ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1569

บทที่ 1569 ดูให้ดี เรียนรู้ให้ดี

จ้าวอู่เจียงได้ยินเสียงเยาะเย้ยถากถางและน้ำเสียงประชดประชัน แต่กลับไม่รู้สึกโกรธแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกเหมือนพ่อที่เสียดายที่ลูกไม่เป็นอย่างที่หวัง

เขาคิดว่าผู้ชายหลายคนเข้าใจผิดว่าการมอบของให้ผู้หญิงนั้น ยิ่งมีค่ามากยิ่งดี

อะไรเล่าคือสิ่งมีค่า?

นอกจากมูลค่าของตัวสิ่งของแล้ว คุณค่าทางจิตใจที่มันมอบให้ก็เป็นสิ่งล้ำค่าเช่นกัน

ทุกคนที่อยู่ที่นี่ ยกเว้นเขา ล้วนมาจากตระกูลใหญ่ เป็นคุณชายคุณหนูจากครอบครัวร่ำรวย ดังนั้นมูลค่าของของขวัญจึงถูกลดทอนความสำคัญลง แต่คุณค่าทางจิตใจของของขวัญกลับถูกขยายให้ใหญ่ขึ้น

ทุกคนที่อยู่ที่นี่ มีใครบ้างที่ขาดของขวัญสักชิ้นสองชิ้น? แต่ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างหวังให้แสงสปอตไลต์สองดวงบนใบหน้าของทุกคนส่องมาที่ตัวเอง

จ้าวอู่เจียงยิ้มน้อย ๆ ดูสบาย ๆ ผ่อนคลายมากขึ้น ดวงตาฉายแววดูแคลนจากที่สูง ราวกับกำลังพูดว่า น้อง ๆ ทั้งหลาย ดูให้ดี เรียนรู้ให้ดี

จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ เอ่ยปาก

“ถูกต้อง น้ำยาวิวัฒนาการระดับสามสองขวดนี้ ในสายตาผมถือเป็นของมีค่า พวกคุณสามารถหยิบมันออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่ผมทำไม่ได้จริง ๆ”

ทุกคนพลันชะงักไป พวกเขาไม่คิดว่าจ้าวอู่เจียงจะยอมรับจุดนี้ด้วยตัวเอง หรือว่าเขากำลังยอมรับการกระทำตลก ๆ ของตัวเอง?

นิ้วเรียวงามของโม่หลีหยิบกระดาษห่อของที่เรียบง่ายขึ้นมา แล้วมองน้ำยาวิวัฒนาการสองขวดอย่างครุ่นคิด

จ้าวอู่เจียงพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งแต่แฝงความเศร้าอาดูร ไร้ซึ่งความยโสโอหังหรือต่ำต้อย

“ตอนนี้ผมเป็นแค่นักล่าค่าหัวตัวเล็ก ๆ เพื่อให้ได้น้ำยาวิวัฒนาการระดับสามสองขวดนี้มา ผมถึงกับต้องเสี่ยงชีวิตเข้าแลก

ผมต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่พวกคุณอาจไม่มีวันได้พบเจอในชีวิต ต่อสู้ท่ามกลางคมดาบและแสงกระสุน ถึงแม้สุดท้ายจะบาดเจ็บทั้งตัว บางครั้งก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย อย่าว่าแต่จะได้น้ำยาวิวัฒนาการสักขวด

อีกอย่างตัวผมเองก็เป็นผู้วิวัฒนาการ ต้องการน้ำยาวิวัฒนาการจำนวนมากเพื่อเพิ่มพลัง ดังนั้นที่พวกคุณพูดก็ถูก น้ำยาวิวัฒนาการระดับสามสองขวดนี้ สำหรับผมแล้วมันมีค่ามากจริง ๆ

แต่วันนี้เป็นงานวันเกิดของโม่หลี ผมยินดีมอบสิ่งที่ผมถือว่ามีค่าที่สุดเป็นของขวัญให้เธอ

เช่นนั้นแล้วมันน่าหัวเราะตรงไหนเหรอ?

สิ่งที่ผมมอบให้คือครึ่งหนึ่งของทุกสิ่งที่ผมมี ส่วนสิ่งที่พวกคุณมอบให้ ก็อย่างที่พวกคุณพูดเอง แค่ยื่นมือก็หยิบมาได้

แล้วของใครมีค่ากว่ากันนั้น ยังต้องตัดสินอีกเหรอ?”

โม่หรานหร่านที่ได้ฟังก็ตะลึง ถึงขั้นรู้สึกหึงขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

บรรดาผู้หญิงข้างกายโม่หลีต่างมองจ้าวเจียงด้วยความประหลาดใจ และพินิจพิเคราะห์ชายหนุ่มด้วยความสนใจ

โม่หลีที่รู้สึกคุ้นเคยและสนิทใจกับจ้าวเจียงในวันนี้อยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยจริงใจเช่นนี้ หัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวให้ผู้ชายคนไหนมาก่อนก็พลันสั่นไหวขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน