ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1616

บทที่ 1616 ผมมาเพื่อฆ่าพี่จ้าว

ในยามราตรีที่เงียบสงัด

แสงโคมสีส้มอ่อนทอดลงมา ตกกระทบลงบนใบหน้างดงามของอวี้มู่หว่าน เธอพิงหมอนอิง มือถือนิยายสืบสวนเล่มใหม่ อ่านจนเคลิบเคลิ้ม

หลังจากที่พ่อไป เธอตั้งใจว่าจะเข้านอน แต่ก่อนนอนเธอบอกตัวเองว่า

‘อ่านอีกเล่มดีกว่า ไม่สิ อ่านอีกหน้าเดียวแล้วค่อยนอน’

หนึ่งหน้า แล้วก็อีกหน้า ตามด้วยอีกหน้า เธอยิ่งอ่านยิ่งตื่นตัว จิตใจจมดิ่งอยู่ในเนื้อเรื่องอันแยบยล

ตัวเอกของเรื่องเป็นหนุ่มน้อยธรรมดาคนหนึ่ง เพราะเพื่อนถูกลอบสังหาร เขาต้องการค้นหาความจริง จึงค่อย ๆ จมลึกลงในคดีปริศนา สุดท้ายผ่านการไขปมทีละเปลือก จนคลี่คลายคดีทีละขั้น และพบว่าผู้อยู่เบื้องหลังกลับเป็นพ่อของตนเอง

หลังจากการต่อสู้ทางความคิดอันหนักหน่วง ตัวเอกตัดสินใจเลือกความถูกต้อง แม้จะต้องทำลายญาติมิตร จึงเริ่มการประลองทั้งไหวพริบและความกล้าหาญกับพ่อ

นิยายเล่มนี้มีเรื่องราวพิสดารชวนติดตาม ปมปริศนาค่อย ๆ ชักนำผู้อ่านให้หลงใหล อวี้มู่หว่านอ่านจนวางไม่ลง กระทั่งนอกหน้าต่างเริ่มสลัว เธอก็ยังคงจมอยู่ในเรื่องราว

เรื่องราวใกล้ถึงตอนจบ ยังไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะผู้แพ้ จะมีการพลิกผันหรือไม่ อวี้มู่หว่านก็ไม่แน่ใจ แต่การไม่ได้นอนทั้งคืนทำให้เธอรู้สึกง่วงอย่างแท้จริง

เธอจึงพลิกตัว เปลี่ยนท่าทางแล้วอ่านต่อ ‘ต้องอ่านให้ถึงตอนจบของเรื่องให้ได้!’

—

ดาวเสี่ยวชาง เมืองที่เจริญรุ่งเรืองแห่งหนึ่ง

ลานกว้างใหญ่โล่ง จอแสดงผลขนาดมหึมากำลังฉายภาพโฆษณาไม่หยุดทั้งวันทั้งคืน เนื้อหาโฆษณาส่วนใหญ่เป็นการรับสมัครศิษย์ (พนักงาน) ของสำนักเทคโนโลยี หรือสถาบันการแพทย์ที่ให้ค่าตอบแทนสูงในการทดลองยา หรือการขายอาวุธและยาที่ทรงพลังและถูกกฎหมาย

จ้าวอู่เจียงจากไปจากเขตคฤหาสน์ของซีเหมินฉางชิ่งก่อนฟ้าสาง ระหว่างทางเขาได้เห็นผู้จัดการหยวนเหลยเดินผ่านสวนมาครั้งหนึ่ง น่าจะกำลังตามหาเขา แต่เขาเลือกที่จะไม่ปรากฏตัว

ตอนนี้เขานั่งอยู่บนม้านั่งไม้หน้าจอแสดงผลที่ลานกว้าง จิบชาและรับประทานอาหารอย่างเงียบสงบ

เขาเป็นผู้บำเพ็ญโบราณ และมาจากหัวเซี่ย เมื่อแสงสีสันสดใสจากจอแสดงผลสาดส่องมายังร่างของเขา เขารู้สึกว่าโลกใบนี้เต็มไปด้วยความแตกสลายและความแปลกแยก

เมื่อตอนข้ามเวลามาสู่ช่วงต้นราชวงค์ต้าเซี่ย เขามาจากยุคอารยธรรมเทคโนโลยี เพื่อที่จะกลมกลืนกับสภาพแวดล้อมของต้าเซี่ย ต้องขบคิดอย่างหนักเพื่อรื้อฟื้นความรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมโบราณที่มีอยู่น้อยนิดในความทรงจำ เพื่อเลียนแบบและเรียนรู้กิริยาท่าทางของผู้คนรอบข้าง ทำให้ตัวเองดูสมเหตุสมผล ไม่ให้ผู้อื่นมองว่าแปลกแยก

และเมื่อเขาปรับตัวได้ทั้งหมด ทั้งการพูดจาอ่อนหวาน กลิ่นอายโบราณ แทบจะพูดภาษาโบราณได้คล่อง อ่อนโยนดั่งหยก โลกก็พลันแตกสลาย ผู้คนที่รักจากไป จนเขามาถึงกลุ่มดาวแห่งนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน