ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1438

บทที่ 1438 วิชาหนึ่งลมหายใจแปรเป็นสามบริสุทธิ์

ในใจของหยางเมียวเจิ้น จ้าวอู่เจียงคือบุรุษที่หลอมรวมทั้งร่างกายและจิตใจกับนาง เขาเป็นคู่บำเพ็ญที่ร่วมสาบาน ร่วมทุกข์ ร่วมสุข และร่วมฝ่าฟันอุปสรรคกับนาง

แต่เมื่อครั้งที่ราชวงศ์ล่มสลาย โลกพังทลาย นางกลับไร้ซึ่งความสามารถ ทำอะไรไม่ได้เลย

หยางเมียวเจิ้นไม่ใช่เซวียนหยวนจิ้ง

เซวียนหยวนจิ้งคือสหายหญิงผู้เข้าใจจ้าวอู่เจียง ก่อนหน้านี้นางกับจ้าวอู่เจียงเป็นฮ่องเต้และขุนนาง ทั้งสองอยู่ด้วยกันทั้งเช้าค่ำ จนเกิดความรู้สึกต่อกัน เมื่อได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันอย่างแท้จริง จวบจนการล่มสลายของราชวงศ์ สำหรับฮ่องเต้และขุนนางทั้งสองคน นี่นับเป็นการร่วมฝ่าฟันอุปสรรคด้วยกัน

และหยางเมียวเจิ้นก็หาใช่สตรีผู้มีพลังพิเศษอย่างหลินหลาง

นางไม่รู้ว่าหลินหลางจากเผ่าจิ้งจอกชิงชิวกับจ้าวอู่เจียงมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเพียงใด หลินหลางถึงกับยอมสละวิญญาณปีศาจของตัวเองในช่วงเวลาสุดท้าย

นี่คือความรู้สึกที่พร้อมจะตายด้วยกัน

หยางเมียวเจิ้นในฐานะคู่ครองของจ้าวอู่เจียง นางกลับไม่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน

ดังนั้นความรู้สึกของนางที่มีต่อจ้าวอู่เจียงนอกจากความชอบอย่างลึกซึ้งแล้ว คงมีแต่ความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นจนเอ่ยออกมาไม่หมด

หลังจากจ้าวอู่เจียงสิ้นชีพ นางเดินทางออกจากดินแดนลับ ในทุกยามค่ำคืน นางนอนกระสับกระส่ายหลับตาไม่ลง ได้แต่คิดทบทวนอยู่ในภวังค์ว่า ถ้าหากตอนนั้นนางขอร้องอาจารย์ให้มากกว่านี้ หรือยอมขู่ด้วยชีวิตของตน อาจารย์อาจจะช่วยจ้าวอู่เจียงออกมาด้วยก็ได้

นางรู้สึกผิดและตำหนิตัวเองทุกครั้งที่หวนคิดถึงเรื่องนี้

ในวันต่อมา เซวียนหยวนจิ้งได้ปลอบประโลมนางหลายครั้ง บอกนางว่านี่ไม่ใช่ความผิดของนาง อีกทั้งไม่ใช่ความผิดของพวกนางคนใด หากจะโทษก็ต้องโทษเยว่ปู้ฝานและคนอื่น ๆ หรือกระทั่งโทษจ้าวอู่เจียงที่หัวดื้อ เหตุใดถึงได้โง่เขลาเช่นนั้น ยึดมั่นแต่จะต้องเป็นคุณชายประดุจหยก ยอมให้หยกแตกดีกว่าเป็นกระเบื้องที่สมบูรณ์

นางชื่นชมความเด็ดขาด รวดเร็ว และความเข้มแข็งของเซวียนหยวนจิ้ง

ในช่วงแรกนางร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนจนน้ำตานองหน้า แต่นางไม่เคยเห็นเซวียนหยวนจิ้งร้องไห้แม้แต่ครั้งเดียว

เซวียนหยวนจิ้งจะศึกษาวิชาทุกวัน และรักษาบารมีของจักรพรรดินีต่อหน้าตู๋กูหมิงเยว่และคนอื่น ๆ อย่างน่าเกรงขาม ทั้งยังสงบนิ่ง ไม่แม้แต่แสดงความยินดีหรือโกรธให้เห็น คอยดูแลเอาใจใส่คนรอบข้างอย่างทั่วถึง

จนกระทั่งต่อมา สำนักศรัทธาษฎรเริ่มเสื่อมถอยลง อาจารย์ก็เริ่มร่อยหรอ ทุกคนต้องแยกย้ายไปสู่จุดหมายปลายทางของตน นางจึงได้เห็นเซวียนหยวนจิ้งน้ำตาคลอ หลังจากที่กล่าวคำอำลาแล้วหันหลังจากไปเพียงลำพัง

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางลูบที่ระหว่างคิ้วของหยางเมียวเจิ้นของนางที่ขมวดอยู่ ก่อนจะปลอบว่า

“การซูบผอมลงเป็นเรื่องปกติ เจ้าไม่ต้องกังวลใจ”

“ถึงอย่างไรข้าก็มีวาสนามาก จึงทนไม่ไหว เมื่อมีสตรีคอยคั้นน้ำให้หลายคนในเรือน… นาง… โอ๊ย! เจ็บ…”

จ้าวอู่เจียงร้องโอดโอย ยื่นมือไปจับมือของเซวียนหยวนจิ้งที่บิดเอวของเขา พลางกระแอมหนึ่งที ก่อนจะยิ้มอย่างเก้อเขิน พูดแก้ตัวว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน