ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1437

บทที่ 1437 ดอกบัวทั้งสามสิบสองดอก

ริมฝั่งแม่น้ำลืมเลือน สายลมยามค่ำพัดโชยเบา ๆ

ณ จุดที่จ้าวอู่เจียงกับเซวียนหยวนจิ้งเคยยืนอยู่ ตอนนี้ไม่เห็นเงาของทั้งสองคนแล้ว

ดอกบัวสามสิบสองดอกที่ลอยอยู่บนผิวน้ำก็เริ่มลอยตามกระแสน้ำไปไกลออกไป

แต่หากมองอย่างละเอียด จะพบว่าที่โคนของดอกบัวดอกที่สิบหก มีจุดดำสองจุดยืนอยู่

สองจุดดำนี้ก็คือจ้าวอู่เจียงกับเซวียนหยวนจิ้งที่ร่างกายหดเล็กลงนับไม่ถ้วนเท่า

ในที่สุดจ้าวอู่เจียงก็เข้าใจแล้ว ม่านฟ้าสีเขียวขนาดมหึมาที่เขากับเซวียนหยวนจิ้งเห็น แท้จริงแล้วคือก้านของดอกบัวที่อยู่ตรงหน้านี้ ส่วนกำแพงสูงสีเทาขาวด้านหลังก็คือฝั่งแม่น้ำเดิม

เขากับเซวียนหยวนจิ้งลอยไปกับดอกบัวสามสิบสองดอกอย่างช้า ๆ ไปยังปลายน้ำ โลกตรงหน้าช่างกว้างใหญ่ไพศาล น้ำในแม่น้ำกลายเป็นมหาสมุทร ฟองน้ำที่กระเพื่อมเบา ๆ ดูเหมือนคลื่นสูงลิบ

จุดที่พวกเขายืนอยู่คือบริเวณที่ดอกบัวสัมผัสกับผิวน้ำ สิ่งที่เหยียบอยู่ใต้เท้าคือเรือไม้สีเหลือง

เรือไม้ไม่ได้ยาวเรียวเหมือนที่เคยเห็นมาก่อน แต่กลมมนจนเหมือนกระบวยไม้ขนาดใหญ่มากกว่า

จ้าวอู่เจียงนึกขึ้นได้ว่า กระบวยไม้นี้ใช้ตักน้ำศักดิ์สิทธิ์จากแม่น้ำ แต่บัดนี้กลายเป็นเรือของพวกเขา และกำลังพาเดินทางไปพร้อมกับดอกบัว

กำแพงสีเทาทอดยาวสองฝั่ง ฟ้าและดินกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต

ประมาณเวลาดื่มชาหนึ่งถ้วย ดอกบัวสามสิบสองดอกที่ลอยตามน้ำและกระบวยไม้ใต้เท้าก็ค่อย ๆ ช้าลง

จ้าวอู่เจียงกับเซวียนหยวนจิ้งเงยหน้ามองไปยังริมฝั่ง มียักษ์สูงเทียมฟ้าสองตนยืน

หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรี ทั้งคู่สวมชุดนักพรต บุรุษผู้นั้นดูอ่อนโยน แต่สตรีกลับดูเย็นชา

จ้าวอู่เจียงหรี่ตามอง ยักษ์สตรีผู้นี้ก็คือหยางเมียวเจิ้นที่ไม่ได้พบกันมานาน เมื่อเทียบกับครั้งก่อน นางดูเย็นชายิ่งขึ้น ขณะนี้หว่างคิ้วของนางเหมือนมีความกังวลแฝงอยู่

ส่วนยักษ์บุรุษผู้นี้เขาไม่เคยพบมาก่อน แต่กลับรู้สึกถึงสายตาและรอยยิ้มที่อ่อนโยน

จากนั้น ยักษ์บุรุษค่อย ๆ สะกิดหยางเมียวเจิ้น ปากก็พูดสองคำ

จ้าวอู่เจียงสังเกตรูปปาก เขาคงพูดว่า ‘ไปเถอะ’

ร่างหยางเมียวเจิ้นมีการเปลี่ยนแปลงทางริมฝั่งน้ำ ในพริบตาร่างยักษ์ใหญ่ก็เปลี่ยนเป็นขนาดเล็กเท่ามด

“ศิษย์พี่เซียวกั๋ว!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน