ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1503

บทที่ 1503 กระบี่ของหลี่ฉวนจวิน

หลี่ฉวนจวินนั่งนิ่งอยู่หน้าโลงน้ำแข็งของซิ่วเหนียง

ยามนี้ความคิดมากมายรบกวนจิตใจของเขา

ผมขาวของเขาไม่ได้เพิ่มขึ้น ทว่าทั้งร่างกลับเหี่ยวเฉาลงเรื่อย ๆ อย่างน่าใจหาย บัดนี้เขาดูแก่ชรา ราวกับกระบี่โลหะเก่าที่เต็มไปด้วยสนิม

เขาจมอยู่ในห้วงความคิดตั้งแต่ยามทิวาจนถึงยามราตรี ทั้งกลุ้มใจและดิ้นรนต่อสู้กับความรู้สึก

จนกระทั่งเขารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับว่าพื้นดินกำลังสั่นไหว เขาจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมา รีบปกป้องโลงน้ำแข็งทันที

ผ่านไปสักพัก แรงสั่นสะเทือนก็ค่อย ๆ หายไป

เขาไม่ได้ลุกขึ้นไปตรวจสอบต้นตอของมัน แต่กลับก้มตัวลงต่ำ ราวกับกำลังพูดอะไรบางอย่างกับซิ่วเหนียงที่หลับใหล

ไม่นานนัก แผ่นดินไหวก็ตามมาอีกครั้ง เขากดโลงน้ำแข็งแน่นอีกครั้ง ไม่ให้โลงสั่นไหว เพื่อไม่ให้มันรบกวนคนรักที่หลับใหล

จนกระทั่งแผ่นดินไหวสงบลง เขาจึงลุกขึ้นในที่สุด ถอนหายใจยาว ยกมือขึ้น พลันใดนั้นถุงเก็บของวิเศษอันงดงามก็ปรากฏในมือของเขา

เขาวางคนรักของตนลงในถุงเก็บของวิเศษ

ในหมู่ผู้บำเพ็ญมีกฎว่าคนเป็นและสิ่งมีชีวิตไม่สามารถเข้าไปในถุงเก็บของวิเศษได้ เพราะพื้นที่ภายในถุงเก็บของวิเศษไม่สามารถรองรับได้ เพราะมันจะพังทลาย และทำให้สิ่งที่เก็บไว้ในนั้นติดอยู่ และยากที่จะนำออกมาได้อีก

ก่อนหน้านี้หลี่ฉวนจวินไม่เคยวางคนรักของตนในถุงเก็บของวิเศษ แต่เลือกวางไว้ในโลงน้ำแข็ง เพราะเขายังมิสามารถยอมรับการจากไปของนางได้

ในใจของเขา ซิ่วเหนียงเพียงแค่หลับใหลไปเท่านั้น นางมิได้ตาย เช่นนั้นแล้วจึงมิสามารถวางนางลงในถุงเก็บของวิเศษได้

แต่บัดนี้ เขาได้ตัดสินใจแล้ว

เขาต้องการเดินทางไปยังต้าโจวแห่งอาณาจักรเซียนที่ย่านเจียงตู่ เพื่อไปพบกับจ้าวอู่เจียง เขามิสามารถปล่อยให้คนรักของตนอยู่เพียงลำพังในโลงน้ำแข็งอันเย็นเยียบเช่นนี้ได้ เขาต้องพานางไปด้วยกัน

ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร เขาจะอยู่เคียงข้างนางเสมอ

หลี่ฉวนจวินค่อย ๆ เดินออกมาด้านนอก ท้องฟ้ายามราตรีพร่างพราวด้วยดวงดาราระยิบระยับ ไกลออกไปเป็นเงาทมิฬประหลาดที่ทอดยาว ฃ

เขาออกเดินทางอีกครั้งเพื่อแสวงหาความช่วยเหลือจากจ้าวอู่เจียง

ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยเปลี่ยนเป้าหมายแรกเริ่ม แต่แรกเขาก็ต้องการไปหาจ้าวอู่เจียงเพื่อขอความช่วยเหลืออยู่แล้ว

แต่จิตใจของเขามิเหมือนกับตอนที่ซิ่วเหนียงเพิ่งประสบเคราะห์กรรมอีกต่อไป

ยามนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว

หลี่ฉวนจวินค่อย ๆ ย่างก้าวเข้าสู่ความมืดมิด ระหว่างทางเขาเห็นพื้นดินปรากฏรอยแยกมากมาย รอยแตกร้าวทอดยาวไปจนสุดสายตา

เขาเห็นเทือกเขาอันสูงตระหง่านพังทลายลงบางส่วน โดยมิรู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อใด โคลนสีเหลืองพัดพาหญ้าและต้นไม้ไหลบ่ามารวมกันกลายเป็นยอดเขาอีกลูกหนึ่ง

เขาเห็นแม่น้ำที่หยุดไหล บ้านเรือนที่พังทลาย และสรรพชีวิตที่วิ่งหนีด้วยความหวาดกลัวในความมืด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน