ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 241

บทที่ 241 สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย

“ข้าคิดถึงเจ้ามาก…”

“เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าเจอคัมภีร์หรือไม่?”

“ฮื่อ ข้ายังไม่หิว ข้ายังไม่อยากกินอะไรจริง ๆ…”

“แต่มันน่าอร่อยมากนะ… ออกจะร้อนเกินไปหน่อย เดี๋ยวข้าจะเป่าให้ก่อน…”

“อ่า… ร้อนเกินไปจริง ๆ ด้วย”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องป้อนข้าหรอก ข้ากินเองได้…”

“ช้าก่อน ขอข้าพักหายใจก่อนได้หรือไม่?”

“เดี๋ยวก่อนสิ…”

“ไม่นะ… มันมีกลิ่นคาวมากเกินไป… ไหนเจ้าบอกว่าไม่เป็นไรไงล่ะ…”

“อาหารทะเล? เจ้าบอกว่านี่คือหอยกาบ? หอยกาบจะมีขนาดใหญ่โตถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

“ข้าไม่กิน… ข้าอิ่มแล้ว…”

“…”

จ้าวอู่เจียงรับหน้าที่ดูแลผู้บาดเจ็บและจัดการป้อนอาหารให้ซูฮัวอีจนเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวเอนตัวอย่างเกียจคร้านอยู่ในอ้อมแขนของเขา นางกำลังใช้นิ้วมือม้วนเส้นผมเล่น ไม่รู้เลยว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปอึดใจใหญ่ ซูฮัวอีจึงได้ถามขึ้นมาว่า

“จ้าวอู่เจียง ข้าเป็นสตรีคนที่เท่าไหร่ของเจ้า?”

“คือว่า…” จ้าวอู่เจียงใช้เวลาคิดอยู่เล็กน้อยก่อนตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คนแรก…”

“เฮอะ ในเมื่อเป็นคนแรก ทำไมเจ้าต้องเสียเวลาคิดด้วย? เจ้าต้องโกหกข้าอย่างแน่นอน…” ดวงตากลมโตของซูฮัวอีสั่นไหว

จ้าวอู่เจียงถอนหายใจ

“ข้าพูดความจริง สมัยเด็กข้าอ่อนแอ และเพื่อฝึกฝนวรยุทธ์ อาจารย์จึงกำชับให้ข้ารักษาพรหมจรรย์ของตนเองเอาไว้”

“เช่นนั้น ตอนที่เจ้าถูกพิษของโอสถฤดูหนาวเล่นงาน เจ้าจึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับข้า คงเป็นเพราะเหตุผลนี้เองสินะ?” ดวงตาของซูฮัวอีร้อนผ่าว เช่นเดียวกับใบหน้าอันงดงามอิงแอบแนบชิดลงบนแผ่นออกแกร่ง

“อืม…” จ้าวอู่เจียงพูดอะไรไม่ออก ก่อนที่เขาจะทันได้กล่าวต่อ ก็ได้ยินเสียงอันอ่อนหวานนุ่มนวลของซูฮัวอีกระซิบแผ่วเบา

“ตอนนั้นเจ้าคงทรมานมาก ต้องต่อสู้กับแรงปรารถนาในหัวใจ… แต่ข้ากลับคิดลอบสังหารเจ้า และนั่นก็ทำให้เจ้าโกรธแค้น สุดท้ายก็ต้องละเมิดคำสั่งอาจารย์ สูญเสียพรหมจรรย์ของตนเองไป… ข้าขอโทษจริง ๆ จ้าวอู่เจียง…”

เอ่อ เอาที่สบายใจก็แล้วกัน… จ้าวอู่เจียงไม่รู้จะตอบรับอย่างไรดี ดังนั้น เขาจึงไหลตามน้ำไป

“แต่สำหรับเจ้า ต่อให้ต้องสูญเสียพรหมจรรย์จะเป็นไรไป? หากข้าต้องเลือกอีกนับพันนับหมื่นครั้ง ข้าก็ยังเลือกเจ้าอยู่ดี”

คำพูดของเขาทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว ในดวงตาเต็มไปด้วยความรักและความหลงใหล

“นับพันนับหมื่นครั้ง… เราจะทำกันอีกหรือไม่?”

ให้ตายเถอะ นางไปเก็บกดที่ไหนมาเนี่ย? จ้าวอู่เจียงดวงตาวูบไหว พวกเขาเพิ่งจะเริงรักกันไปไม่กี่วัน ทำไมถึงต้องการอีกแล้ว?

ตอนนี้ เขาเข้ามาป้อนอาหารซูฮัวอีนานมากกว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว หากอยู่นานกว่านี้ อาจจะมีผู้คนเข้าใจผิดเอาได้

“วันอื่นเถอะนะ” จ้าวอู่เจียงยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเขินอาย

“ต้องรอถึงวันพรุ่งนี้เชียวหรือ? ขะ… ข้ารอไม่ไหวหรอก…”

ซูฮัวอีทำให้จ้าวอู่เจียงไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวอย่างไร ชายหนุ่มจึงพยายามเรียบเรียงคำพูดออกมาให้ดีที่สุด

“เวลานี้ข้ายังมีธุระต้องไปจัดการ วันหน้าที่ข้าหมายถึงคือช่วงเวลาที่เหมาะสม มิได้หมายถึงวันพรุ่งนี้…”

เมื่อรับฟังคำอธิบายที่จริงจัง ซูฮัวอีก็รู้สึกเขินอายมากไปกว่าเดิม เมื่อรู้ตัวว่าตนเข้าใจผิด จึงรีบฝังใบหน้าลงในอ้อมแขนของอีกฝ่าย หลีกหนีสายตา และกอดอีกฝ่ายอย่างแนบแน่นมากขึ้นไม่ต่างจากสาวน้อยขี้อาย

“งั้นเจ้าก็ไปเถอะ…”

“อาการบาดเจ็บของเจ้าจะทุเลาขึ้นในช่วงเย็น เมื่อถึงตอนนั้น เจ้าก็สามารถออกไปเดินเล่นเพื่อยืดเส้นยืดสายได้แล้ว” จ้าวอู่เจียงให้คำแนะนำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน