ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1482

บทที่ 1482 ความรักลึกซึ้งที่ไม่อาจรั้งไว้

ร่างของหญิงชราตระกูลเฉินทรุดลงกับพื้น นางหอบหายใจถี่ ใบหน้าปรากฏความเศร้าโศก

ร่างของซิ่วเหนียงเต็มไปด้วยคราบโลหิตและชิ้นเนื้อที่ฉีกขาด โลหิตที่ไหลออกมาเริ่มจับตัวเป็นน้ำแข็งสีแดงฉานปกคลุมร่างของนาง

ยามนี้นางมิมีลมหายใจเหลืออยู่แล้ว ทว่าบนใบหน้ากลับแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอันงดงามดูสงบ

ชายชราล้มลงกับพื้น เสื้อคลุมขุนนางเปื้อนโลหิตที่จับตัวเป็นน้ำแข็ง โดยเฉพาะบริเวณท้องน้อยที่เลือดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำทมิฬ ผมขาวของเขายุ่งเหยิง มือเหี่ยวย่นที่เย็นจนเขียวคล้ำเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบโลหิตที่เกรอะกรัง

สุดท้ายซิ่วเหนียงก็มิอาจรอดชีวิต พลังความเย็นในร่างของนางอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง

ชายชรามิอาจควบคุมได้ ถึงขั้นย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขาเอง

ชายชราผู้นี้ เมื่อหลายชั่วยามก่อนรีบร้อนไปหยิบยา ท้องและเอวกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะ จนอวัยวะภายในร่างกายบาดเจ็บมิน้อย

ตลอดหลายชั่วยามที่ผ่านมา เขาพยายามรักษาซิ่วเหนียงอย่างไม่ลดละ ทำให้อาการยิ่งทรุดหนักขึ้นเรื่อย ๆ

ยามนี้อายุขัยที่เหลือเพียงน้อยนิดของหมอชราหวังถูกใช้จนหมดสิ้น

หลังจากพยายามฉุดรั้งซิ่วเหนียงจากพญามัจจุราชอยู่หลายชั่วยาม เมื่อรู้ว่ามิมีทางรอดอีกแล้ว ลมหายใจสุดท้ายที่ชายชราพยายามประคองไว้ก็หมดลง เขาล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง

“ท่านหวังชิวซู่…”

หญิงชราตระกูลเฉินเอนกายพิงเตียง ดวงตาอันชราภาพมองชายชราที่ล้มอยู่บนพื้น นางอยากลุกขึ้น ทว่าความโศกเศร้าได้ดูดเอาเรี่ยวแรงของนางไปเสียหมดสิ้น

หลี่ฉวนจวินยืนนิ่งอยู่หน้าเตียง ริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาในดวงตาสั่นไหว มือทั้งสองที่ไม่เคยสั่นยามจับกระบี่ ยามนี้กลับมิรู้ว่าจะวางไว้ที่ใด

เขาเพียงอยากสัมผัสคนรักที่หลับใหล จึงค่อย ๆ ก้มตัวลง มือทั้งสองหยุดอยู่เหนือใบหน้างดงามอันสงบนิ่งของซิ่วเหนียงหนึ่งชุ่น ทว่าเขากลับมิกล้าลูบไล้ลงไป

หวังฟู่กุ้ยอุ้มยาต้มที่เย็นชืดเดินมาด้วยร่างอันสั่นเทา เขาต้องการพยุงอาจารย์ของตนขึ้น ทว่าทำได้เพียงประคองเอวของอาจารย์เท่านั้น

ร่างอันหนักอึ้งของอาจารย์ถูกพยุงไว้บนบ่าเล็ก ๆ ของเขา มือข้างหนึ่งโอบแผ่นหลังของอาจารย์ไว้ พร้อมกับสัมผัสลมหายใจเย็นเฉียบ อีกมือข้างหนึ่งสั่นระริก ขณะพยายามป้อนยาต้มเข้าปากอาจารย์

ยานี้เขาต้มปรุงเตรียมไว้เนิ่นนานแล้ว เพียงแค่รอให้อาจารย์ช่วยคนเสร็จแล้วค่อยดื่มมัน เขาต้องอุ่นยาหลายครั้ง จนเย็นชืดไปหมด

“อาจารย์ ดื่มยาเถิดขอรับ”

เขาพยายามงัดปากอาจารย์ แต่เขากลับมีเพียงสองมือเท่านั้น จึงวางถ้วยยาลง เช็ดคราบโลหิตที่มุมปากอาจารย์ แล้วค่อย ๆ งัดคางให้อ้ากว้าง

เขาหยิบถ้วยยาขึ้นมาอีกครั้ง มือเล็กสั่นเทาในยามที่เทยา ทว่าน้ำยาสีน้ำตาลดินกลับไหลออกจากริมฝีปากของชายชรา

“อาจารย์ ดื่มยาเถิดนะขอรับ…”

เขายังคงสั่นขณะเทยาต่อ

“ฟู่กุ้ย…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน