ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 313

บทที่ 313 พูดคุยกับฮ่องเต้หญิง

หิมะโปรยปรายจากท้องฟ้า

ในช่วงฤดูหนาว นครหลวงกลายเป็นดินแดนที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน

จ้าวอู่เจียงเปิดประตูและเดินเข้าไปในตำหนักหย่างซิน เซวียนหยวนจิ้งนั่งอยู่ข้างเตาไฟ นางกำลังอ่านตำราบทกวี

เมื่อเห็นชายหนุ่มกลับมาในสภาพเหนื่อยล้า เซวียนหยวนจิ้งก็ขมวดคิ้วถาม

“เจ้าไปที่ใดมา?”

“สำนักไร้ขอบเขตพ่ะย่ะค่ะ!” จ้าวอู่เจียงยกมือนวดเอวด้วยความปวดเมื่อย ก่อนจะนั่งลงเคียงข้างเซวียนหยวนจิ้ง

แม้ว่าเขาจะฝึกวิชาทองคำไร้พ่าย แต่ซูฮัวอีกับกู้เหนียนหยวนก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่มีพรสวรรค์ระดับสูง ทั้งพวกนางเป็นผู้อยู่ในขอบเขตยอดยุทธ์ และซูฮัวอีก็ใกล้จะบรรลุขอบเขตปรมาจารย์ระดับต้นเต็มที ด้วยเหตุนี้ร่างกายจึงมีความแข็งแกร่งและสามารถจู่โจมได้อย่างหนักหน่วง ทั้งยังรุนแรงมากกว่าสตรีทั่วไป…

หนำซ้ำซูฮัวอีก็ฝึกฝนวิชาลับประจำสำนักกลิ่นบุปผา ส่วนกู้เหนียนหยวนก็มีสถานะเป็นเตาหลอมกระบี่ นางคอยหลอมละลายพลังของเขาอยู่ตลอดเวลา แล้วจะไม่ให้จ้าวอู่เจียงรู้สึกเหนื่อยล้าได้อย่างไร?

เซวียนหยวนจิ้งวางตำราในมือลงและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“งั้นเจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ กิจการของคณะบริหารเดี๋ยวข้าจัดการเอง เจ้าไม่ต้องกังวล”

ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิดหรอก …จ้าวอู่เจียงไม่ได้อธิบาย เขาเพียงพูดเสียงเรียบว่า

“กระหม่อมจำจะต้องออกเดินทางเข้าไปในยุทธจักรอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ จุดหมายปลายทางของกระหม่อมในครั้งนี้คือสำนักศรัทธาราษฎร”

“เหตุไฉนจึงรีบร้อนเสียจริง?” เซวียนหยวนจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ไม่ได้รีบร้อนอันใดหรอกพ่ะย่ะค่ะ…” จ้าวอู่เจียงไม่ทราบว่าจะอธิบายถึงคำสาปที่ถูกฝังอยู่ในร่างกายอย่างไรดี หากไม่ทำการถอนคำสาป ชีวิตของเขาก็จะตกอยู่ในอันตราย ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน

“กระหม่อมเพียงเกรงว่าหลังปีใหม่อาจจะไม่มีเวลาไปอีกแล้ว…”

หลังผ่านพ้นปีใหม่ก็จะเป็นการมาถึงของฤดูใบไม้ผลิ เมื่อยามนั้นมาถึงสงครามจะอุบัติ

“จริงเช่นนั้น” ดวงตากลมโตงดงามของเซวียนหยวนจิ้งฉายแววบางอย่างขณะพยักหน้า

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวอู่เจียงหยักหน้า พลางชายหนุ่มล้วงกล่องไม้ออกมาจากแขนเสื้อ เขาวางกล่องลงบนโต๊ะ และเลื่อนไปหาเซวียนหยวนจิ้ง

“กระหม่อมซื้อมาฝากพระองค์”

เซวียนหยวนจิ้งชำเลืองมองกล่องไม้ใบนั้นเล็กน้อย

“อะไร?”

“ผ้าพันคอพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวอู่เจียงยิ้มแย้มออกมาเล็กน้อย ตอนไปซื้อเสื้อผ้าพร้อมกับหลี่ชานซีในวันนี้ นี่คือผ้าพันคอที่เขารู้สึกถูกใจตั้งแต่แรกเห็น

“เฮ้อ” เซวียนหยวนจิ้งยกมือกอดอกพลางจ้องมองกล่องไม้ราวกับไม่สนใจ แต่น้ำเสียงก็อ่อนโยนมากขึ้น

“ข้าไม่ต้องการ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน