ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1615

บทที่ 1615 ความชั่วร้ายคือบทเพลงอันงดงามและโหดร้าย

“เสียงรถม้าที่ไร้คนขับ การเยี่ยมเยือนในราตรีกาล

ความชั่วร้ายเริ่มต้นขึ้นใต้แสงจันทร์แห่งอาณาเขตพันดาราราวกับม่านเลือดที่เปิดขึ้น

ปืนที่หายไป สมุดบันทึกที่ไหม้เกรียม

รูปปั้นขี้ผึ้งที่ละลาย ใครบางคนไม่อยู่ในที่เกิดเหตุ

บนกล่องอัญมณี มีภาพลวงตาของยันต์

ความขัดแย้งนำพาไปสู่ซอยตันที่เขาก่อร่างสร้างขึ้น

หลักฐานถูกฝังอย่างสมบูรณ์แบบ

มุมปากที่เยาะเย้ยเจ้าหน้าที่สำนักงานรักษาความสงบยกยิ้มขึ้น…”

อวี้มู่หว่านเอ่ยเบา ๆ ดวงตางามบนใบหน้าที่งดงามประณีตเปล่งประกายวิบวับ

เธออุ้มนิยายสืบสวนเล่มหนึ่งไว้ในอ้อมแขน พลางอ่านด้วยความเพลิดเพลิน

นิยายเล่มนี้มีชื่อว่า ‘บทที่หนึ่งพันหกร้อยสี่สิบสี่แห่งราตรี’

เธอชื่นชอบสติปัญญาอันล้ำเลิศของอาชญากรที่ทำให้ทั่วทั้งสำนักงานรักษาความสงบต้องวุ่นวาย และยังชื่นชอบแสงสว่างแห่งความยุติธรรมในตอนที่อาชญากรถูกนักสืบผู้ไม่ย่อท้อคนหนึ่งค้นพบจุดบกพร่องและนำตัวไปลงโทษตามกฎหมาย

ความชั่วร้ายจะแสดงออกมาอย่างมีเหตุผลและสัมผัสจิตใจผู้คนอย่างไร จะเลียนแบบความยุติธรรมและอ้างว่าถูกบีบบังคับอย่างไร ก็ยังคงเป็นความชั่วร้ายอยู่วันยังค่ำ

ผู้ที่ถูกบีบบังคับอย่างแท้จริงจะหันดาบไปที่ต้นเหตุของปัญหาเท่านั้น ไม่ใช่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์

ฉันอวี้มู่หว่าน ในฐานะนักสืบ จะต้องสืบสาวทุกคดีปริศนาในโลกนี้ ชำระความบริสุทธิ์ให้ผู้ไร้ความผิด และคืนความสดใสให้แก่ฟ้าดินให้จงได้!

อวี้มู่หว่านรู้สึกฮึกเหิมในใจอย่างเต็มที่ แต่ภายนอกยังคงดูสงบเยือกเย็น เธอปิดหนังสือลง

ประการแรกเพราะอ่านนิยายจบแล้ว ประการที่สองเพราะพ่อเดินออกมาจากห้องของพี่ชายอวี้เถิงหลง

“คุณพ่อคะ พี่เถิงหลงไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม” อวี้มู่หว่านถามด้วยความห่วงใย สีหน้าเรียบร้อย

“อืม” อวี้กวงจงมองลูกสาวที่ทั้งเรียบร้อยและรู้ความแล้วพยักหน้า

“ทำไมยังไม่นอนอีก เมื่อกี้ตอนพ่อมา ก็บอกให้ลูกรีบไปนอนแล้วไม่ใช่เหรอ

การอดหลับอดนอนไม่ดีต่อตับและไต จะทำให้ผิวพรรณหมองคล้ำ ลูกเป็นผู้หญิง ไม่รู้จักถนอมตัวเองหน่อยเหรอ?”

“เฮะ ๆ…” อวี้มู่หว่านยิ้มหวาน

“คุณพ่อคะ จริง ๆ แล้วก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ…”

“เงินค่าขนมหมดอีกแล้วสินะ” อวี้กวงจงเห็นท่าทางเรียบร้อยของลูกสาวก็พอจะเดาได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน