ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1613

บทที่ 1613 เธองดงามเสมอมา

สายลมราตรีพัดเย็นเอื่อย

จ้าวอู่เจียงอุ้มเด็กหญิงเมิ่งหลินเดินท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืน

ชายลึกลับสองคนที่มาจับตัวเมิ่งหลินถูกเขาสังหารทิ้งแล้ว แต่กลับไม่ได้ข้อมูลสำคัญอะไรที่เป็นประโยชน์มาเลยแม้แต่น้อย

แต่ที่สำคัญที่สุดคือเมิ่งหลินปลอดภัยดี

เมิ่งหลินยังคงหลับสนิท ดูเหมือนว่าเธอจะถูกฉีดยาสลบหรือยานอนหลับบางอย่าง คงไม่ตื่นในเร็ว ๆ นี้

ไม่รู้ว่าเสียงต่อสู้เมื่อครู่จะแทรกซึมเข้าไปในความฝันของเด็กน้อยหรือไม่

จ้าวอู่เจียงมองใบหน้าของเมิ่งหลินด้วยแววตาอ่อนโยน เขากำลังมองดวงวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์ที่หลับใหลอยู่เช่นกัน

ดวงวิญญาณที่อยู่ร่วมร่างกับผู้อื่น นอกจากจะให้พลังแก่ร่างที่อาศัยอยู่แล้ว ยังดูดซับสารอาหารจากร่างนั้นเพื่อซ่อมแซมตัวเองด้วย

ตอนนี้จ้าวอู่เจียงได้ตรวจสอบจนรู้วิธีนำดวงวิญญาณของจิ้งเอ๋อร์ออกจากร่างเด็กหญิงแล้ว

มือของเขาเปล่งประกายอ่อน ๆ ลูบไล้ร่างของเด็กน้อยที่หลับใหล เตรียมจะนำดวงวิญญาณกลับคืน

ขณะนั้นเอง ขนตายาวของเด็กน้อยสั่นไหว ดวงตากลมโตก็ลืมขึ้นอย่างงัวเงีย

ภายใต้แสงจันทร์สุกสกาว ดวงตากลมโตฉายแววมีชีวิตชีวา ใบหน้าเล็ก ๆ เปี่ยมด้วยความไร้เดียงสา

“อืม? คุณเป็นใครเหรอคะ?”

เด็กหญิงถามด้วยความไร้เดียงสา เธอหมุนศีรษะเล็ก ๆ มองไปรอบ ๆ ในยามที่ยังไม่ตื่นดี

เธอรู้สึกสงสัยแต่ไม่ได้หวาดกลัว

“ฉันอยู่ที่ไหนเหรอคะ?”

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน เขากระชับแขนแน่นขึ้น ป้องกันสายลมราตรีอันเย็นยะเยือกให้เด็กน้อยในอ้อมแขน เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลต่ำ

“พาเธอกลับบ้าน”

เด็กหญิงขยี้ดวงตาที่ยังง่วงงุน กะพริบดวงตากลมโตที่แจ่มใส พูดด้วยความไร้เดียงสาบริสุทธิ์

“คุณไม่ใช่คนที่ฉันเจอวันนั้น…”

เมื่อเห็นเด็กหญิงหายงัวเงียจากการตื่นนอน จ้าวอู่เจียงจึงยิ้มถาม

“เสื้อผ้าและหน้ากากของฉัน เธอไม่กลัวเหรอ?”

เด็กหญิงส่ายศีรษะ

“ฉันกล้าหาญมาก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน