ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1471

บทที่ 1471 ความทรงจำในอดีตดั่งสายลม แลกชีวิตด้วยชีวิต

“เสี่ยวไป๋?”

“จูกัดเสี่ยวไป๋?”

“จูกัดจือโม่!”

“ตายจริง! เสี่ยวไป๋!”

แสงอาทิตย์ยามบ่ายลอดส่องผ่านใบไม้ แตกกระจายเป็นลวดลายกระจัดกระจายบนพื้น

เด็กหญิงในชุดสีเขียวลายบุปผา มัดผมหางม้า วิ่งวนไปมารอบเก้าอี้นอน พลางร้องเรียกชื่อเด็กชายที่นอนอยู่บนเก้าอี้ไม่หยุด

เด็กชายดูจะรำคาญอยู่บ้าง เขาพลิกตัวคว่ำหน้าลงบนเก้าอี้นอน ใช้มือน้อย ๆ ปิดหูของตนแน่น

“ท่านพี่เสี่ยวไป๋ เล่าข้าให้ฟังหน่อยสิ ในยามที่ท่านพี่ออกไปเที่ยวข้างนอก ท่านพบเจอเรื่องสนุก ๆ อะไรบ้าง หรือได้กินของอร่อย ๆ อะไรมาหรือไม่?” เด็กหญิงเขย่าตัวเด็กชาย

“มีเรื่องราวเกิดขึ้นเยอะแยะมากมายเหลือเกิน ข้าจะจำได้อย่างไร?”

“ถ้า… ถ้าเช่นนั้นท่านก็เลือกเล่าเรื่องที่ท่านจำได้เป็นอย่างดีสิ”

“ข้าไม่เล่า!”

เด็กชายปิดหูแน่น

“เดี๋ยวเจ้าจะรู้เอง ในยามที่เจ้าได้ออกไป โลกใบนี้ก็มีเพียงเท่านี้ ไม่มีอะไรสนุกหรอก และก็ไม่มีอะไรอร่อยเลยสักอย่าง”

“บอกข้ามาสิ” เด็กหญิงเอามือเล็ก ๆ จั๊กจี้รักแร้ของเด็กชายอย่างแรง

เด็กชายบิดไปมา แม้จะรู้สึกโกรธ แต่ก็ทนความจั๊กจี้ไม่ไหวจนหัวเราะออกมา

ทั้งหัวเราะทั้งโกรธ ทั้งโกรธทั้งหัวเราะ

“โอ๊ย จูกัดเสี่ยวฮวา เจ้าแกล้งข้า ข้าเกลียดเจ้า!”

เด็กชายกลิ้งไปมากับพื้น จนเปรอะฝุ่นไปทั้งตัว จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งหนี

เด็กหญิงวิ่งตามหลังเขา ไล่ตามจั๊กจี้และทะเลาะกันไปตลอดทาง

สายลมแห่งกาลเวลาพัดผ่านมุมกำแพง โชยพัดมาปะทะร่างของชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยืนพิงกำแพงอยู่

ชายหนุ่มคาบไม้เล็ก ๆ ท่อนหนึ่ง สีหน้าเย็นชา มือหมุนลูกเต๋าชุบทองสองลูกไปมาไม่หยุด

ส่วนหญิงสาวนั้นใบหน้าเผยให้เห็นถึงความห่วงใย

“เหตุใดท่านต้องไปดินแดนน้ำศักดิ์สิทธิ์ทางใต้ของดินแดนเทียนเป่า แทนที่จะอยู่ในตระกูลดี ๆ ด้วยเล่า?”

ชายหนุ่มชายตามองหญิงสาว

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าจะทำอะไรก็ไปทำเถิด”

“ข้าได้ยินพวกเขาพูดว่า ก่อนหน้านี้ท่านไปหาเรื่องคุณชายผู้หนึ่งจากสำนักเมตตาธรรมเข้า?” หญิงสาวถามต่อ

“หรือว่าที่ผู้อาวุโสในตระกูลเนรเทศท่านไปดินแดนเทียนเป่า ก็เพื่อจะกักขังท่านไว้ในสถานที่ปิดวาระที่หอหมื่นสมบัติวัตถุเพื่อไม่ให้ท่านได้ก่อเรื่องอีก?”

“ข้าจะไปขอร้องแทนท่านเอง!”

“ข้าบอกแล้วว่าไม่เกี่ยวกับเจ้า!” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงทุ้ม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน