ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1514

บทที่ 1514 การเลือก

“พวกเจ้ารีบไปยังเมืองผีโดยเร็ว!”

เหล่าสิ่งมีชีวิตมากมายในดินแดนหลิงซีต่างได้ยินเสียงกึกก้องนี้

เมืองผีตั้งอยู่ในอาณาเขตของดินแดนหลิงซี ซึ่งอยู่บนหลังของเทพเต่านั่นเอง

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น สิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนต่างตกอกตกใจ และรีบมุ่งหน้าไปยังเมืองผีอย่างสุดกำลัง

เสียงนี้ไม่เพียงแต่ดังก้องในดินแดนหลิงซีเท่านั้น เนื่องจากเทพเต่ามีขนาดใหญ่มหึมา เสียงจึงแพร่กระจายออกไปทุกทิศทาง ทำให้ผู้บำเพ็ญและชาวบ้านจำนวนมากในเกาะอื่น ๆ ก็ได้ยินเช่นกัน

ในยามที่สวรรค์และพิภพเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้ เมื่อผู้แข็งแกร่งปรากฏตัว เมืองผีที่กล่าวถึงอาจเป็นสถานที่หลบภัยที่ปลอดภัย

พวกเขาก็ต้องการเข้าไปที่นั่นเช่นกัน

“ท่านผู้อาวุโส พวกข้าที่มาจากนอกเกาะจะสามารถไปยังเมืองผีเพื่อขอความคุ้มครองได้หรือไม่?”

ผู้บำเพ็ญผู้หนึ่งยอมสูญเสียพลังอันล้ำค่าเพื่อถามด้วยเสียงอันดัง

“ย่อมได้!” เทพเต่าตอบต่อว่า

“สำหรับผู้ที่อยู่นอกดินแดนหลิงซี ทุกคนที่ต้องการความคุ้มครองจะต้องพาสามัญชนมาด้วย

หากผู้บำเพ็ญเพียรมาเพียงลำพัง สังหาร!

ผู้ที่ฉวยโอกาสทำร้ายหรือข่มขู่สามัญชน สังหาร!”

เสียงคลื่นกระหึ่ม กวาดกระจายไปทั่วทุกทิศ

นักพรตมากมายต่างสั่นสะท้าน พวกเขารีบแพร่กระจายข่าวสาร จากนั้นก็รีบค้นหาชาวบ้าน แล้วพาพวกเขาขึ้นไปยังดินแดนหลิงซีด้วย

ทว่าบางคนยังคงรอดูสถานการณ์

มังกรเขียว พยัคฆ์ขาว และนกวิเศษ ต่างทะลวงความว่างเปล่าไปยังดินแดนเหนือ ส่วนเทพเต่าไม่ได้ติดตามไปด้วย เขายังคงยืนอยู่ที่เขตใต้ของแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ คอยส่งชาวบ้านข้ามไป พร้อมกับข่มขวัญศัตรูที่มารุกราน

ผู้คนมากมายในเขตใต้ของแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับข่าวสาร ต่างรีบมุ่งหน้าไปยังดินแดนหลิงซี

และในวันนี้ ฟ้าดินยิ่งเปลี่ยนแปลงรุนแรง ราวกับมิต้องการเหลือเส้นทางรอดให้แก่สรรพชีวิต

ห่าพิรุณโหมกระหน่ำ หยดน้ำเย็นเฉียบจนเสียดแทงเข้ากระดูกโปรยลงมาสู่พิภพ

ผืนพสุธาสั่นไหว บ้านเรือนพังทลายลงมากมาย ป่าเขาถล่มราบเป็นหน้ากลองจนโคลนและหินไหลบ่าลงมา ชาวบ้านจำนวนไม่น้อยต้องจบชีวิตในภัยพิบัติครั้งนี้

และสายฝนก็ได้ชโลมผมของจางหมาจื่อจนเปียกโชก

เขาเช็ดหน้าอย่างแรง ยืนอยู่หน้าบ้านที่พังทลาย แล้วย่อตัวลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ลังเลไม่รู้จะทำเช่นไร

หวังฟู่กุ้ยที่ถูกทับอยู่ใต้คานไม้หนาที่เต็มไปด้วยเศษหินและโคลนเหลืองนั้น ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดขาวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาร้องครวญครางว่า

“ลุงหมาจื่อ ช่วยหนานหนานก่อน…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน