ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 232

บทที่ 232 เขาจะแต่งบทกวีอะไรออกมา?

หลังชนจอกสุรากับเหล่าที่เข้ามาชื่นชม ไห่ไป๋ฉวนก็ขอให้คนอื่น ๆ ช่วยกันแต่งบทกวี

ตัวแทนจากสำนักต่าง ๆ เริ่มแสดงความสามารถทีละคน และพวกเขาก็สามารถแต่งบทกวีได้อย่างน่าประทับใจ เรียกเสียงชื่นชมจากผู้คนได้อย่างมากมาย

จ้าวอู่เจียงรับฟังบทกวีเหล่านั้นด้วยความซาบซึ้งใจ บางทีคงเป็นเพราะเขาเกิดในนครหลวง ชายหนุ่มจึงสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ในบทกวีเหล่านี้ ราวกับพวกมันไม่ได้ถูกแต่งขึ้นโดยผู้ฝึกวิชาหรือวิทยายุทธที่มักจะใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา

ผ่านไปสองถ้วยชา บทกวีที่ถูกร่ายออกมาโดยทุกคนก็หยุดลง ราวกับพวกเขาเหนื่อยล้าแล้ว

ตอนนี้เองจ้าวอู่เจียงหรี่ตาลงเล็กน้อย หลังจากคิดถึงเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงรู้ดีว่าหลายคนคงเตรียมตัวล่วงหน้ามาก่อนแล้วว่าจะมีการแข่งขันแต่งบทกวี นี่ไม่ใช่การแต่งบทกวีเฉพาะหน้า แต่เป็นการเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีต่างหาก

“เจ้าสำนักจ้าว ท่านเองก็น่าจะเป็นผู้มีความสามารถ ดูจากลักษณะของท่านแล้ว น่าจะนิยมอ่านบทกวีอยู่ไม่น้อย วันนี้ พวกเราช่วยกันขับขานบทกวีอันงดงาม ไม่ทราบว่าท่านยินดีออกมาแสดงความสามารถให้ทุกคนได้เห็นหรือไม่?”

ไห่ไป๋ฉวนยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร และหันมาสอบถามจ้าวอู่เจียง

“แม้ท่านจะแต่งออกมาไม่สละสลวยก็ไม่เป็นไร สำหรับคนหนุ่มอย่างท่าน สิ่งสำคัญคือการได้ลองทำต่างหาก…”

จ้าวอู่เจียงกระแอมออกมาเล็กน้อย ในชาติก่อนเขาเคยเป็นตัวแทนห้องเรียนไปแข่งแต่งบทกวีมาแล้ว แค่แต่งบทกวีแข่งกับจอมยุทธ์ขี้เมาเหล่านี้ ทำไมเขาจะทำไม่ได้?

ชายหนุ่มเพียงกลัวว่าถ้าเขาร่ายบทกวีออกไป พวกของไห่ไป๋ฉวนจะรู้สึกอับอายก็เท่านั้น

เพราะบทกวีที่เขากำลังจะร่ายออกไปนั้นต่างก็เป็นผลงานของหลี่ไป๋ หลี่เหอ ตู้ฝู่ ซิ่นฉีจี หลิวหย่ง หลี่ชิงจ้าวและคนอื่น ๆ ที่ถูกถ่ายทอดผ่านกาลเวลา บทกวีเหล่านั้นย่อมสามารถกระแทกใจผู้รับฟังที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงขณะนี้ได้อย่างแน่นอน

“หากท่านเจ้าสำนักจ้าวยังคิดไม่ออก งั้นพวกเราจะให้เวลาท่านได้พิจารณา” ไห่ไป๋ฉวนพูดออกมาอีกครั้ง

“ลองนึกถึงความงดงามของธรรมชาติเข้าไว้ บางทีท่านอาจจะรังสรรค์บทกวีที่ไพเราะออกมาก็เป็นได้”

กลุ่มคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง แม้ว่าถ้อยคำของไห่ไป๋ฉวนจะอ่อนโยน แต่ความหมายที่แท้จริงนั้นคือ การเหยียดหยามเจ้าสำนักไร้ขอบเขตอย่างซึ่งหน้า

ในขณะที่สำนักขนาดเล็กและขนาดกลางแข่งขันกันเรื่องความแข็งแกร่งของวิชาบู๊และความยิ่งใหญ่ของผู้หนุนหลัง แต่ผู้คนสำนักใหญ่นั้น พวกเขามักจะแข่งขันกันเรื่องสติปัญญาว่าผู้ใดจะฉลาดมากกว่ากัน

เจ้าสำนักไร้ขอบเขตนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเจ้าสำนักสมุทรหลวง รองเจ้าสำนักเสียงสวรรค์และกลุ่มผู้อาวุโสจากสำนักเทียมฟ้า แม้ว่าทุกคนจะมีฝีมือวิชาบู๊ยอดเยี่ยม แต่ถ้าจะมาลองเชิงประลองสติปัญญากันนั้น พวกเขาย่อมไม่กล้าเสนอตัวอย่างแน่นอน

นี่คือความแตกต่างของบัณฑิตที่แท้จริงกับวิญญูชนจอมปลอม

“เจ้าสำนักจ้าว ท่านยังอายุน้อย แสดงว่าคงมีพรสวรรค์มากมาย บัดนี้คงคิดบทกวีได้แล้ว ไม่ทราบว่าพอจะแบ่งปันให้พวกเรารับฟังได้บ้างหรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน