ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 27

บทที่ 27 ชุ่มฉ่ำโดนใจ

ตำหนักหย่างซิน ห้องบรรทมของฮ่องเต้

“ทำไมเจ้าจึงบอกให้ข้าเลือกเซียวว่านจวินในคืนนี้?”

เซวียนหยวนจิ้งนั่งอยู่บนเก้าอี้มังกร

นางรู้สึกรำคาญใจ นี่หมายความว่าคืนนี้นางต้องทนอึดอัดอีกแล้ว จ้าวอู่เจียงนั่งลงข้างกายฮ่องเต้หญิง พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและกระตือรือร้น

“เป็นเพราะท่านนั่นแหละ!”

“ข้าหรือ?” ฮ่องเต้หญิงมีสีหน้าสับสน

“เซียวว่านจวินเป็นน้องสาวของรองหัวหน้ากองกำลังรักษาพระองค์เซียวเฟิง การให้น้องสาวของเขาเข้ามารับใช้ฝ่าบาท เป็นการส่งสัญญาณไปถึงท่านรองหัวหน้าว่าไม่ต้องเป็นห่วง ฝ่าบาทกับเขายังคงเป็นพวกเดียวกันอยู่! ฝ่าบาทเชื่อใจเขา เขาเชื่อใจพระองค์ แล้วฝ่าบาทจะดูแลน้องสาวของเขาเป็นอย่างดี! อะไรประมาณนั้นพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวอู่เจียงถูนิ้วมือ เน้นย้ำทีละคำ

“ท่านแม่ทัพใหญ่เซียวหยวนซาน ที่ประจำการอยู่ทางแดนใต้ก็จะได้รับทราบข่าวเช่นกันสินะ?”

ดวงตางดงามของฮ่องเต้หญิงหรี่ลงเล็กน้อย นางจ้องมองขันทีหนุ่มด้วยความชื่นชมมากขึ้นเรื่อย ๆ

“นับว่าเจ้าช่างมีวิสัยทัศน์กว้างไกลยิ่งนัก”

จ้าวอู่เจียงทำได้เพียงยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย

“ขอบพระทัยฝ่าบาท นี่เรียกว่าผู้ที่อยู่ใกล้หมูมักจะอ้วน แม้เป็นชาด แต่หากใกล้ดำย่อมกลายเป็นหมึก เมื่อกระหม่อมได้มาอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกับองค์ฮ่องเต้ ได้นอนอยู่บนแท่นบรรทมเดียวกับพระองค์ กระหม่อมก็เริ่มมีวิธีคิดแบบนักปกครองมากขึ้น จึงมีวิสัยทัศน์กว้างไกลเช่นนี้!”

เมื่อรับฟังคำชื่นชมจากจ้าวอู่เจียง ฮ่องเต้หญิงก็ยิ้มกว้าง แต่แล้วรอยยิ้มก็ชะงักไปเล็กน้อย หืม? นอนอยู่บนเตียงเดียวกับข้าหมายความว่าอย่างไร?

“ฝ่าบาท หม่อมฉันมาแล้วเพคะ”

ทันใดนั้น เสียงอ่อนหวานพลันดังขึ้นหน้าประตู

มาถึงเร็วจริง ๆ!

ทำไมถึงได้ใจร้อนเช่นนี้นะ? ฮ่องเต้หญิงถอนหายใจและสั่นศีรษะ ตู๋กูหมิงเยว่ก็เป็นเช่นนี้ หลิวเหม่ยเอ๋อร์ก็เป็นเช่นนี้ แม้แต่เซียวว่านจวินก็เป็นเช่นนี้อีกเหมือนกัน

นางเป่าตะเกียง ให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด

ได้ยินเสียงประตูเปิดออก ปรากฏเงาร่างงดงามก้าวเดินเข้ามา สายลมและแสงจันทร์อันอ่อนโยนอาบไล้เรือนร่างเย้ายวน

กลางวันหลับใหล กลางคืนผงาดง้ำ!

จ้าวอู่เจียงก้มมองความปรารถนาของตนที่ชูชันขึ้นมา พร้อมกับเดินเข้าไปหาเซียวว่านจวินในความมืด

ได้เวลาจู่โจม!

ผ้าม่านโปร่งบางเบา เตียงสั่นสะเทือน ฮ่องเต้หญิงซ่อนตัวอยู่ข้าง ๆ เสียงครวญครางน่าอับอาย ทำให้ใจฝ่าบาทสั่นไหว

จ้าวอู่เจียงบุกตะลุยเข้าไปในหุบเขาที่เงียบสงบและเล็กแคบ

ให้ตายเถอะ เซียวว่านจวินช่างตอดรัดได้ดีจริง ๆ!

ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ นี่คือช่วงเวลาอันแสนพิเศษ ช่วงเวลาที่แม้แต่ทองคำพันชั่งก็ไม่อาจซื้อได้

นี่คือช่วงเวลาแห่งการรังสรรค์ผลงานศิลปะชั้นเลิศ

ยักษ์ใหญ่บุกตะลุยห่วงไฟ สายลมโหมกระโชกรุนแรง วังน้ำวนปั่นป่วนโกลาหล

แร่หินแห่งชีวิตของจ้าวอู่เจียงเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความชุ่มฉ่ำ ชายหนุ่มนำหมอนมารองไว้ใต้เอวของเซียวว่านจวิน ก่อนที่ดอกไม้จะบานสะพรั่ง หยาดน้ำค้างโปรยปรายลงมาราวพายุฝน

ไม่ต้องหลับต้องนอน!

ฮ่องเต้หญิงนั่งสัปหงกอยู่บนเก้าอี้ เสียงครางจากแท่นบรรทมยังลอยเข้าหู นี่ก็ผ่านมาได้เกือบสองชั่วยามแล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจ้าวอู่เจียงกับเซียวว่านจวินจะหยุดมือเลยแม้แต่น้อย

นับว่าเจ้าเด็กคนนี้ไม่ได้โกหกนางเลยจริง ๆ เขาต้องทำงานหนักเป็นอย่างยิ่ง

…

รุ่งเช้า

ฮ่องเต้เดินเข้าสู่ท้องพระโรงในสภาพอิดโรย มีรอยคล้ำใต้ดวงตา ส่วนเซียวซูเฟยก็เดินกลับไปตำหนักของตนด้วยสีหน้าสดใส ดวงตาเป็นประกาย แม้จะปวดเอวเป็นอย่างมากก็ตาม

จ้าวอู่เจียงถือโอกาสนี้นอนหลับพักผ่อนให้เต็มที่

ราชเลขาหลิวเจ๋อเดินไปตามถนนปูพื้นหินที่ทอดนำไปสู่ตำหนักนางสนมด้วยฝีเท้าที่แก่ชราแต่มั่นคง

เมื่อคืนนี้ เขาได้ข่าวว่าฮ่องเต้เรียกเซียวซูเฟยเข้าไปรับใช้ วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส เขาจึงออกมาเดินชมบรรยากาศ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน