ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1536

1536 /1620

บทที่ 1536 สายธารแห่งกาลเวลา

“มอบให้ข้าเถิด!”

ชายร่างกำยำพยายามข่มอารมณ์ตื่นเต้นเอาไว้ สตรีชุดแดงมองด้วยดวงตาเย้ายวนราวกับจะหยดน้ำออกมา

ตั๋วเรือของคนพายเรือข้ามฟากเปรียบเสมือนฟางเส้นสุดท้ายแห่งความรอดชีวิต มิมีผู้ใดไม่อยากคว้าเอาไว้

“ข้าคือมวลชน และมวลชนก็คือข้า” จ้าวอู่เจียงยิ้มน้อย ๆ แล้วผลักตาเฒ่าสามเบา ๆ ทำให้ตาเฒ่าสามชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะหายวับไป

ในเวลาเดียวกัน ลู่จ้งและเมิ่งอวี่ที่คอยมองอยู่แต่ไกล ก็รู้สึกว่าร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยสายน้ำอันนุ่มนวล ร่างกายราวกับกลายเป็นสายธารที่ไหลเรื่อยไปยังที่แห่งหนึ่ง

ทั่วทั้งใต้หล้า ผู้คนมากมายไม่ว่าจะเป็นผู้ที่กำลังต่อสู้หรือสิ่งมีชีวิตที่หาที่หลบภัยได้แล้ว ต่างก็รู้สึกว่าตนเองกำลังไหลไป

ถูกต้อง นั่นคือการไหล

ความรู้สึกราวกับกำลังจะสลายไป ทว่าก็มิได้สูญสลายไป กลับกลายเป็นสายธารเล็ก ๆ ที่ไหลบ่าในแม่น้ำใหญ่ ผ่านขุนเขาและทะเลสาบในโลก ได้เห็นความรุ่งเรืองครั้งสุดท้ายของโลกใบนี้

ความรู้สึกเช่นนี้ จ้าวอู่เจียงเคยสัมผัสมาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่ราชวงค์ต้าเซี่ยล่มสลายและเขาสิ้นชีวิต

ตอนนี้เขาเป็นเหมือนยักษ์น้ำที่ค้ำฟ้า อาศัยพลังของตั๋วเรือ ทุ่มเทพละกำลังทั้งหมด

ทว่าครั้งนี้สิ่งที่เขาทุ่มเทไม่ใช่เพื่อตนเอง แลสิ่งที่ช่วยไว้ยิ่งไม่ใช่ชีวิตของตนเอง แต่เป็นสรรพชีวิตทั้งหมดในใต้หล้า

เหล่าสรรพชีวิตทั้งหลายที่เขารู้จักและไม่รู้จัก ต่างข้ามผ่านสายธารแห่งกาลเวลา มุ่งหน้าสู่ดาวดวงสีน้ำเงินในยุคสมัยถัดไป

นั่นคือสถานที่เดียวที่จ้าวอู่เจียงนึกถึงแล้วรู้สึกสบายใจ เพราะที่แห่งนั้นคือ ‘บ้านเกิดของเขา’

ในยามนี้

ลู่เสี่ยวจิ่นกับซูฮัวอีกำลังพักผ่อนหลังจากต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กัน ส่วนหลี่ชานซีกำลังดูแลศิษย์ที่บาดเจ็บของสำนักเติมฟ้า

อินเถาเอ๋อร์ใบหน้าแดงเรื่อด้วยความอาย ขณะฟังชาวหมู่บ้านตระกูลจ้าวชมเชยนาง และชมว่าจ้าวอู่หยางหาสตรีที่ดีได้

ในกองกำลังน้อยใหญ่ที่ต่อสู้กับภัยพิบัติธรรมชาติและมนุษย์ มีกลุ่มอำนาจที่ชื่อว่าสำนักเทพปีศาจกำลังผงาดขึ้นอย่างรวดเร็ว ยามนี้ชุยซู่จี่และชุยเฟิ่งอีสองพี่น้องได้ทิ้งความไร้เดียงสาไปแล้ว กลิ่นอายของพวกเขาเต็มไปด้วยความเป็นผู้ใหญ่ แบกธงใหญ่ของสำนักเทพปีศาจ

หลินเสี่ยวเค่อยังคงกำหนดแนวทางช่วยเหลือและอพยพสิ่งมีชีวิตที่ประสบภัย และวิญญาณที่แตกสลายในเมืองผียังคงล่องลอยอยู่