ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 28

บทที่ 28 สมุนไพรปริศนาที่ถูกซ่อนอยู่ในการขนส่ง

จ้าวอู่เจียงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำ และกินอาหารเช้า ก่อนจะเดินออกมาจากตำหนักหย่างซินอย่างอารมณ์ดี

ชายหนุ่มสวมใส่เสื้อคลุมตัวยาวสีดำราวกับน้ำหมึก บนศีรษะไม่ได้สวมใส่หมวกประจำตำแหน่งหัวหน้าขันที ผมดำขลับยาวสลวยปล่อยลงมาจนถึงช่วงเข็มขัดสีม่วงที่คาดอยู่ตรงเอว แก้มสองข้างแดงเปล่งปลั่ง คิ้วดำเข้ม ริมฝีปากประดับรอยยิ้มอยู่เสมอ เมื่อพบเจอผู้คน บุคคลเหล่านั้นก็จะรู้สึกเหมือนมีสายลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านให้อบอุ่นหัวใจ

ไม่ว่าผู้ใดต่างก็ยกย่องอยู่ในใจว่าสมแล้วที่จ้าวอู่เจียงผู้นี้ได้รับตำแหน่งหัวหน้าขันที ไม่ว่าจะเดินไปที่ใด ผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นก็จะก้มศีรษะทำความเคารพตลอดทาง มิหนำซ้ำ ยังจ้องมองด้วยความเคารพอีกด้วย

“ชายชราผู้นั้นดูคุ้นตาชอบกล”

จ้าวอู่เจียงเดินต่อไปโดยไม่หยุดชะงัก เห็นชายชราหนวดเคราขาวผู้หนึ่งมีบริวารห้อมล้อมติดตามเป็นขบวนใหญ่ คณะของชายชรากำลังมุ่งหน้าออกไปจากวังหลวง

ขันทีน้อยข้างกายตอบด้วยความเคารพ “เรียนจ้าวกงกง บุคคลผู้นั้นก็คือราชเลขาฝ่ายขวาหลิวเจ๋อขอรับ”

คนผู้นี้นี่เอง ว่าแต่เขามาทำอะไรในตำหนักนางสนมตั้งแต่เช้ากันนะ?

จริงด้วยสิ ราชเลขาหลิวมีหลานสาวเป็นนางสนมถึงสองคน คนแรกคือหลิวเหม่ยเอ๋อร์ ส่วนอีกคนคือหลิวชิงชิง

จ้าวอู่เจียงถูนิ้วมือของตน รับรู้แล้วว่าการต่อสู้แย่งชิงอำนาจภายในวังหลังนั้นคงดุเดือดไม่แพ้การแย่งชิงอำนาจของขุนนางใหญ่ เพราะต้องไม่ลืมว่านางสนมแต่ละคนก็ล้วนมาจากตระกูลใหญ่ และมีผู้หนุนหลังที่สูงส่งทั้งสิ้น

มิน่าเล่า เซวียนหยวนจิ้งถึงได้เก็บตัวเขาไว้ ‘ทำหน้าที่นั้น’ โดยเฉพาะ เนื่องจากนางเองก็คงเป็นกังวลเรื่องกลุ่มอำนาจที่คอยหนุนหลังนางสนมเหล่านี้อยู่ไม่น้อย

จ้าวอู่เจียงสั่นศีรษะและยิ้มออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปในส่วนลึกของวังหลังโดยไม่ลังเล วันนี้ เขาอยากตรวจสอบสภาพของตำหนักนางสนมให้ทั่วทุกตำแหน่ง ว่าแต่ละจุดนั้นมีสภาพแวดล้อมเป็นอย่างไรบ้าง

หลังจากเดินสำรวจจนทั่วแล้ว เขาก็ได้พบว่าบรรดานางกำนัลที่รับใช้อยู่ตามตำหนักต่าง ๆ ล้วนมี ‘ความผิดปกติ’ เป็นอย่างยิ่ง

ทุกครั้งที่พวกนางเห็นตน จ้าวอู่เจียงก็จะได้ยินเสียงตะโกนว่า ‘จ้าวกงกง’ ทันใดนั้นก็มีบรรดานนางกำนัลหน้าตางดงามเข้ามาประจบประแจงเอาใจอย่างใกล้ชิด

ยิ่งไปกว่านั้น พวกนางยังจะอาศัยหน้าตาอันงดงามของตน ฉุดลากตัวขันทีหนุ่มเข้าไปภายในห้องอีกด้วย

โชคดี จ้าวอู่เจียงเป็นบุคคลที่มีร่างกายแข็งแกร่งและมีจิตใจมั่นคง อีกอย่าง เขาได้ลิ้มชิมรสรักของตู๋กูหมิงเยว่ หลิวเหม่ยเอ๋อร์ และเซียวซูเฟยมาเรียบร้อยแล้ว เขาจึงไม่เห็นนางกำนัลเหล่านี้อยู่ในสายตา

ไม่ว่าจ้าวอู่เจียงจะเดินไปยังที่ใด เขาก็จะได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี และเต็มไปด้วยความเคารพ จนกระทั่งได้มาพบเจอกับขันทีน้อยรูปกายผอมแห้งผู้นั้น

ขันทีน้อยผู้นี้เป็นคนของกลุ่มอำนาจที่อยู่เบื้องหลังเฉินเจิ้งฮัว จ้าวอู่เจียงจึงเรียกตัวเข้ามาคุยด้วยทันที

