ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 233

บทที่ 233 บทกวีสำหรับนักปราชญ์ผู้โดดเดี่ยว

สิ้นเสียงพูดอย่างอ่อนโยนของจ้าวอู่เจียง เสียงหัวเราะก็ระเบิดขึ้นในห้องจัดเลี้ยงทันที

ไห่ไป๋ฉวนยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์อยู่ในใจ เจ้าสำนักไร้ขอบเขตคงนำบทกวีชื่อดังหลายบทมาผสมรวมกันเป็นแน่แท้….

ในเมื่อกล้าเข้าร่วมการประชุมวันนี้ก็อย่าหาว่าพวกเราใจร้ายเลยก็แล้วกัน…กลุ่มคนต่างลอบหัวเราะเยาะอยู่ในใจ บางคนก็พยายามคาดเดาว่าบทกวีรูปแบบใดจะออกมาจากปากของจ้าวอู่เจียง

บางคนหยุดหัวเราะไม่ได้ บางคนฉีกยิ้มเหยียดหยามเต็มใบหน้า ไม่ต่างจากกำลังรับฟังเรื่องตลก

“เห็นหรือไม่ สายนํ้าเชี่ยวกรากแห่งแม่น้ำหวงเหอไหลมาจากฟากฟ้า ตกสู่ทะเลมิหวนกลับ” จ้าวอู่เจียงยิ้มมุมปาก และเริ่มร่ายบทกวี

“เห็นหรือไม่ ความน่าโศกาจากผมหงอกขาวของตัวเองในกระจกใส ครั้งยามยังดำสลวยดุจใยใหม ไยยามคํ่ากลับดูขาวดุจหิมะ”

เมื่อบทกวีทั้งสองท่อนถูกเอื้อนเอ่ยออกไป ทุกคนในห้องจัดเลี้ยงก็เงียบงัน หลายคนที่เคยเข้ารับการศึกษาต่างก็รู้สึกเหมือนได้ย้อนวันเวลากลับไปอยู่ในสำนักศึกษาอีกครั้ง

“ชีวิตคนเราเมื่อปิติสุขควรสนุกให้เต็มที่ อย่าชนจอกว่างเปล่าคู่กับแสงจันทร์” จ้าวอู่เจียงกล่าวออกมาอย่างหนักแน่น ทุกถ้อยคำนั้นถอดมาจากบทกวี ‘ดื่มอวยพร’ ของหลี่ไป๋ ซึ่งจ้าวอู่เจียงชอบเป็นพิเศษ

บัดนี้ เมื่อเขาได้มาอยู่ในโลกใบใหม่ อยู่ในยุคโบราณ ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเมามาย กวีบทนี้ให้ความรู้สึกของการปลอบโยนและการเห็นคุณค่าของอิสระเสรี แต่ก็แฝงไว้ด้วยความโดดเดี่ยว จ้าวอู่เจียงรินสุราจอกใหม่ให้ตนเอง ก่อนจะชูจอกให้แก่ทุกคน แล้วดื่มสุราในจอกรวดเดียวหมดด้วยสีหน้าปลอดโปร่งโล่งใจ

“ฟ้าประทานความสามารถมากมายให้ติดตัว ไยต้องมัวลุ่มหลงในเงินทอง!”

ทุกคนต่างก็สะดุ้งให้กับประโยคนี้ของบทกวี และอดรู้สึกตกตะลึงไม่ได้

จ้าวอู่เจียงหันไปมองกลุ่มคน ก่อนจะยกมือขึ้นชี้ไปที่เจี๋ยเอ้อร์ซาน เจี๋ยสือจิ่ว และเจ้าสำนักสมุทรหลวงไห่ไป๋ฉวน

“ต้มแพะเชือดวัวเพื่อความสำราญ เชิญดื่มสุราเถิด ท่านอย่าได้หยุดยั้ง ข้าจักร้องเพลงขับกล่อม เชิญสหายทุกท่านมารวมตัวสดับรับฟัง”

“เสียงกลองระฆังดังกังวาน เพียงหวังสร้างความเบิกบานสุขสันต์ นักปราชญ์ล้วนแต่โดดเดี่ยวเปลี่ยวกายา มีเพียงสหายสุราที่ถูกจารึกชื่อบนผืนดิน”

“ในอดีตองค์ชายเฉินทรงจัดงานรื่นเริงที่หอผิงเล่อ เงินหมื่นซื้อสุราชั้นเลิศหนึ่งถังไม่ติแพง ล้วนต่างดื่มกันสนุกสนานแลครื้นเครง”

“ไยเจ้าของร้ายเอ่ยว่าข้าเงินทองน้อย ขอให้ท่านเร่งยกสุรามาเถิดหนา”

“ม้าห้าสี เสื้อถักทอง ขอนำมาแลก มาดื่มร่วมกันให้ลืมความเศร้าทุกข์ทั้งมวลเถิด”

หลังจากจ้าวอู่เจียงจบบทกวีของตนเอง ห้องจัดเลี้ยงก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด จนกระทั่งว่า หากเข็มตกตอนนี้ก็คงได้ยิน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน