ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1409

บทที่ 1409 หวั่นไหว

บันไดหินทอดยาวสุดสายตาจนไม่อาจมองเห็นจุดสิ้นสุด แต่มีเพียงหมอกยามเช้าที่ลอยปกคลุมอยู่ทั่ว ทว่าดวงตาของว่านจื่อเปล่งประกายสดใส นางยิ้มบางเบาจนดวงตาโค้งคล้ายพระจันทร์เสี้ยวอย่างเป็นธรรมชาติ

แม้นางจะบอกว่าอยากไปให้เร็วขึ้น แต่การย่างก้าวกลับเชื่องช้าอ้อยอิ่ง ทั้งยังดูเก้อเขินอยู่บ้าง

นางมีหลายเรื่องที่อยากพูด ทว่าเมื่อคิดจะเริ่มต้นบทสนทนากลับไม่รู้ว่าจะเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างไร

นางจึงเก็บกิ่งไม้แห้งข้างทางขึ้นมาแกว่งไปมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความครุ่นคิด และดวงตาเต็มไปด้วยเรื่องที่ทำให้ใจสั่น

จนกระทั่งจ้าวอู่เจียงเดินเคียงข้างนาง และเหยียบบนขั้นบันไดหินเดียวกัน นางถึงได้สติกลับมา แต่เมื่อมองไปที่จ้าวอู่เจียงครู่นหนึ่ง นางก็หันหน้าที่เริ่มซับสีระเรื่อไปอีกทาง

ว่านจื่อที่ปกติร่าเริงกระฉับกระเฉง และไม่ถือเนื้อถือตัวกลับแสดงท่าทีสงบเสงี่ยมผิดวิสัย ซึ่งอาจะเป็นเพราะนางแอบชำเลืองมองจ้าวอู่เจียงอย่างเงียบ ๆ ตลอดทาง

ระหว่างทางพวกเขาเจอผู้แสวงบุญที่กำลังลงจากภูเขาหลายคน

ผู้แสวงบุญส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านที่อาศัยอยู่แถวเขาสู่เต๋า พวกเขาอาศัยอยู่ที่เชิงเขามานาน เมื่อเห็นว่านจื่อก็ทักทายอย่างคุ้นเคย จึงเรียกนางว่า ‘ว่านจื่อ’

ว่านจื่อเป็นชื่อเล่นที่คนคุ้นเคย อีกทั้งยังมีผู้แสวงบุญบางคนที่เห็นว่านจื่อที่เรียบร้อยและจ้าวอู่เจียงผู้รูปงามต่างก็ยิ้มและแซวพวกเขา

“โอ้! ว่านจื่อ เจ้าพาคนรักของเจ้าขึ้นเขามาด้วยหรือ?”

“รูปงามเยี่ยงนี้เจ้าซ่อนสามีเอาไว้ลึกเสียจริง”

“หืม? ปกติเจ้าดุร้ายนัก นี่คือผู้ที่อยู่ใต้อาณัติของเจ้าหรือ?”

“…”

ว่านจื่อฟังคำหยอกล้อเหล่านี้อย่างอับอายและหงุดหงิด แม้ว่านางอยากจะอธิบาย แต่หากพูดอึกอักอยู่ครึ่งวันก็ยังสู้สายตาเจ้าเล่ห์ของพวกผู้แสวงบุญเหล่านี้ไม่ได้

ทว่าสายตาของผู้แสวงบุญเหล่านี้ราวกับกำลังบอกว่าพวกเขาเป็นผู้ผ่านโลกมาแล้ว จะมีเรื่องความรักแบบไหนอีกที่ยังไม่เคยเห็น?

ว่านจื่อที่อายจนไม่เหลือท่าทีเด็ดเดี่ยวเหมือนปกติแล้ว หากไม่ชอบก็คงโกรธจนหน้าแดงไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับอายจนพูดติดอ่าง นั่นหมายความว่าอะไร…ยังไม่ชัดเจนอีกหรือ?

กระทั่งยังมีหญิงชราบางคนที่จุดธูปเสร็จแล้วลงจากเขา ทว่าไม่เพียงแต่หยอกล้อว่านจื่อเท่านั้น แต่ยังจับต้องจ้าวอู่เจียงอีกด้วย นางลูบไล้แขนของจ้าวอู๋เจียงเบา ๆ แล้วจึงส่งสายตาที่เปี่ยมด้วยรอยยิ้มอย่างมารดาไปให้ว่านจื่อ

พลันให้ใบหน้างามของว่านจื่อแดงระเรื่อราวกับถูกย้อมด้วยแสงยามอัสดง จากนั้นนางจึงหลบเลี่ยงสายตาและแอบชำเลืองมองจ้าวอู่เจียง

เมื่อเห็นจ้าวอู่เจียงไม่ได้รังเกียจ ทั้งยังตั้งใจยกแขนขึ้นเพื่ออวดร่างกายที่แข็งแรง นากลับรู้สึกว่าใบหน้าของตนร้อนผ่าวยิ่งขึ้น และหัวใจเต้นตึกตักราวกับจะกระโดดออกมา

แม้ว่าทางเดินหินบนภูเขานี้ไม่ได้ยาวนัก ตอนแรกหญิงสาวที่ใบหน้าแดงด้วยความอายรู้สึกว่าเส้นทางนี้ช่างยาวนาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน