ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1492

บทที่ 1492 ค่ำคืนอันยาวนาน และความฝันอันมากมาย

ลมเหมันต์โกรกพัดไปมา

เด็กชายตัวน้อยที่อยู่ข้างกายหนิงเยี่ยมีนามว่า อู๋เชวีย เป็นเด็กที่เขาพบระหว่างทาง

แรกเริ่มเขาไม่ตั้งใจจะสนใจ เพราะตัวเขาเองก็อายุยังน้อยนัก ความสามารถน่ะหรือ ก็ยิ่งไม่มี มิอาจดูแลคนอื่นได้อีก ทว่าเด็กน้อยผู้นี้บ้านแตกสาแหรกขาด พ่อแม่ล้มตายหมดสิ้น ภาพที่เด็กน้อยร้องไห้โศกเศร้าอยู่ท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย ทำให้เขาเกิดความเวทนาอย่างมิมีที่สิ้นสุด

เขาเหมือนเห็นตัวเองในอดีต เด็กผู้ไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีที่พึ่งพิง สุดท้ายก็เดินผิดทาง ถูกผู้คนรังแก

หากไม่ใช่เพราะผู้มีพระคุณช่วยเขาไว้ในคืนอันหนาวเหน็บนั้น เขาคงตายอยู่ในโคลนตมสกปรกนั้นไปแล้ว

เขายังจำคำพูดที่ผู้มีพระคุณบอกเขาในคืนที่หิมะตกพร่างพรมนั้นได้

“หากวันหนึ่งเจ้าดีขึ้นแล้ว จงจำไว้ว่าให้ช่วยเหลือผู้อื่นที่กำลังประสบความทุกข์ยาก นั่นคือการขอบคุณที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับข้า”

ในยามนี้ เขาดีขึ้นแล้วหรือไม่?

เขาดีขึ้นแล้ว!

ตั้งแต่เขาหลุดพ้นจากโคลนตมนั้น

ตั้งแต่บอกลาตัวเองในอดีต

ตั้งแต่เขาเริ่มออกเดินทาง

ตั้งแต่เขาเริ่มเข้าใจเครื่องรางที่ผู้มีพระคุณมอบให้

และตั้งแต่เขากินยาจากถุงเก็บของของผู้มีพระคุณ…

ยามนี้ เขาก็ดีขึ้นแล้ว!

แม้ยังอ่อนแออยู่บ้าง แต่เขากำลังก้าวไปสู่ความแข็งแกร่ง!

ท่ามกลางพายุหิมะที่โหมกระหน่ำ เขาจูงมือเด็กน้อยเอาไว้

เด็กโตพาเด็กเล็กเดินทางฝ่าขุนเขาลำเนาไพร ตลอดทางต้องเผชิญกับสายตาดูแคลน และความโลภของผู้คนอีกมากมาย

ใบหน้างดงามประณีตราวกับสตรีนั้น นำความยุ่งยากมาให้เขาไม่น้อย เขาจึงตัดสินใจทาหน้าให้สกปรก แสร้งทำตนเป็นขอทานน้อยอย่างเป็นทางการ

เขายังคงค้นหาการตอบแทนของผู้มีพระคุณอยู่เสมอ และฝึกฝนไปตลอดทาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน