ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1501

บทที่ 1501 นางมาเพื่อรักษาคำสัญญา

“จูกัดชิงชิง?”

หนิงเยี่ยรีบเสาะแสวงหาภาพของทุกคนที่เคยพบเจอในความทรงจำอย่างรวดเร็ว ทว่ากลับไม่มีหน้าของผู้ใดที่ตรงกับหญิงสาวตรงหน้า

เขาล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อ กุมแผ่นยันต์ที่ท่านผู้มีพระคุณมอบให้ไว้แน่น แล้วเอ่ยเสียงทุ้มว่า

“เจ้ารู้ชื่อข้าได้เยี่ยงไร?”

จูกัดชิงชิงควงกระบี่เบา ๆ กำไลข้อมือของนางก็พลางแกว่งไกว ส่งเสียงกระทบกันอย่างแผ่วเบา

“แผนลวงระหว่างเจ้ากับอู๋เชวีย ข้าเห็นหมดแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลมหายใจทั้งหมดของหนิงเยี่ยก็พลันสงบลง เงียบสงัดดั่งราตรี พลังของยันต์ค่อย ๆ แผ่ซ่านออกจากร่างของเขา

“เช่นนั้นแล้ว เจ้าจะไปแจ้งความลับหรือ?”

จูกัดชิงชิงรู้สึกถึงพลังของยันต์ที่ดูธรรมดาและไร้พลังนั้น นางส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า

“วางใจเถิด ข้าเพียงแต่สงสัยในบางเรื่องเท่านั้น”

“เจ้าแสร้งทำตัวให้น่ารังเกียจเช่นนั้น มิได้ข่มขู่ศิษย์ของจางซวีไป๋ให้พาอู๋เชวียไปตรง ๆ อีกทั้งไม่ได้ให้เขาเอ่ยปากขอร้องเอง แต่กลับปล่อยให้หญิงสาวผู้นั้นคิดไปเอง แลตัดสินไปใจเองตามที่นางคิดว่าถูกต้อง”

“ความคิดเช่นนี้ นับว่ามิธรรมดา”

“เจ้ามีความสามารถพอที่จะทำให้หญิงสาวผู้นั้นพาเจ้าไปด้วยได้ แต่เหตุใดเจ้าจึงมิไปกับอู๋เชวียเล่า?”

หนิงเยี่ยดูเหมือนจะผ่อนคลาย แต่ทั้งร่างกลับระแวดระวังจูกัดชิงชิงอย่างยิ่ง เขายิ้มบาง ๆ พลางกล่าวว่า

“ใครบอกท่านว่าความน่ารังเกียจของข้าเป็นการแสร้งทำ?

ข้ามีโรคร้ายติดตัวแต่กำเนิด เป็นที่รังเกียจของทั้งคนและสุนัข จึงมิจำเป็นต้องไปกับเชวียเอ๋อร์…”

จูกัดชิงชิงค่อย ๆ ชักกระบี่ยาวออกมา ปลายกระบี่ชี้ไปที่หนิงเยี่ย

“หากเจ้าเป็นที่รังเกียจของทั้งคนและสุนัขจริง แล้วยันต์ในเสื้อของเจ้านั่นล่ะ มาจากที่ใดกัน? มิใช่ของที่ปล้นมาใช่หรือไม่?”

“เจ้ารู้จักยันต์นี้ด้วยหรือ?” หนิงเยี่ยขมวดคิ้ว

จูกัดชิงชิงตอบ

“ข้าพอจะรู้จักเจ้าของยันต์นี้อยู่บ้าง”

“เป็นผู้ใด?” หนิงเยี่ยเอ่ยเสียงทุ้ม

“เจ้ามิรู้หรือ?” จูกัดชิงชิงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

หนิงเยี่ยหัวเราะเยาะ

“ดูเหมือนเจ้าจะไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้ใด แล้วยังคิดจะหลอกข้าอีก!”

ปราณกระบี่ของจูกัดชิงชิงค่อย ๆ รวมตัว

“อย่ามาลองดีกับข้า เมื่อเขามิได้บอกนามของเขากับเจ้า ข้าจูกัดชิงชิงก็จะมิยุ่งเรื่องไม่เป็นเรื่อง บอกนามของเขากับเจ้าเช่นกัน!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน