ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 240

บทที่ 240 อาอี เจ้าพูดจริงหรือ?

ห้องพักด้านข้างของสำนักไร้ขอบเขต

ซูฮัวอีปรือตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาคู่งามมีน้ำตาคลอเต็มเบ้า ขณะจ้องมองไปยังบุรุษหนุ่มที่กำลังจับชีพจรของตนอยู่

หญิงสาวกำลังพยายามยืนยันว่าตนเองไม่ได้ฝันไป

บุรุษหน้าตาหล่อเหลา ตอนนี้กำลังแสดงออกถึงความวิตกกังวล

มุมปากของซูฮัวอียกตัวเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน ดูเหมือนบุรุษผู้นี้จะเป็นห่วงนางตลอดเวลา

“ข้าไม่ได้เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์อีกแล้ว” ดวงตากลมโตที่มีน้ำตาคลอเต็มสองเบ้าจ้องมองไปที่บุรุษหนุ่ม

จ้าวอู่เจียงหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนถอนหายใจ สัญชาตญาณของสตรีเป็นสิ่งที่น่ากลัวจริง ๆ ความมุ่งมั่นและหนักแน่นในแววตาของนางทำให้เขารู้ว่า ไม่ว่าเขาจะหาข้อแก้ตัวอย่างไร หรือต่อให้จะพยายามยืนยันว่านางจำคนผิด มันก็คงไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มและตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เข้าใจแล้ว”

ซูฮัวอีคงเดินทางมาที่นครหลวงเพื่อตามหาเขา จ้าวอู่เจียงย่อมเข้าใจจุดประสงค์ของนาง แต่ในเวลาเดียวกันนี้ เขาก็รู้ดีว่ามันคงเป็นเรื่องยากที่จะรับความรักของสตรีผู้นี้

“เจ้าเข้าใจทุกอย่างได้อย่างไร…” ซูฮัวอีกำลังนึกถึงเหตุการณ์ในโรงเตี๊ยมหวังเป่ย หลังจากชายหนุ่มบอกว่าตนเข้าใจแล้ว พวกเขาก็ใช้เวลาร่วมกันในยามค่ำคืน และนั่นคงจะทำให้ความรักผลิบาน

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอบอุ่น

“แต่อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย เสื้อผ้าของเจ้าเปื้อนเลือด ข้าต้องการจะตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเจ้า…”

“ได้สิ” ซูฮัวอีรับคำเบา ๆ ใบหน้ากลายเป็นสีแดงระเรื่อ ก่อนที่จ้าวอู่เจียงจะเริ่มปลดสายรัดเสื้อคลุมของนาง

ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมสีขาวออก จึงได้เห็นบาดแผลที่ยังมีเลือดไหลซึมออกมาบริเวณด้านซ้ายล่างของชุดเอี๋ยมสีชมพูอ่อน จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้ว เปิดชุดเอี๊ยมของนางขึ้น และจึงได้เห็นบาดแผลที่น่าตกตะลึงบนผิวอันขาวผ่อง

“ผู้ใดทำร้ายเจ้า?” จ้าวอู่เจียงถามออกมาเบา ๆ แต่ซูฮัวอีสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายกำลังกดข่มความโกรธเกรี้ยวเอาไว้ นางจึงส่ายศีรษะตอบกลับไป

“อย่าโทษพวกเขาเลย หากพวกเขาไม่ทำร้ายข้า ข้าก็คงไม่สามารถหลบหนีออกมาจากสำนักกลิ่นบุปผาได้… และข้าก็คงมาไม่ถึงที่นี่…”

จ้าวอู่เจียงนำขวดยาออกมา นี่คือสมุนไพรสำหรับรักษาอาการบาดเจ็บที่เขามักจะพกติดตัวอยู่เสมอ

เขานำน้ำยาสมุนไพรเทลงไปบนผ้าสะอาด และประคบผ้าผืนนั้นลงบนบาดแผล ก่อนจะโรยผงทองคำตามลงไป

ใบหน้าของซูฮัวอีซีดขาวด้วยความเจ็บปวด คิ้วของนางขมวดมุ่น ดวงตาพราวระยับด้วยหยาดน้ำตา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงจ้องมองจ้าวอู่เจียงในความเงียบเท่านั้น

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็จัดการถอดกระโปรงสีขาวออก ทำให้บนเรือนร่างของนางเหลือเพียงเอี๊ยมและกางเกงชั้นใน ชายหนุ่มพบว่าหญิงสาวมีบาดแผลจากคมกระบี่อยู่บนเรียวขาหลายแห่ง จึงเริ่มต้นใช้ผ้าชุบน้ำยาประคบบาดแผลและโรยผงทองคำลงไปอย่างนุ่มนวล

ซูฮัวอีเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บปวดที่แล่นริ้วขึ้นมาเป็นระลอก ใบหน้างามเหยเกเล็กน้อย ดวงตาไหวระริก ผมสีดำขลับปล่อยยาวสยายลงมาราวกับม่านน้ำตก มือขาวเนียนคล้องอยู่รอบลำคอของจ้าวอู่เจียง ดึงตัวเขาเข้ามาใกล้ เป่าลมหายใจรินรดใกล้ชิด

“ข้าขออยู่กับเจ้าที่นี่ได้หรือไม่?”

“พวกเราเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว เหตุใดจะอยู่ไม่ได้?” ปลายจมูกของจ้าวอู่เจียงกับซูฮัวอีสัมผัสกัน แลกเปลี่ยนลมหายใจของกันและกัน พลันชายหนุ่มก็เลิกคิ้วสูง แล้วพูดยิ้ม ๆ

“ข้าจะใส่ยาให้เจ้าก่อน เจ้าจะได้นอนหลับพักผ่อนฟื้นตัว”

“แต่ว่า… พวกเรามารักษาพิษรักก่อนดีหรือไม่…” ดวงตาของซูฮัวอีหยาดเยิ้ม จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความลุ่มหลง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน