ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 242

บทที่ 242 ยื่นข้อเสนอ!

ความฝันของนางเกิดขึ้นในคืนสุดท้ายของฤดูใบไม้ร่วง และเช้าวันใหม่ก็เป็นวันแรกของฤดูหนาวที่ท้องฟ้าแจ่มใส

ทั้งสองคนรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน ปรึกษาเรื่องแผนการในอนาคต รวมถึงตกลงเรื่องการเตรียมพร้อมในกิจการต่าง ๆ

หลังจากนั้น พวกเขาก็แยกย้ายกันไปทำภารกิจของตนเอง

ฤดูหนาวจะมีความยาวนานมากเพียงใด? คำตอบคือมีเพียงสองเดือนเท่านั้น

แต่อนาคตของพวกเขาจะยาวนานเท่าฤดูหนาวหรือไม่? ไม่มีผู้ใดทราบคำตอบ

ทว่าสิ่งที่จ้าวอู่เจียงจำเป็นต้องทำก็คือ การกวนน้ำให้ขุ่น สร้างความวุ่นวายในราชสำนัก ก่อนที่ฤดูหนาวจะแช่แข็งทุกอย่างจนสายเกินแก้

…

เมืองหลิงหนาน

เมืองหลิงหนานตั้งอยู่ทางชายแดนตอนใต้ของแคว้นต้าเซี่ย อาณาเขตส่วนใหญ่ปกคลุมด้วยเทือกเขาไร้นาม

ตอนนี้ผู้คนจำนวนมากกำลังไล่ล่าเซวียนหยวนอวี้เหิง เขากำลังมุ่งหน้าต้องการจะกลับไปหาพรรคพวกในแคว้นหนานเจียง แต่ก็ถูกสกัดขัดขวางโดยเซียวหยวนซานผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ทางตอนใต้

เซวียนหยวนอวี้เหิงจึงทำได้เพียงซ่อนตัวชั่วคราวอยู่ในหุบเขาเท่านั้น

ใบไม้แปรเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ค่อย ๆ ร่วงโรยทับถมปกคลุมซากศพที่แห้งกรัง

เซวียนหยวนอวี้เหิงเดินเหยียบย่ำใบไม้ที่ทับถมอยู่บนกองซากศพ คนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่ไล่ล่าเขามาจนถึงที่นี่ แต่ถูกวิชามหาเทพดูดดาวดูดพลังจนสิ้นใจตาย

ในอีกไม่ถึงครึ่งเดือน เซวียนหยวนอวี้เหิงก็จะสามารถเลื่อนขั้นพลังได้อย่างก้าวกระโดด

แม้ภาพลักษณ์จะถูกทำลายย่อยยับเช่นเดียวกับสำนักมังกรเงิน แต่สำหรับเซวียนหยวนอวี้เหิง ในเรื่องร้ายก็มีเรื่องดีเช่นกัน

เขาไม่จำเป็นต้องยึดติดกับบทบาทที่ตนเองสร้างขึ้นมาอีกแล้ว สามารถปลดพันธนาการและทำทุกอย่างได้ตามใจปรารถนา รวมถึงใช้วิชามหาเทพดูดดาวสังหารคนได้อย่างเปิดเผย

เซวียนหยวนอวี้เหิงจ้องมองไปยังท้องฟ้าทิศเหนือด้วยแววตาอาฆาต หลังผ่านพ้นฤดูหนาวนี้ไป ก็จะไม่มีผู้ใดในนครหลวงสามารถหยุดยั้งเขาได้อีก

เขาจะฆ่ากวาดล้างผู้คนในวังหลวง จะยกกองทัพบุกไปโจมตีและยึดครองบัลลังก์มาเป็นของตนเอง!

บรรดาขุนนางจะต้องก้มหัวให้แก่เขา เขาจะข่มขวัญผู้คนนับล้านด้วยการโบกสะบัดมือแค่ครั้งเดียว และในเวลาเดียวกันนั้น เขา เซวียนหยวนอวี้เหิงจะเป็นเทพเจ้าในสายตาของต้าเซี่ย

ใช่แล้ว! เทพเจ้า!

เขาไม่ได้อยากเป็นมนุษย์ แต่เซวียนหยวนอวี้เหิงอยากมีความสูงส่งเทียบเท่าเทพเจ้า

เขาวางแผนการนี้มาหกปีและจะไม่ยอมให้มันล้มเหลวเด็ดขาด

…

ณ ตึกที่ทำการหกกรม

“ใต้เท้าจ้าวเชิญเข้ามาก่อน เสนาบดีทั้งหลายมารอคอยอยู่เรียบร้อยแล้วขอรับ…” หลิ่วว่านซานนำทางด้วยความนอบน้อม

หลิ่วว่านซานผู้มียศเป็นขุนนางขั้นสี่ แต่กลับกำลังต้อนรับขุนนางขั้นหกอย่างกระตือรือร้นจนออกนอกหน้า หากเป็นยามปกติ บรรดาขุนนางด้วยกันคงหัวเราะเยาะเขาแทบตายแล้ว

แต่เมื่อเห็นว่าขุนนางขั้นหกผู้นี้คือจ้าวอู่เจียง พวกเขาจึงได้แต่สงบปากสงบคำ ปัดความคิดที่จะหัวเราะเยาะอีกฝ่ายออกไปสมองในบันดล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน