ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1393

บทที่ 1393 อวิ๋นเจิงผู้นี้จะยืนหยัดและสืบทอดวิถีของอาจารย์ต่อไป

จักรวาลคือทั้งบนล่างและทั้งสี่ทิศ ส่วนกาลเวลาคือทั้งอดีตและปัจจุบัน

เช่นนั้นจักรวาลมีขอบเขตหรือไม่?

ไร้ขอบเขต

แล้วความรักอันยิ่งใหญ่จะข้ามผ่านกาลเวลาได้หรือไม่?

ย่อมได้!

ดวงดาวที่ดับลงกลายเป็นฉากหลังอันเงียบงัน บนอุกกาบาตที่ล่องลอยมีบุรุษสวมงอบผู้หนึ่งนามว่าจาง ซึ่งไม่ทราบทั้งนามสกุลและไม่ทราบตัวตนของบุรุษจางผู้นั้น

เรื่องราวในอดีตที่ถูกบันทึกเป็นบทต่าง ๆ โดยไม่มีผู้ใดขับขาน แต่กลับยาวนานกว่าจักรวาลทั้งใบ

บุรุษจางกระโดดลงจากอุกกาบาตและดิ่งลงสู่ดวงดาวสีดำขนาดมหึมาดวงนี้

ภายในดวงดาวนั้น โลกเต็มไปด้วยความเสียหายและไร้ซึ่งลมหายใจของสิ่งมีชีวิต แต่ทว่าร่องรอยของสิ่งมีชีวิตที่เคยอาศัยอยู่ยังคงปรากฏอยู่บนผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่แห่งนี้

เขาเดินผ่านสุสานขนาดมหึมาแห่งแล้วแห่งเล่าราวกับบุรุษจางเป็นผู้เก็บซากในจักรวาลนี้

เพราะสุสานเหล่านี้ล้วนเป็นดวงดาวที่ดับสูญไปแล้วทั้งสิ้น

ทั้งสิ่งมีชีวิตและดวงดาวที่ถูกฝังไว้ด้วยกัน จนกระทั่งจักรวาลมืดสนิทไร้แสง แต่เขาไม่เคยหันหลังกลับ อีกทั้งเส้นทางแห่งกาลเวลายังไม่มีทางย้อนกลับ และนี่คือสิ่งที่คนรู้จักผู้หนึ่งเคยสอนเขาไว้

เมื่อพูดถึงคนรู้จักผู้นี้ เขาก็นึกถึงบุรุษผู้หนึ่งที่มาจากดาวสีน้ำเงินเดียวกันกับคนรู้จักผู้นั้น

ทั้งใจสูงกว่าฟ้า ชีวิตบางยิ่งกว่ากระดาษ และอ่อนแอไร้ซึ่งพลัง

เขาเคยเห็นคนเช่นนี้มามากมายเหลือเกิน แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครสามารถก้าวตามเขาทัน เพราะทุกคนล้วนตายกันหมดเหมือนกับวิญญาณนับหมื่นที่ตายไปภายในดวงดาวดวงนี้

แต่วันนี้…เขาหันกลับไปแล้ว

บุรุษจางผู้นี้หันกลับไปมองหนึ่งครั้ง ทว่าดวงตาของเขามองทะลุผ่านความไกลอันไร้ขอบเขต แล้วจู่ ๆ เขาก็ยิ้มขึ้นมา

เวลาหลายหมื่นปี… หรือหลายหมื่นหมื่นปี… นับร้อยล้าน… หรือนับล้านล้าน… เป็นระยะเวลาผ่านไปนานมากแล้วที่เขาไม่เคยยิ้มออกมาเลย

หากรอยเหี่ยวย่นบนผิวหนังคือร่องรอยที่เวลาพัดผ่านทิ้งไว้ เช่นนั้นกาลเวลาก็ไม่อาจทิ้งร่องรอยใด ๆ บนตัวเขาได้อีกแล้ว

เขาเห็นแมลงสาบอ่อนแอที่เขาเคยพบ และกำลังโลภมากไม่รู้จักพอ

“โลภได้ดีนัก! ไม่เสียแรงที่ข้าให้ตั๋วเรือแก่เจ้าหนึ่งใบ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน