ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1500

บทที่ 1500 นิ่งเชวีย

สามบุคคลจากตระกูลอวี้ยืนอยู่ไม่ไกล มองดูเด็กสาวที่กำลังช่วยเหลือผู้อื่น

สตรีงามจูงมือเด็กน้อย รอยเหี่ยวย่นที่หางตาค่อย ๆ ปรากฏชัดขึ้น

เด็กสาวว่านจื่อค่อย ๆ ปล่อยมือที่กำคอเสื้อเด็กโต ดวงตาเป็นประกาย

เด็กชายตัวน้อยที่นางปกป้องอยู่ด้านหลังสะอื้นเบา ๆ

เมื่อนางเหลียวมองไปพบว่าดวงตาของเด็กชายที่มองไปยังเด็กโต หลบ ๆ ซ่อน ๆ ราวกับกำลังหวาดกลัว

เด็กโตรับปากเร็วเกินไป ไม่เหมือนยอมรับผิดเลยสักนิด สีหน้าท่าทางก็ดูก้าวร้าวเกเร

ดูเหมือนว่าหากวันนี้ว่านจื่อออกจากเมืองนี้ไป เด็กชายตัวน้อยก็จะกลับไปสู่วังวนการถูกรังแก

สีหน้าไม่ใส่ใจของเด็กโตและรอยยิ้มเยาะที่มืดหม่น ราวกับกำลังพูดว่า

“ได้สิ ข้ารับปากเจ้า”

‘แต่เจ้าจะปกป้องเขาได้นานเพียงใดกัน?

หลังจากเจ้าจากไป ข้าก็จะรังแกเขาเหมือนเดิม เช่นนั้นแล้วเจ้าจะทำอะไรได้?’

“ครอบครัวของเจ้าล่ะ?” ว่านจื่อถามเด็กชายตัวน้อยเสียงนุ่มนวล

เด็กชายก้มหน้า พยายามเช็ดน้ำตาบนแก้ม ทว่าใบหน้าเล็ก ๆ ก็ยิ่งเลอะเปรอะเปื้อน

“ตายกันหมดแล้ว…”

ว่านจื่อใจหายวาบ

“เจ้ามีนามว่าอะไร?”

เด็กชายตัวน้อยเงยหน้าขึ้น ทำปากยื่น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยน้ำตา

“นิ่ง… นิ่งเชวีย…”

“ฮึ!”

เด็กโตส่งเสียงในลำคอ พิงหลังกับกำแพง ทำท่าทางเบื่อหน่าย แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าสีเทาขาว

“ไปกับพี่สาวดีไหม?” น้ำเสียงของว่านจื่อนุ่มนวล นางชี้ไปที่จางกั่วกั่วและหวังเทียนป้างที่อยู่ไม่ไกล

“อยู่ด้วยกัน เติบโตด้วยกันเหมือนพวกเขา แล้วเจ้าจะไม่ต้องไปขอทานอีก”

เด็กชายตัวน้อยถูกว่านจื่อจูงมือไว้ เขาหายใจเร็วขึ้นเล็กน้อยราวกับตื่นเต้น เสียงในจมูกเต็มไปด้วยก้อนสะอื้น น้ำตาเริ่มคลอหมุนวนในดวงตาอีกครั้ง

เด็กโตชำเลืองมอง พูดเยาะเย้ยว่า

“พี่สาว ท่านมีน้ำใจดีขนาดนี้ มิใช่แกล้งทำหรอกหรือ ถ้าเช่นนั้น ท่านพาข้าไปด้วยสิ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน