ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1491

บทที่ 1491 หนิงเยี่ย

ยามพลบค่ำใกล้มาถึง

ตามถนนใหญ่น้อยในเมืองอิงอู่ มณฑลฟางเฉ่านั้น มีเด็ก ๆ ที่ไม่กลัวความหนาวเย็นพากันเล่นวิ่งไล่กัน ก่อตุ๊กตาหิมะ และเล่นขว้างปาหิมะใส่กัน

ท่ามกลางเสียงหัวเราะและความสนุกสนาน มีเด็กสองคนที่ดูแปลกแยกจากภาพเหตุการณ์นี้

เด็กทั้งสองมีรูปร่างผอมบาง เด็กที่สูงกว่า หรือหากพูดให้ถูกก็คือเขาเป็นเด็กหนุ่มแล้ว เส้นผมยุ่งเหยิง ใบหน้ามอมแมม เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบสกปรก

เขาสวมเสื้อนวมที่บางเฉียบสามตัวซ้อนกัน ประกอบกับอากาศหนาวเหน็บภายนอกนั้น ทำให้เสื้อนวมไม่เพียงพอที่จะให้ความอบอุ่นแกเขา ตอนนี้ร่างกายของเด็กหนุ่มกำลังสั่นเทาเล็กน้อย

เด็กที่เตี้ยกว่าสองศีรษะสวมหมวกขนสัตว์ที่สกปรกและเปื้อนคราบมัน ตัวเขาสวมเสื้อนวมสองตัว แต่คุณภาพของเสื้อนวมดีกว่าเสื้อของเด็กหนุ่มข้าง ๆ อย่างเห็นได้ชัดจึงมิรู้สึกหนาวอันใด แต่กลับอบอุ่นจนใบหน้าเล็ก ๆ แดงระเรื่อ

เด็กทั้งสองไม่ได้หัวเราะเล่นหยอกล้อกันเช่นเด็กคนอื่น ๆ แต่เดินไปตามถนนน้อยใหญ่ พลางสังเกตอะไรบางอย่างอยู่

พวกเขาเดินไปเรื่อย ๆ สายตาส่วนใหญ่จับจ้องอยู่ที่ผู้ใหญ่ที่เดินผ่านไปมา

เด็กหนุ่มจูงมือเด็กชายตัวเล็ก ดวงตาของเขากวาดมองไปรอบ ๆ บางครั้งขมวดคิ้ว บางครั้งส่ายหน้า

ไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงหน้าโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งทางตอนใต้ของเมือง

โรงเตี๊ยมขนาดไม่ใหญ่ ด้านนอกแขวนป้ายที่เขียนตัวอักษรสี่ตัวว่า ‘โรงเตี๊ยมเวยอู่’

พวกเขามิได้เลือกที่จะเข้าไปข้างใน เหตุที่มิเข้าไปนั้น มิใช่ว่าพวกเขามิเคยเข้าไปข้างใน เพียงแต่สุดท้ายก็พวกเขาถูกเด็กรับใช้ในร้านไล่ออกมาเท่านั้นเอง

ทั้งสองพิงกำแพงด้านนอกโรงเตี๊ยม แล้วย่อตัวลงตามแนวกำแพง เด็กหนุ่มเขี่ยหิมะขาวที่อยู่ใต้เท้า ส่วนเด็กชายตัวน้อยกำลังแทะอาหารชิ้นหนึ่งที่มองไม่ออกว่ามีรูปร่างอย่างไร เห็นเพียงแต่สีน้ำตาลอมเหลือง อาจเป็นมันฝรั่ง หรืออาจเป็นชิ้นขิง หรืออาจเป็นอาหารที่ทำจากแป้งผสมน้ำด่าง…

เด็กหนุ่มกวาดสายตาไปทางซ้ายพลางขวาพลาง สำรวจผู้คนที่เดินผ่านหรือเข้าไปในโรงเตี๊ยม

พวกเขารอจนกระทั่งท้องฟ้าเกือบมืดสนิท เด็กรับใช้ในร้านที่กำลังแขวนโคมไฟที่หน้าโรงเตี๊ยม จ้องเด็กทั้งสองด้วยสายตาดุดัน เด็กทั้งสองจึงเตรียมตัวลุกขึ้นจากไป

มิมีใครรู้ว่าพวกเขากำลังทำอันใด ดูราวกับว่าพวกเขากำลังมองหาใครบางคน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน