ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1439

บทที่ 1439 เยว่ปู้ฝานขอคารวะท่านเทพปีศาจ

ณ เมืองผี แม่น้ำลืมเลือน

สายน้ำไหลเอื่อย ๆ บนผิวน้ำมีดอกบัวลอยอยู่สามสิบสองดอก

ที่เชิงดอกบัวดอกหนึ่ง มีเรือไม้ขนาดเท่าเล็กเมล็ดถั่วเหลืองลอยอยู่

บนเรือไม้มีคนยืนอยู่สามคน ทั้งจ้าวอู่เจียงกับเซวียนหยวนจิ้งที่สวมชุดคลุมสีดำ และหยางเมียวเจิ้นในชุดนักพรตสีน้ำเงินเข้ม

ทั้งสามคนเดินทางไปพร้อมกับดอกบัว ล่องไปตามลำน้ำอันคดเคี้ยวของแม่น้ำลืมเลือน

แม่น้ำลืมเลือนในเมืองผี นอกจากเมิ่งอวี่ผู้ที่ผู้คนในโลกโลกเรียกขานว่าราชาผีที่เคยเดินทางไปถึงปลายทาง ไม่เคยได้ยินว่ามีผู้ใดในโลกเดินไปถึงปลายทางได้

แม่น้ำลืมเลือนที่ไม่ใหญ่โตนี้มีน้ำศักดิ์สิทธิ์ไหลเวียน เป็นความทรงจำอันหลากหลายของสรรพชีวิต

หากวันหนึ่ง เจ้าโชคดีได้ยินเสียงน้ำกระฉอกริมฝั่งแม่น้ำลืมเลือน ราวกับมีบางสิ่งตกลงไปในน้ำ ก็ไม่ต้องแปลกใจ และไม่ต้องชะโงกหน้าไปดูด้วยความอยากรู้

นี่เป็นเพียงสิ่งที่คนในโลกที่พยายามจารึกเรื่องสำคัญในความทรงจำ เพื่อให้ตนเองสามารถค้นหาสิ่งที่เคยสูญเสียไปทั้งหมดได้ในวันหนึ่งที่หวนรำลึก

แต่ทุกสิ่งไม่อาจย้อนกลับไปได้อีกแล้ว

ดังนั้นในเมืองผี จึงมีกฎให้เดินไปตามริมฝั่งแม่น้ำ และอย่าหันหลังกลับ

ทว่าในตอนนี้จ้าวอู่เจียงรู้สึกอยากหันกลับไป เพราะเขาได้ยินเสียงกระซิบข้างหู

เสียงกระซิบนั้นเมื่อแรกฟังดูวุ่นวายอย่างยิ่ง ราวกับว่าเขาตกลงไปในตลาดที่พลุกพล่านกลางโลกีย์

เมื่อฟังอย่างตั้งใจ เสียงวุ่นวายเหล่านั้นก็แยกออกจากกันอย่างชัดเจน ทีละประโยค ทีละคำ

เขาได้ยินนางกำนัลและขันทีกำลังทักทายเขา เรียกเขาว่าท่านจ้าวหรือผู้ดูแลจ้าว

เขาได้ยินเสียงนุ่มนวลลอยวนเวียน ถามเขาว่าทำอย่างไรจึงจะเอาใจฮ่องเต้ได้

เขาได้ยินคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์ว่าเขาเป็นเพียงขันทีคนหนึ่ง จะมีคุณสมบัติอะไรเป็นมี่ซูหลาง

เขาได้ยินเสียงคนแค่นหัวเราะเย็นชา เสียงหัวเราะเยาะ เสียงคนที่ไม่สนใจ และเสียงด่าทออย่างไร้ความปรานี

เขาได้ยินเสียงของคนคุ้นเคย กำลังบอกให้เขาดูแลตัวเองดี ๆ

เขาได้ยินเสียงใบไม้ไหวสวบสาบ เสียงฝนตกกระหน่ำลงบนพื้นโคลน

เขาได้ยินเสียงกระบี่กระทบกัน เขารู้สึกถึงแสงและเงาของกระบี่อยู่ข้างหลังเขา

เขาได้ยินเสียงอ่อนโยนกำลังพูดว่า ‘ลูกเอ๋ยเหนื่อยหรือไม่ หันกลับมาเถิด อย่าเร่ร่อนอีกเลย ข้างหน้านั่นไม่ใช่บ้านของเจ้า’

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน