ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1423

บทที่ 1423 ไม่มีผู้ใดหนีรอดไปได้สักคน

ริมฝั่งแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์

เสี่ยวไป๋ส่งเสียงร้องโหยหวนและเล่าเรื่องราวในอดีต เพื่อหวังจะปลุกความทรงจำของวิญญาณม้าที่เหลือเพียงเศษเสี้ยว

พวกมันวิ่งไปมาในเมืองวิญญาณ แต่วิญญาณที่เหลือเพียงเศษเสี้ยวก็คือเศษเสี้ยว แม้จะมีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะตามหาเจ้านาย แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร

เสี่ยวไป๋ร้องไปเรื่อย ๆ แต่จู่ ๆ ก็เงียบลงอย่างฉับพลัน

“แล้วต่อมาเล่า…เพื่อนรักของเจ้า…เสี่ยวหงไปอยู่ที่ไหน?” วิญญาณม้ากระทืบเท้า แต่ดวงตาใหญ่เท่ากระดิ่งทองเหลืองจ้องมองหมาป่าโง่ที่เงียบลงอย่างกะทันหัน

“โฮ่ง (มัน…ลืมข้าไปแล้ว)” เสี่ยวไป๋ถอนหายใจอย่างหนัก และลุกขึ้นยืนอย่างโงนเงน ทว่าบนใบหน้าหมาป่าปรากฏแววจริงจังและโศกเศร้าอย่างหาได้ยาก

“โฮ่ง ๆ ๆ (ไปกันเถอะ ส่งจดหมายฉบับนี้เสร็จ ข้าจะพาเจ้าไปหาเจ้านายของเจ้า)”

ตูม!

มันกระโดดลงไปในแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ในทันที

เจ้าม้าจ้องมองหมาป่าที่กระโดดลงน้ำโดยไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเศร้าใจอยู่บ้าง

หมาป่าโง่ตัวนี้…คอยติดตามมันในเมืองวิญญาณมาตลอด พลางพูดเรื่องพิลึกต่าง ๆ นานาที่มันฟังไม่เข้าใจ แม้กระทั่งหลายครั้งที่ร้อนใจจนดวงตาหมาป่าแดงก่ำและมีน้ำตาคลอ

“โฮ่ง! (น้ำลึกเสียจริง)” เสี่ยวไป๋ลอยขาทั้งสี่อยู่บนผิวน้ำ และพยายามตะกุยอย่างบ้าคลั่งด้วยใบหน้าเศร้า ๆ พยายามจะฆ่าละอองน้ำพวกนี้

“โฮ่ง ๆ โฮ่ง ๆ (พี่หญิง! ข้าเอง! ข้าคือเสี่ยวไป๋…รีบปล่อยข้าไป)”

ขณะนั้น สายลมเย็นแผ่วเบาพัดผ่านผิวน้ำอย่างอ้อยอิ่ง บรรยากาศโดยรอบคล้ายหยุดนิ่งลงชั่วขณะ ความเคลื่อนไหวเงียบงัน

ในที่สุดร่างของเสี่ยวไป๋ที่จมลงอย่างต่อเนื่องก็หยุดลง มันค่อย ๆ ตะกุยผิวน้ำ และว่ายไปทางดอกบัวขนาดมหึมานั้น

เจ้าม้าก็กระโดดลงจากฝั่งตามไป ทว่ากลับแปลกที่มันไม่จำเป็นต้องว่ายเหมือนอย่างเสี่ยวไป๋ทันทีที่มันตกลงบนผิวน้ำ เพราะมันก็เหมือนเดินบนพื้นราบ และเดินย่ำบนผิวน้ำไปทางดอกบัว

แต่วงระลอกคลื่นแผ่ขยายออกไปเป็นวง ๆ ตำแหน่งดาวโคจรส่งจดหมายฉบับสุดท้ายของปีเจี๋ยจื่อ

ขณะนั้น ณ ริมฝั่งแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์กลับมีหิมะโปรยปรายลงมา แต่บนผิวน้ำศักดิ์สิทธิ์กลับมองไม่เห็นเกล็ดหิมะแม้แต่น้อย ราวกับถูกแยกออกจากโลกรอบข้างและเป็นอีกโลกหนึ่งต่างหาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน