ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1537

บทที่ 1537 เขาต้อง!

“ไอ้ชาติชั่ว!” ปีศาจในใจของจ้าวอู่เจียงตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว

จ้าวอู่เจียงนัยน์ตาสั่นไหว ก่อนจะพุ่งเข้าไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

“เมื่อกล้าหลอกข้า หงหลวน นี่คือราคาที่พวกเจ้าต้องจ่าย มิใช่แค่เพียงชีวิตของพวกเจ้าเท่านั้น แต่รวมถึงคนที่พวกเจ้าห่วงใยด้วย!” สตรีสาวตบฝ่ามือทำลายโลงไม้ พลังฝ่ามือกำลังจะแตะต้องสามจิต เจ็ดวิญญาณของเซวียนหยวนจิ้ง

ปีศาจในใจกระโดดเข้าขวางหน้าสามจิต เจ็ดวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์ไว้ทันที พลังของสตรีชุดแดงพลันถูกตบแตกกระจายเป็นหมอกดำ กระจัดกระจายเต็มพื้น

ในช่วงจังหวะนั้น จ้าวอู่เจียงได้ปกป้องสามจิต เจ็ดวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์ไว้แล้ว เขาถอยหลัง หวังจะใช้เวลาที่เหลือดูว่าจะสามารถข้ามสายธารแห่งกาลเวลาได้หรือไม่

แต่เขาพบว่า แม้สามจิตของจิ้งเอ๋อร์จะไม่เป็นไร แต่ในคลื่นพลังที่เหลือจากการโจมตีของสตรีชุดแดงเมื่อครู่ ทำให้เจ็ดวิญญาณเริ่มกระจายตัวอย่างช้า ๆ

หัวใจของจ้าวอู่เจียงว่างเปล่าไปส่วนหนึ่ง เขาปกป้องเจ็ดวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์อย่างสุดความสามารถ ทุกอย่างตรงหน้าดูพร่าเลือน

เขาเห็นใบหน้าของสตรีชุดแดงบิดเบี้ยวและกำลังพูดถ้อยคำโกรธแค้นอะไรบางอย่าง และเขายังเห็นชายร่างกำยำฟันกระบี่เข้ามา

ภาพเหล่านี้เริ่มพร่าเลือนในสายตาของเขา เขาเห็นปีศาจในใจรวมตัวขึ้นใหม่ ทว่าพลังของปีศาจกลับจางลงไปมากนัก

เขายังเห็นปีศาจในใจมองมาที่เขา หรือพูดให้ถูกคือ มองที่เจ็ดวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์ที่กำลังกระจายตัว

จากนั้นปีศาจในใจก็อ้าปาก พยายามพูดกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย

“จ้าวอู่เจียง เจ้ามิได้รักนางเท่าข้า”

ปีศาจในใจแตกกระจายเป็นเม็ดทรายสีดำนับมิถ้วน กั้นมิให้วิญญาณทั้งเจ็ดของจิ้งเอ๋อร์กระจัดกระจาย พร้อมกับผลักเขาเข้าสู่สายธารแห่งกาลเวลา

แสงกระบี่ของชายร่างกำยำฟันเข้ามา สร้างระลอกคลื่นในสายธารแห่งกาลเวลา และทำให้จ้าวอู่เจียงถูกพลังกระบี่ผลักถอยไป

ในช่วงเวลาสุดท้ายนี้ จ้าวอู่เจียงมิอาจขึ้นเรือแห่งวันสิ้นโลกได้ทัน เขาได้แต่มองดูทุกคนจากไป

โลกว่างเปล่า สรรพชีวิตในสายธารแห่งกาลเวลา ในช่วงเวลาสุดท้าย พวกเขาได้เห็นจ้าวอู่เจียงและชายที่มีใบหน้าเหมือนกันมิมีผิด กำลังต่อสู้กับชายร่างกำยำและสตรีวัยกลางคน

บางคนในกลุ่มพวกเขาคำราม บางคนสงสัย บางคนร้องอุทาน บางคนใคร่เข้าไปช่วย บางคนดูเหมือนจะเยาะเย้ยจ้าวอู่เจียงว่ามิรู้จักประมาณตน ช่างห่างชั้นกับชายร่างกำยำและสตรีวัยกลางคนเหลือเกิน

แต่ญาติสนิทมิตรสหายมากมายที่รู้ความจริง และรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาต่างสาบานว่าพวกเขาจะต้องแก้แค้นให้จ้าวอู่เจียง

แต่สายเกินไปแล้ว พวกเขาหายไปจากโลกนี้ หายไปจากช่วงปลายยุคที่แปด หลบหนีจากการล่มสลายของจักรวาลที่กำลังจะมาถึง

ส่วนจ้าวอู่เจียงและร่างกายวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์ล้มลงในความว่างเปล่า แสงกระบี่ของชายร่างกำยำฟันผ่านใบหน้าเขาเฉียง ๆ ตัดเนื้อและกระดูกส่วนหนึ่งออกไป

โลหิตของเขาไหลเจิ่งนอง

ทุกอย่างช่างดำเนินไปเชื่องช้าเหลือเกิน ช้าจนจ้าวอู่เจียงได้ยินเสียงสั่นในลมหายใจของตนเองทุกครา

“ชีวิตข้าทำอะไรมาตลอด? ทำไมยังอ่อนแอถึงเพียงนี้?” เขาถามตัวเองในความเลือนรางที่ค่อย ๆ เคลื่อนผ่าน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน