ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 297

บทที่ 297 ฝ่ายหนึ่งเสียเปรียบ ฝ่ายหนึ่งได้เปรียบ

พลั่ก!

จ้าวอู่เจียงกระแทกหมัดเข้าไปที่หน้าอกของเซวียนหยวนอวี้เหิง

เซวียนหยวนอวี้เหิงลอยกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงอย่างรุนแรง พริบตานั้นกำแพงก็พังถล่ม เศษฝุ่นฟุ้งตลบไปทุกหนแห่ง

จ้าวอู่เจียงยังคงเดินต่อไป ดวงตาสีทองคำเปล่งประกายผ่านสายลมและหิมะ เขาเหยียบไปบนกองซากของกำแพงหิน ก่อนจะทิ้งตัวลงไปฟันศอกด้วยความอาฆาต

โครม!

พื้นหินเกิดรอยแตกร้าวเป็นใยแมงมุม รอยร้าวนี้กินรัศมีกว้างหลายจั้ง

ชายหนุ่มหอบหายใจอย่างหนักหน่วง ก่อนจะรีบม้วนตัวลุกขึ้นยืน กวาดสายตามองรอบทิศทาง ด้วยบัดนี้ร่างของเซวียนหยวนอวี้เหิงในตำแหน่งที่เขาทิ้งศอกลงไปเมื่อครู่ ได้อันตรธานหายไปในกลุ่มหมอกควันเสียแล้ว

“อะแฮ่ม…” สิ่งหนึ่งดังมา ทันใดเซวียนหยวนอวี้เหิงปรากฏตัวขึ้นไม่ห่างจากจ้าวอู่เจียงนัก มือข้างหนึ่งกุมหน้าอกที่บิดเบี้ยวผิดรูปไปเล็กน้อย ผมเผ้ายุ่งเหยิง ถอนหายใจพลางกล่าว

“ที่แท้เจ้ามีวิชาทองคำไร้พ่าย นับว่าข้าประเมินเจ้าต่ำเกินไปจริง ๆ จ้าวอู่เจียง”

จ้าวอู่เจียงอุตส่าห์อดทนรอจังหวะนี้มานาน น่าเสียดายที่การโจมตีต่อเนื่องของเขาล้มเหลว มิฉะนั้นแล้ว หากเซวียนหยวนอวี้เหิงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสก็คงต้องเสียชีวิตเป็นแน่แท้

จ้าวอู่เจียงไม่ตอบรับคำใด ดวงตาปรากฏความเคร่งเครียดมากขึ้น แสงสีทองในดวงตาฉายประกายไม่ต่างจากธารดาราที่กำลังวนเวียนอยู่บนฟากฟ้า

ชายหนุ่มยื่นมือออกไปข้างหน้าอีกครั้ง มวลพลังหอหุ้มแขนเสื้อ ก่อนที่พลังเหล่านั้นจะมารวมกันในกำปั้น

“หากเจ้ามีขอบเขตพลังต่างจากข้าสักหนึ่งหรือสองระดับ ข้าก็คงกลัวเจ้าอยู่หรอก แต่โชคร้ายที่เจ้ายังคงเป็นแค่มดปลวกต่ำต้อย ต่อให้เจ้าจะมีความแข็งแกร่งของวิชาทองคำไร้พ่ายเป็นตัวช่วย ทว่าเจ้าก็ยังไม่ใช่คู่มือของข้าอยู่ดี”

ฉับพลันก้อนกรวดบนพื้นดินรอบกายของเซวียนหยวนอวี้เหิงก็สั่นระริกอย่างต่อเนื่อง แล้วค่อย ๆ ลอยตัวขึ้นมากลางอากาศ

จ้าวอู่เจียงแตะปลายเท้าลงบนพื้นดินแผ่วเขา เพียงพริบตาเดียวก็เข้าประชิดตัวเซวียนหยวนอวี้เหิง หมายจะปล่อยหมัดใส่หน้าของอีกฝ่าย

เซวียนหยวนอวี้เหิงยกมือ คว้าหมัดของจ้าวอู่เจียง จากนั้นการดูดพลังผ่านกำปั้นก็เริ่มต้นขึ้น ในเวลาเดียวกันบรรดาก้อนกรวดและเศษไม้ที่อยู่บนพื้นก็พุ่งโจมตีใส่จ้าวอู่เจียง

จ้าวอู่เจียงเบี่ยงตัวหลบ งอแขนซ้ายลง ใช้ข้อศอกกระทุ้งใส่ชายโครงของอีกฝ่าย ส่งผลให้เซวียนหยวนอวี้เหิงระเบิดเสียงคำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น และต้องปลดปล่อยปราณกระบี่ซัดจ้าวอู่เจียงจนลอยกระเด็นออกไป

โครม!

จ้าวอู่เจียงกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรง แต่แล้วเขาก็รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด ม้วนตัวตีลังกา ก่อนจะถีบเท้าลงไปบนพื้นดินเพื่อสร้างแรงส่งตัว พุ่งทะยานกลับเข้าไปหาเซวียนหยวนอวี้เหิงในลักษณะการกระโดดถีบ

การฝึกฝนวิชาทองคำไร้พ่ายทำให้ร่างกายทุกส่วนของจ้าวอู่เจียงสามารถใช้เป็นอาวุธได้ทั้งหมด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน