ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1575

บทที่ 1575 ยั่วยวน

ดอกไม้ที่ร่วงโรยมิใช่สิ่งไร้หัวใจ

หม่าซูเยี่ยนกับจ้าวเจียงเคยคบหาดูใจกันมาช่วงหนึ่ง เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่หวานไม่จืด ไม่ร้อนไม่เย็น ไม่ยาวไม่สั้น ไม่มีอะไรพิเศษ

แต่หลังจากเลิกรากันไม่นาน เมื่อได้พบกันอีกครั้ง เธอพบว่าจ้าวเจียงเปลี่ยนไปจริง ๆ

บางที อาจจะ น่าจะ… แน่นอน แน่นอนว่าเขาเปลี่ยนแปลงเพื่อเธอแน่ ๆ!

ชายที่รักไม่ได้เป็นเหมือนท่อนไม้เช่นแต่ก่อน แต่กลับพูดจาไพเราะ ทั้งยังเข้าอกเข้าใจผู้อื่น ทำให้เธอยิ่งหลงรักเขามากขึ้น

ความรักต้องการการตอบสนองซึ่งกันและกัน ความรักของเธอในอดีตไม่เคยได้รับการตอบรับ แต่เธอรู้สึกว่า ณ ขณะนี้ เธอได้ตกหลุมรักชายผู้นี้อย่างแท้จริง

ในชั่วขณะเธอละลายไปกับคำหวานของเขา เธอหลงรักเขาเข้าแล้ว

จ้าวอู่เจียงยิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่เป็นไรจริง ๆ”

หม่าซูเยี่ยนไม่ยอมเลิกรา ลูบคลำร่างกายเขาไปมา ตั้งใจจะตรวจดูให้ถี่ถ้วน ไม่ยอมให้มีบาดแผลซ่อนเร้นแม้แต่ที่เดียว

จ้าวอู่เจียงมองหญิงสาวที่เป็นห่วงอย่างจริงใจด้วยสายตาอ่อนโยน “เธอกลับไปพักผ่อนให้ดีเถอะ”

“ไม่!” หม่าซูเยี่ยนยังคงลูบคลำตรวจหาบาดแผล ขมวดคิ้วพลางเอ่ยอย่างงอน ๆ

“เมื่อคืนไม่เห็นนายจะบอกให้ฉันพักผ่อนให้ดีเลยนี่นา?”

จ้าวอู่เจียงย้อนถาม “แล้วเธอไม่ชอบเหรอ?”

“ฉันเกลียดมาก!” หม่าซูเยี่ยนเอามือเท้าเอว ยืดอกอวดทรวดทรงอันอวบอิ่มที่ไม่เข้ากับร่างเล็ก ๆ ของเธอ แล้วพูดอย่างจริงจัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน