ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1480

บทที่ 1480 ไม่อาจสงบ

“ฮ่า…”

“ฮ่า…”

เสียงหายใจหอบหนัก พ่นไอขาวเป็นละอองบาง ๆ ออกมา

สายลมหนาวดั่งคมมีด กรีดลงบนรอยย่นที่หางตาของหลี่ฉวนจวิน

เขาอุ้มร่างคนรักที่อาบย้อมไปด้วยโลหิตไว้ในอ้อมอก เหยียบปราณกระบี่พุ่งทะยานมุ่งหน้าไปยังโรงหมอ

เขารู้สึกได้ว่าลมหายใจของซิ่วเหนียงกำลังจะขาดหาย และปลิวไปตามสายลม นั่นยิ่งทำให้เขาร้อนใจ จิตใจวุ่นวาย ความเหนื่อยล้าราวกับขุนเขามหึมากดทับทั้งร่างกายและจิตใจ ยากจะขยับเขยื้อน

ทิวทัศน์รอบด้านเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขามิอาจเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกไป แม้กระทั่งความรู้สึกก็พร่าเลือน

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?

ทุกอย่างล้วนดีอยู่แท้ ๆ เหตุใดฟ้าดินจึงแปรผัน ความหนาวเหน็บถาโถมลงมายังโลกมนุษย์?

เหตุใดแม้เขาจะคอยปกป้องอยู่ข้างกาย ไอเย็นก็ยังแทรกซึมเข้าสู่ร่างของคนรักได้?

เหตุใดปราณกระบี่ของเขาจึงมิต้านทานไอเย็นได้ แลมิอาจขับไล่ความหนาวเหน็บนี้?

หรือว่า… กระบี่ของเขา ทื่อเกินไปแล้วกระมัง?

เหตุใดไอเย็นจึงอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง ทำลายเนื้อและเลือดในร่างของนางอันเป็นที่รักของเขา ทำให้วิญญาณของนางแข็งค้างจนดับวูบไป?

เหตุใดมันไม่พุ่งมาที่เขา หลี่ฉวนจวิน?

เหตุใดคนที่กำลังจะตายมิใช่เขา?

แลเหตุใดตอนที่แยกจากกับจ้าวอู่เจียง ยาวิเศษที่จ้าวอู่เจียงมอบให้ถึงไม่ได้ผล ไนจึงกดข่มกระแสพลังที่บาดเจ็บไว้มิอยู่?

เหตุใดกัน?

เหตุใดทุกอย่างถึงเป็นเช่นนี้?

ในที่สุดเขาหลี่ฉวนจวินก็มีครอบครัวเป็นของตัวเอง มีคนรักและลูกเป็นของตัวเอง แล้วเหตุใดกัน?

พระจันทร์เสี้ยวห้อยอยู่ขอบฟ้า ยามนี้บุกเข้าไปในโรงหมอ และบุกเข้าไปยังที่พักของหมอ

ชายชราที่กำลังหลับใหลตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ แม้จะยังคงมึนงงอยู่บ้าง แต่เมื่อได้เห็นหญิงสาวในอ้อมกอดของหลี่ฉวนจวิน ก็มิได้ตำหนิ หรือโทษที่หลี่ฉวนจวินบุกเข้ามาทำลายประตูหน้าต่างโดยมิบอกกล่าว แต่กลับขมวดคิ้วขาว รีบก้าวเข้าไปตรวจชีพจรของนาง

ยามราตรีเงียบสงัด เสียงลมหายใจของหลี่ฉวนจวินดังหนักหน่วงผิดปกติ ส่วนร่างที่อ่อนปวกเปียกในอ้อมกอดของเขา ยังมิมีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย ราวกับนางได้ด่ำดิ่งลงไปในห้วงลึกแห่งนิทรา

“เจ้าไปที่ตรอกซีซาน เรือนหลังที่สอง เชิญหญิงชราตระกูลเฉินมาโดยเร็ว”

ชายชราขมวดคิ้วขาวแน่น ยื่นมือไปรับร่างในอ้อมกอดของหลี่ฉวนจวินพลางสั่งเสียงเคร่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน