ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1614

บทที่ 1614 จากไปก่อนฟ้าสาง

เด็กหญิงเมิ่งหลินที่มีกิริยามารยาทดี ละเอียดอ่อน เข้าใจเรื่องราว ทั้งยังไร้เดียงสาและกล้าหาญ ทำให้จ้าวอู่เจียงรู้สึกสะเทือนใจ

ราวกับว่าเขาได้เห็นภาพในคืนวันอันยาวนานเมื่อครั้งก่อน ยามที่จิ้งเอ๋อร์ยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้หญิง

เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในวังหลวงอันกว้างใหญ่ คอยรับฟังคำสั่งสอนจากฮ่องเต้ผู้เป็นบิดา

ในวัยที่ควรจะไร้เดียงสาปราศจากความกังวล กลับต้องเรียนรู้การเป็นกุลสตรี เรียนรู้การประนีประนอม เรียนรู้ที่จะเข้มแข็ง และต้องมีความกล้าหาญที่จะเผชิญกับคำวิพากษ์วิจารณ์ในอนาคต และเผชิญหน้ากับอุปสรรคที่ยังมาไม่ถึง

จนกระทั่งฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาสวรรคต นางถูกบีบให้ขึ้นครองราชย์ และเติบโตมาอย่างโดดเดี่ยว

ในขณะที่ผู้คนต่างปรารถนาจะชำระล้างเครื่องประทินโฉม แต่ในยามนั้นนางกลับต้องแต่งแต้มเครื่องประทินโฉมลงบนใบหน้า

บางทีอาจเป็นเพราะเด็กหญิงเมิ่งหลินมีบางอย่างคล้ายคลึงกับนางในตอนนั้น ดวงวิญญาณของนางจึงได้พักพิงอยู่ในร่างของเด็กหญิงผู้นี้ชั่วคราว

จ้าวอู่เจียงอุ้มเด็กหญิงพุ่งไปยังย่านคฤหาสน์ที่ซีเหมินฉางชิ่งอยู่อย่างรวดเร็ว เขาพยายามค้นหาร่องรอยของจิ้งเอ๋อร์ในตัวเด็กหญิง และครุ่นคิดว่าเหตุใดดวงวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์จึงมาพักพิงอยู่ในร่างของโม่หลี

‘เป็นเพราะโชคชะตาบังเอิญ หรือเป็นเพราะประสบการณ์ชีวิตของโม่หลี?’

เขาไม่อาจล่วงรู้ถึงมันได้ บางทีคงต้องรอจนกว่าเขาจะมีพลังแกร่งกล้าพอที่จะต่อกรกับดาวโม่และนำดวงวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์กลับคืนมาจากร่างของโม่หลีได้เสียก่อน เขาถึงจะรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง

แม้แต่การคาดเดาของเขาที่ว่าดวงวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์มาพักพิงในร่างของเด็กหญิงเมิ่งหลินก็อาจเป็นเพียงเหตุผลเหลวไหลที่เขาคิดมากเกินไปจนแต่งเรื่องขึ้นมาเอง

บางทีอาจไม่มีอะไรอย่างที่คิดเลย เป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญล้วน ๆ

เขาลองประเมินดู วิญญาณที่ได้รับกลับมาจากเด็กหญิงในตอนนี้ มีเพียงหนึ่งในห้าของสามจิต เจ็ดวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์ เป็นเพียงวิญญาณสองดวงเท่านั้น

การรวบรวมสามจิต เจ็ดวิญญาณทั้งหมดคงจะเร็วกว่าที่คิด เพราะเพียงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาก็ได้พบกับเด็กหญิงเมิ่งหลินและโม่หลีจากตระกูลโม่แล้ว

ด้วยความรู้สึกเชื่อมโยงระหว่างเขากับจิ้งเอ๋อร์ ตามความคืบหน้านี้ บางทีอีกไม่เกินหนึ่งปี พวกเขาก็อาจได้พบกันอีกครั้ง

“พี่ชายยิ้มแล้ว”

เด็กหญิงเมิ่งหลินที่อยู่ในอ้อมกอดของจ้าวอู่เจียงราวกับกำลังล่องลอยอยู่ใต้ท้องฟ้ายามราตรี เธอสัมผัสได้ชัดเจนว่าอารมณ์ของพี่ชายดีขึ้นมากกว่าก่อนหน้านี้

“ฉันก็ยิ้มมาตลอดนะ”

“ไม่เหมือนกันหรอก” เมิ่งหลินส่ายศีรษะน้อย ๆ ในความมืดสลัวของราตรี เธอมองเห็นเค้าโครงบ้านของพี่ชิ่งอย่างราง ๆ

จ้าวอู่เจียงยิ้มเบา ๆ ลดความเร็วในการเหาะลง ร่างเริ่มลดระดับ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน