บทที่ 1456 คลื่นฝนเดียวดายไร้กังวล
“เร็วเข้า! สู้กันเร็วเข้า! โอ๊ย!”
ในรอยพู่กันที่ลู่จ้งวาดนั้น หมึกยังไม่ทันจางหาย ร่างของชายชราสองคนก็ปรากฏขึ้น
คนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีขาวที่ดูกระฉับกระเฉง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ส่วนอีกคนหนึ่งสวมเสื้อผ้าขาดวิ่น มือถือไม้เท้าไผ่ เปลือกตาเขากระตุกไม่หยุด ก่อนจะเผยให้เห็นตาขาว จึงรู้ได้ทันที
คนผู้นี้เป็นคนตาบอด
“ถ้าพวกท่านไม่รีบเริ่มต่อสู้ เงินที่ข้าเก็บสะสมมาหลายปีคงต้องเสียให้กับตาเฒ่าไร้ยางอายอย่างเจ้าอวิ๋นเทียนชิงไปเสียหมด”
ขอทานตาบอดพูดพลางถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย
“ท่านเพิ่งแพ้หมากไปเพียงแค่สองกระดานแท้ ๆ ต้องร้องครวญครางถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”
ชายชราในเสื้อคลุมขาวยิ้มพลางกล่าว คนผู้นี้คือบรรพชนของตระกูลอวิ๋นแห่งราชวงศ์ต้าเฉียน อวิ๋นเทียนชิง
“เมื่อก่อนท่านก็แพ้มาไม่น้อยนี่”
“ท่านราชาผี ท่านต้องเห็นใจข้า ผู้เฒ่าคนนี้ด้วย หากไม่ใช่ท่านมอบหมายให้ข้าคอยต้อนรับแขก ข้าจะมาเล่นหมากกับเจ้าเฒ่านี่ได้อย่างไร?”
ขอทานตาบอดยื่นมือสกปรกของตนออกไปลูบคลำอย่างไร้ทิศทาง จากนั้นเอามือไปเช็ดกับเสื้อคลุมขาวของอวิ๋นเทียนชิง
เมิ่งอวี่ที่อยู่ไม่ไกลเอามือปิดปากหัวเราะ
สีหน้าของหวังอ่ายและเยว่ซานเคร่งขรึมลง
จูกัดอู๋หว่อ อวิ๋นเทียนชิง และเว่ยหุน เทพยามกลางวันแห่งเมืองผี ตอนนี้จอมจักรพรรดิแปดคนล้อมได้พวกเขาไว้หมดแล้ว
วันนี้พวกเขาคงหนีไม่พ้นความหายนะเป็นแน่
“ไปให้พ้น!” อวิ๋นเทียนชิงปัดมือสกปรกของเพื่อนเก่าคนนี้ทิ้ง เขาทั้งโกรธทั้งขำ
ในขณะเดียวกันเขาก็ทำการเคลื่อนไหวที่ทำให้หวังอ่ายและเยว่ซานยิ่งรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวัง
เพียงเขาชูนิ้วสองนิ้วเป็นรูปดาบ ก่อนจะแตะที่กลางหน้าผากของตัวเอง ปากก็พึมพำท่องอะไรบางอย่าง
ในชั่วขณะถัดมาก็มีลำแสงพุ่งมาจากขอบฟ้า ก่อนที่ชุดเกราะจะปรากฏบนร่างของเขา จากเดิมที่เขามีลักษณะราวกับเซียนอยู่แล้ว
ตอนนี้มันยิ่งขับเขาดูน่าเกรงขามมากขึ้น
“เกราะเทพปีศาจ!”
“หลี่เว่ยยางหลอกข้า!” หวังอ่ายพูดเสียงสั่น
ในชั่วขณะถัดมา จอมจักรพรรดิทั้งแปดพลันพร้อมใจกันลงมือ การโจมตีทั้งหมดโถมเข้าใส่หวังอ่ายและเย่ว่ซานในพริบตา
……
ฝนตกหนัก
จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่บนธรณีประตูหน้าท้องพระโรงในท่ากอดเข่าแน่น เขาเงยหน้ามองท้องฟ้ามืดครึ้มอย่างเหม่อลอย
โดยที่ไม่รู้ว่าตนกำลังคิดอะไรอยู่
ในใจของเขามีลางสังหรณ์อย่างหนึ่งผุดขึ้นมา ราวกับว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น และเขาคงจะไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า