“คารวะจ้าวกงกงขอรับ”

ขันทีน้อยรูปกายผอมแห้งกลอกตา เมื่อหันมองซ้ายขวาเห็นว่าไม่มีผู้ใด จึงส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้แก่จ้าวอู่เจียง

ขันทีหนุ่มรับจดหมายมาและรู้ได้โดยไม่ต้องเปิดอ่านว่านี่จะต้องเกี่ยวข้องกับการยักยอกนำสมุนไพรออกไปขายอย่างแน่นอน

‘พวกเรายินดียอมรับเงื่อนไขของใต้เท้าจ้าว ใต้เท้าจ้าวก็สมควรยินดีรับคำร้องขอของพวกเราเช่นกัน ยามอู่วันนี้ ขอเชิญใต้เท้าจ้าวมาที่โรงเก็บสมุนไพรของโรงหมอหลวงด้วย’

เนื้อหาในจดหมายปรากฏแก่สายตาของจ้าวอู่เจียง หัวใจของเขาสั่นไหวขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง

ให้ตายเถอะ ฝ่ายนั้นยอมรับเงื่อนไขของเขาจริง ๆ ด้วย แสดงว่าการยักยอกนำสมุนไพรออกไปจำหน่ายเป็นเรื่องที่สร้างผลกำไรมหาศาลจริง ๆ สินะ?

แต่อาจจะมีเล่ห์เหลี่ยมซ่อนเร้นอยู่ก็เป็นได้

ขันทีหนุ่มพับจดหมายด้วยแววตาครุ่นคิด พูดออกมาช้า ๆ ว่า “เจ้ากลับไปได้แล้ว”

“จ้าวกงกง ขอจดหมายคืนด้วยขอรับ”

ขันทีน้อยผู้มีรูปกายผอมแห้งประสานมือขึ้นเหนือศีรษะ เป็นท่าทางที่บอกให้จ้าวอู่เจียงส่งคืนจดหมายกลับไป

คงกลัวว่าเขาจะเอาจดหมายไปไล่เทียบลายมือในอนาคตสินะ?

ระมัดระวังตัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

จ้าวอู่เจียงยิ้มออกมาอย่างเย็นชา ยื่นส่งจดหมายคืนให้แก่ขันทีน้อย

ขันทีน้อยรับจดหมายไป รีบขยำจดหมายฉบับนั้นเป็นก้อนกลมและยัดใส่ปากกลืนลงท้อง ก่อนจะโค้งตัวคำนับ

“จ้าวกงกง ข้าน้อยขอตัวก่อน!”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้า ยืนเอามือไขว้หลัง แววตาเป็นประกายเคร่งเครียด จ้องมองขันทีร่างกายผอมแห้งเดินตัวงอจากไปจนลับตา

จ้าวอู่เจียงถูนิ้วมือ ก่อนจะรีบสลัดความสงสัยในใจ เพราะถึงอย่างไร เขาก็ได้เตรียมแผนการรับมือเรื่องนี้เอาไว้เรียบร้อยแล้ว

…

ยามอู่ โรงหมอหลวง

โรงหมอหลวงประกอบด้วยตึกทั้งหมด 12 หลัง แบ่งพื้นที่ฝั่งหน้าเป็นโถงรับรอง และฝั่งหลังเป็นโรงเก็บของ

ตึกทั้ง 12 หลังนี้ ได้รับการตั้งชื่อตามหลักโหราศาสตร์ 12 ก้านดิน*[1]

เพราะก้านดินเปรียบดั่งรากที่แผ่ขยายไปทั่วโลก และสนุมไพรอันล้ำค่าก็ล้วนงอกงามจากผืนดิน

ด้านหลังของตึกเหม่า*[2] มีเกวียนบรรทุกสมุนไพรจอดรออยู่ก่อนแล้ว

จ้าวอู่เจียงหยิบสมุนไพรบนเกวียนขึ้นมาตรวจสอบดู ชายหนุ่มลองชั่งน้ำหนักด้วยมือเปล่า ใช้ปลายเล็บสะกิดผงขาวของมันสูดดมเล็กน้อย เมื่อแน่ใจว่าเป็นกลิ่นที่ถูกต้อง เขาก็วางสมุนไพรชิ้นนั้นลง และเดินยิ้มตรงไปที่เกวียนคันถัดไป

“นี่ นี่ จ้าวกงกง” ชายชราในชุดเสื้อคลุมลายดอกผู้หนึ่งรีบวิ่งเข้ามาต้อนรับจ้าวอู่เจียง คนผู้นี้คือชายชราที่พบจ้าวอู่เจียงในสวนอู่ถงเมื่อวันก่อนนั่นเอง

ชายชราผู้นี้เป็นหนึ่งในผู้จัดการโรงเก็บของแห่งโรงหมอหลวง แซ่หวัง มีนามว่าอวี้ข่าย

หวังอวี้ข่ายยื่นมือออกมาขวางหน้าจ้าวอู่เจียง รอยยิ้มแข็งทื่อปรากฏอยู่บนใบหน้าเหี่ยวย่น

“ไม่มีเวลาแล้ว พวกเราต้องรีบขนส่งสมุนไพรออกไปข้างนอก จะชักช้ามากไปกว่านี้อีกไม่ได้”

“พวกเราเดินไปคุยไปเถอะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน