ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1407

บทที่ 1407 เจ้าคงไม่ได้เกิดมาหน้าตาอัปลักษณ์ใช่หรือไม่?

“ปัง”

ว่านจื่อในชุดนักพรตเดินออกมาพร้อมกับปิดประตูอย่างแรงด้วยท่าทางดุดัน ตามหลังมาด้วยนักพรตชราร่างผอมราวไม้ไผ่ที่สวมหมวก

เด็กหญิงตัวน้อยเกาศีรษะเล็กน้อย รวมถึงในมือกำถุงวิเศษอยู่โดยที่ไม่รู้ว่าควรส่งให้หรือไม่ เพราะดูเหมือนทั้งศิษย์พี่และอาจารย์ยังทะเลาะกันอยู่

“จางกั่วกั่วเอ๋อร์ เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” เมื่อว่านจื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อย พลันให้ใบหน้าน่ารักของนางเผยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาทันที

เด็กหญิงที่ถูกเรียกว่าจางกั่วกั่วเอ๋อร์ถอยหลังอย่างระแวดระวังหนึ่งก้าว เพราะทุกผู้ทุกคนในสำนักชิงเฉิงต่างพูดกันว่าไม่กลัวว่านจื่อทำหน้าบึ้งตึง แต่กลับกลัวว่านจื่อยิ้มต่างหาก

เมื่อว่านจื่อยิ้มทีหนึ่งก็ยากจะคาดเดาชีวิตและความตาย

“มีคนมาจากข้างนอก อยากขอให้อาจารย์ทำนายให้” จางกั่วกั่วเอ๋อร์ยื่นถุงวิเศษให้

นักพรตชราผอมโซยกมือขึ้น จากนั้นถุงวิเศษก็ลอยมาอยู่ในมือทันที เขาชำเลืองมองสิ่งของในถุงวิเศษ จากนั้นก็ทำท่าร่ายคาถา ก่อนจะสั่งเด็กหญิงตัวน้อยว่า

“พาเขาไปที่ด้านหลัง”

“ได้เจ้าค่ะ” เด็กหญิงหมุนตัวและวิ่งไปอย่างว่องไวและเด็ดขาด

สตรีในเมืองสู่หวังส่วนใหญ่เป็นเช่นนี้ ไม่ว่ารูปลักษณ์ภายนอกจะน่ารัก อ่อนหวาน หรือดุดัน แต่ในส่วนลึกถึงกระดูกแล้ว พวกนางมักจะรวดเร็วและเด็ดขาดเสมอ

“จื่อเอ๋อร์ เจ้าก็ไปด้วย” นักพรตชราจางซวีไป๋ประสานมือไว้ด้านหลัง พลางมองด้วยดวงตาลึกล้ำ

“คนที่เลี้ยงอาหารเจ้าวันนั้นกำลังจะถึงแล้ว เจ้าไปรับเขาหน่อย”

“เลี้ยงอาหาร?” แววตาของว่านจื่อหรี่ลงเล็กน้อย

แต่พอพูดถึงเรื่องอาหารนั้น นางก็นึกขึ้นได้ในทันที นั่นคือชายคนที่อาจารย์ให้นางไปส่งข่าวสาร เขาจึงเลี้ยงบะหมี่นางหนึ่งชาม

“ท่านอย่าหลอกข้านะ” นางชำเลืองตามองอาจารย์พลางเอ่ยถามออกมา

“ข้ากลับมาจะกินมื้อเที่ยง”

“เฮ้อ…” ตาเฒ่าจางซวีไป๋ถอนหายใจ

ศิษย์คนนี้ของเขาช่างไม่ทำให้เขาสบายใจเลย และทุกวันนี้ก็ล้วนทำให้เขาโมโหโดยไม่ยอมบำเพ็ญให้ดี

วัน ๆ ของนางก็รู้แต่จะกิน ๆ ๆ แล้วก็กิน

แต่ศิษย์ของศิษย์พี่คุนคุนของเขานั้นดีกว่ามาก ช่างว่านอนสอนง่าย รู้ความ และทำให้คนสบายใจ

“ข้าไปละ” ว่านจื่อเอียงศีรษะเล็กน้อย และยิ้มหวานออกมา

ทั้งความซุกซน ความตะกละ ดื้อรั้น และไม่เชื่อฟังในตอนนี้ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย และว่านจื่อกลับกลายเป็นสาวน้อยที่น่ารักขี้เล่นอีกครั้ง

นางกระโดดโลดเต้นผ่านประตูด้านข้างตามเส้นทางเล็ก ก่อนจะวิ่งเหยาะ ๆ ลงเขาไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน