ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1588

บทที่ 1588 เมิ่งหลิน

จ้าวอู่เจียงเดินผ่านความมืดมิดมา กระทั่งเข้ามาในสวนลับภายในคฤหาสน์

เสียงแมลงและนกร้องขับขานสร้างบรรยากาศอันสงบเงียบและผ่อนคลาย

บนท้องฟ้าเบื้องบน คือนภาอันแสนกว้างใหญ่ไพศาล แสงดาวพราวระยิบระยับ

สุดท้ายแล้วจ้าวอู่เจียงก็ตัดสินใจจากมา ไม่ได้อยู่รอให้ถูกจับกุม

การถูกใส่ร้ายเป็นเรื่องที่อธิบายให้กระจ่างไม่ได้ ทั้งยังไม่อาจลงมือกับคนของสำนักงานรักษาความสงบ เพราะถ้าหากลงมือก็เท่ากับยืนยันว่าตนเป็นคนร้ายตัวจริง

เขาเข้าใจดีถึงเหตุผลที่หยวนเหลยปล่อยให้เขาจากไปชั่วคราว เพราะต้องการใช้เขาเป็นเครื่องมือตามหาคนร้ายตัวจริง

จ้าวอู่เจียงรู้ทุกอย่าง เขาเป็นคนที่เข้าถึงจิตใจผู้คนเป็นอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

มีชีวิตอมตะ ไร้พันธนาการ ขอเพียงญาติมิตรยังมีชีวิตอยู่ก็เป็นพอ

แต่บัดนี้อิสระของเขาถูกทำลายลง เพราะต้องแบกรับความผิดแทนผู้อื่น

เขามองราตรีกาลอยู่เพียงครู่ ก่อนจะเบาเท้าทะยานออกจากสวน กวาดสายตามองอาคารที่ตั้งตระหง่านรอบกายใต้ม่านราตรี ที่ใดคือบ้าน ที่ใดคือเส้นทางกลับ?

ความรู้สึกโดดเดี่ยวพลันถาโถมเข้าสู่จิตใจ

เขาปล่อยให้สัญชาตญาณนำทาง พุ่งทะยานไปในความมืด ก่อนจะหายลับไป

เมื่อร่างของเขาหายลับเข้าไปในความมืดมิดยามราตรี เวลาผ่านไปเพียงครู่ จากมุมมืดของสวนก็มีร่างของคนสองคนค่อย ๆ เดินออกมา

หนึ่งในนั้นมีรูปร่างสูงโปร่ง อีกคนมีรูปร่างเล็กน่ารัก

“พี่ชิ่งคะ ฉันรู้สึกว่าเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน” ร่างเล็กนั้นคือเด็กสาวตัวน้อยจากสถานสงเคราะห์ที่มีชื่อว่าเมิ่งหลิน

เมิ่งหลินในสถานสงเคราะห์มีแค่ชื่อ ไม่มีนามสกุล

นี่เป็นวิธีเล็ก ๆ ที่สถานสงเคราะห์คิดขึ้นเพื่อให้เด็ก ๆ ได้รับการยอมรับจากครอบครัวที่มาขอรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมได้ง่ายขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน