ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 296

บทที่ 296 ถ้าไม่ใช่ข้าแล้วยังจะเป็นผู้ใดได้อีก

“ย้าก!”

เจี๋ยฉียอมเสี่ยงชีวิตของตนเองกระโดดเข้าไปต่อยใส่แผ่นหลังของเซวียนหยวนอวี้เหิง วิชาที่พวกเขาใช้เรียกว่า ‘หมัดระเบิดฟ้า’ เมื่อทุกคนร่วมมือโจมตีพร้อมกัน พลังหมัดก็ยิ่งเพิ่มความหนักหน่วงทวีคูณ

แต่เพียงหมัดเดียวเท่านั้น พลังก็ถูกดูดออกไปจากร่างกายของเจี๋ยฉีจนหมดสิ้น

เขาต้องนำชีวิตของตนเองไปทิ้งด้วยการโจมตีเพียงหมัดเดียว

“บัดซบ!”

“ฝันไปเถอะ!”

“…”

เหล่าสมาชิกหน่วยองครักษ์มังกรผู้มีความจงรักภักดีต่อราชบัลลังก์ต่างยอมเสี่ยงชีวิตของตนเองบุกเข้าไปโจมตีอย่างต่อเนื่อง

แม้ในขณะนี้เซวียนหยวนอวี้เหิงจะมีพลังอยู่ในขอบเขตปรมาจารย์ขั้นสูงระดับแปด เรียกได้ว่าขาข้างหนึ่งก้าวไปอยู่ในขอบเขตเทวะเรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเพลงหมัดระเบิดฟ้าจากการโจมตีที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันของกลุ่มองครักษ์มังกร เลือดลมในร่างกายของเซวียนหยวนอวี้เหิงก็เดือดพล่าน และต้องถอยหลังออกไปอย่างต่อเนื่อง

แต่เซวียนหยวนอวี้เหิงก็ไม่ได้ตื่นตระหนก เพราะเขารู้ดีว่าการใช้กระบวนหมัดชนิดนี้ต้องรวบรวมลมปราณจำนวนมหาศาล หากโจมตีต่อไป อีกฝ่ายก็จะหมดพลังไปเอง

บัดนี้ปราณกระบี่ที่กลายเป็นโล่ป้องกันให้เซวียนหยวนอวี้เหิงแตกสลายลงไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อโล่ป้องกันของเซวียนหยวนอวี้เหิงพังทลายลงไป จ้าวอู่เจียงก็ลอยตัวลงมาจากขื่อหลังคาอย่างสง่างาม แทรกตัวผ่านช่องว่างเข้ามาได้อย่างน่าประหลาดใจ

ไม่รั้งรอ ชายหนุ่มกระแทกฝ่ามือเข้าใส่แผ่นหลังของเซวียนหยวนอวี้เหิงอย่างแรง

เซวียนหยวนอวี้เหิงกระอักโลหิตออกมาจากปาก กวานหยกขาวร่วงจากศีรษะ ผมเผ้าหลุดรุ่ยยุ่งเหยิง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความโกรธแค้น

“วิชามหาเทพดูดดาว!”

สิ้นเสียงคำราม คลื่นพลังลมแผ่กระจายออกไปรอบทิศทาง ร่างกายของเซวียนหยวนอวี้เหิงคล้ายกับเป็นวังน้ำวนขนาดใหญ่แห่งสายลมและหิมะ ทันใดสายลมกลับกลายเป็นคมมีด ทิ่มแทงใส่ทุกคน

โครม!

เมื่อสายลมรุนแรงพัดผ่าน กลุ่มองครักษ์มังกรและจ้าวอู่เจียงก็ลอยกระเด็นไปกระแทกเข้ากับเสาและขื่อไม้ที่อยู่โดยรอบอย่างหนักหน่วง

จ้าวอู่เจียงรู้สึกเจ็บหน้าอกนัก รสชาติหวานฝาดพุ่งขึ้นมาจากลำคอ จนชายหนุ่มจำต้องกล้ำกลืนมันกลับลงไปอย่างยากลำบาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน