ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1586

บทที่ 1586 เสียงปืนที่แหวกผ่านยามค่ำคืน

หยวนเหลยสั่นสะท้านเพราะจ้าวอู่เจียงได้หยิบปืนที่เขาใช้ป้องกันตัวขึ้นมาแล้ว

ถ้าคนร้ายตัวจริงถูกจับได้ เขาจะต้องเตะมันสักสองที แล้วตบหน้ามันให้หนำใจ แต่ถ้าคนร้ายตัวจริงกำลังนั่งอย่างปลอดภัยอยู่ตรงหน้า ขออภัย เพราะเขาเป็นคนรู้กาลเทศะดี

“เอ่อ…” ในฐานะผู้จัดการมืออาชีพที่รู้จักการแสดง เขารีบแสร้งทำเป็นจำผิดคนแล้วกล่าวขอโทษ

“ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็เป็นเพื่อนของเสี่ยวไห่นี่เอง…”

‘น้องชายเจ้าประคุณ วัน ๆ เอาแต่คบหาเพื่อนพ้องไม่ดีก็แล้วไป แต่ทำไมวันนี้ยังพายมบาลกลับมาบ้านอีก!’ หยวนเหลยยิ้มแย้มภายนอก แต่ในใจด่าทอไม่หยุด

“จับคนร้ายได้หรือยัง?” จ้าวอู่เจียงถามพลางเล่นกับปืนงาช้าง

ปืนชนิดนี้มีกระสุนเพียงสองนัด ขนาดเล็กกะทัดรัด พกพาสะดวก ในระยะประชิดมีอานุภาพการทำลายล้างไม่น้อย

เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับให้ความรู้สึกกดดันหยวนเหลยอย่างรุนแรง

คนที่เคยถ่ายหนังย่อมรู้ดี ในสถานการณ์เช่นนี้จิตสังหารช่างเข้มข้นเหลือเกิน!

เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนแผ่นหลังของหยวนเหลย เขายิ้มแห้ง ๆ พลางพยักหน้า

“ตอนนี้ยังไม่เจอ กำลังตามหาอยู่”

“อย่างนั้นเหรอ?” จ้าวอู่เจียงเล็งปืนไปที่ผู้จัดการ นิ้วลูบไล้ไกปืนเบา ๆ

“ถ้าผมบอกว่าไม่ใช่ผม คุณจะเชื่อไหม?”

“เอ่อ… พี่จ้าวเจียง พี่เหลยแค่แกล้งคุณเล่นเฉย ๆ เมื่อกี้เขาแค่ไม่รู้ว่าคุณเป็นเพื่อนผมน่ะ” ซีเหมินฉางไห่เพิ่งเห็นปืนสีงาช้างชัด ๆ ถึงแบบนั้นเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงรีบพูดแก้ต่าง

“เก็บปืนลงเถอะ เดี๋ยวจะทำให้เสียน้ำใจกัน…”

หยวนเหลยถอนหายใจยาว ทั้งถอนใจให้กับไร้เดียงสาของซีเหมินฉางไห่ และถอนใจที่ตนไม่อาจแสร้งต่อไปได้อีก เพราะฆาตกรได้แสดงตัวแล้ว

“ฉันยังไม่แน่ใจว่าเป็นนาย แต่เบาะแสทั้งหมดชี้มาที่นาย อีกอย่างเพราะนายเป็นนักล่าเงินรางวัล รับจ้างทำงาน ฉันจึงไม่โทษนาย และพวกเราก็จะไม่แจ้งความ เมื่อนายเป็นเพื่อนของเสี่ยวไห่ ก็ไปเถอะ ออกไปจากที่นี่ ไม่อย่างนั้นถ้าสำนักงานรักษาความสงบตามมาเจอ นายก็จะหนีไม่พ้น”

หยวนเหลยกำลังเสี่ยง เขาเดิมพันว่าจ้าวเจียงไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องซีเหมินฉางชิ่งกับสถานเลี้ยงรับเลี้ยงเด็กกำพร้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน