ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1469

บทที่ 1469 วาดเสื้อวาดหิมะ

หิมะอันบางเบาราวกับกำลังจะหยุดตกลง

บริเวณหน้าเรือนยามนี้ กลายเป็นน้ำแข็งเย็นเฉียบเสียแล้ว

สายลมพัดผ่านแผ่วเบา หยดน้ำแข็งแกว่งไกว ร่วงหล่นลงพื้นจนเกิดเสียงกระทบ แตกออกเป็นเศษชิ้นน้ำแข็งชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เศษน้ำแข็งที่แตกออก สะท้อนใบหน้าอันงดงามของหญิงสาว

ใบหน้าของหญิงสาวค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้น ชัดเจนขึ้น คงเป็นเพราะหญิงสาวกำลังย่อตัวลงกระมัง

นิ้วขาวเนียนหยิบเศษน้ำแข็งชิ้นหนึ่งขึ้นมา ดวงตาของหญิงสาวไม่ได้จดจ่อกับสิ่งใด จิตใจล่องลอย เศษน้ำแข็งถูกแกว่งไกวด้วยปลายนิ้วของนาง

ผ่านไปครู่ใหญ่ นางจึงเผยรอยยิ้มอันงดงาม เศษน้ำแข็งลอยขึ้นรอบกายนาง สายลมพัดพาเศษน้ำแข็งวนไปมาไม่หยุด

พวกมันค่อย ๆ รวมตัวกันเป็นหน้ากากน้ำแข็ง

จมูกตรง ปากเหลี่ยม รูปร่างแลดูแปลกประหลาดนัก

หากหน้ากากนี้เปลี่ยนสีเป็นสีทองแดงเขียว จ้าวอู่เจียงจะต้องจำได้แน่นอน

และคนจากสำนักยุทธ์ในยุคก่อนของราชวงค์ต้าเซี่ยก็จะจำได้เช่นกัน

มันเหมือนกับหน้ากากของสำนักไร้ขอบเขตไม่มีผิด มันเหมือนกับหน้ากากที่จ้าวอู่เจียงเคยออกแบบไว้ โดยเลียนแบบหน้ากากทองแดงของซานซิงตุย

บัดนี้ ศิษย์ของสำนักเติมฟ้าผู้มีนามว่า ซูฮัวอี ค่อย ๆ นำหน้ากากน้ำแข็งมาปิดใบหน้าอันงดงามดั่งหยกของนาง

ไอความเย็นปะทะใบหน้า ซูฮัวอียิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงเนตรงามมีแววอาลัย เมื่อหน้ากากกำลังจะแนบกับแก้มของนาง นางก็ชะงักไป

มือที่ถือหน้ากากค้างอยู่กับที่

นางรู้สึกเหม่อลอยชั่วขณะ ความทรงจำในอดีตผ่านไปมาในสมองของนาง ภาพที่ฉายนั้นเงียบงัน

แต่นางกลับเหมือนได้ยินทุกถ้อยคำของทุกคนอย่างชัดเจน

เสียงตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว เสียงหัวเราะอันชั่วช้า เสียงร่ำไห้ด้วยความกลัว เสียงแสงเงากระบี่ปะทะกัน แลเสียงของอาวุธลับและยาพิษพุ่งไปมา

ภาพในวันวานเหล่านั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ภาพสุดท้ายจะหยุดอยู่ที่ชายชุดดำที่ขี่อาชาสีแดงอิฐ

เขามีบุคลิกอ่อนโยน การกระทำเฉียบขาด ราวกับเป็นยอดฝีมือที่มีความรู้ติดตัวอยู่ไม่น้อย

แต่ชายผู้นั้นกลับสวมหน้ากากทองสัมฤทธิ์ประหลาด และยังสังหารบุตรศักดิ์สิทธิ์ในสำนักของนาง

เสียงตะโกนเรียก การแย่งชิง ยาลูกกลอนของสำนักกลิ่นบุปผาหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น ปลิวว่อนราวกับความทรงจำในอดีตที่ถูกพลิกคว่ำ

เสียงครวญครางและตำหนิอย่างออดอ้อนของหญิงสาว

เสียงหอบหายใจและหยอกล้อของชายหนุ่ม

ซูฮัวอีราวกับกลายเป็นผู้สังเกตการณ์เรื่องราวในอดีตเหล่านี้ นางมองเห็นหญิงสาวที่หันหลังกลับด้วยความโกรธแค้น

นางเห็นความอาลัยและความสั่นไหว

นางเห็นเหล่าผู้อาวุโสร้องตะโกนว่าจะชำระล้างสำนัก

ทว่าพวกท่านกลับปกป้องหญิงสาวให้เข้าเมืองหลวงอย่างปลอดภัย

นางเห็นหญิงสาวพบรักกับชายหนุ่ม

นางเห็นบทกวีรักใคร่ทุกบทในยามราตรีของทั้งสอง

นางมองอดีตเหล่านั้นจนสายตาพร่ามัว ห้วงลึกในดวงตามีหมอกปกคลุม

จากนั้นนางจึงสวมหน้ากาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน