บทที่ 320 คุณชายผู้ไร้เทียมทาน
ชั่วขณะที่ผู้อาวุโสทั้งสามท่านเจอกับปัญหาใหญ่ ร่างงามสง่าของคนผู้หนึ่งก็ทิ้งตัวลงมาจากกลางอากาศราวกับเป็นเทพยดาอย่างไรอย่างนั้น
ทันใดทุกคนรีบก้มศีรษะทำความเคารพ พลันเสียงประสานของผู้คนก็ดังขึ้น
“ท่านผู้อาวุโสใหญ่”
จ้าวอู่เจียงหรี่ตาลงเล็กน้อย ชายชราผู้นี้ท่าทางเหมือนคนไม่มีวรยุทธ์ แต่กลับให้ความรู้สึกว่าเป็นภูเขาไฟที่เมื่อปะทุตัวออกมาเมื่อไหร่โลกทั้งใบจะสั่นสะเทือน
ผู้อาวุโสใหญ่มีหนวดเคราและขนคิ้วเป็นสีขาว แต่งกายด้วยชุดเสื้อคลุมสีม่วง ใบหน้าเมตตาใจดี เขากำลังยกมือลูบหนวดเคราพลางยิ้มแย้ม
“สหายน้อยต้องการมาพบเมียวเจิ้นด้วยเหตุผลอันใดหรือ?”
“ข้าน้อยรับปากกับนางเอาไว้ว่าจะมาหาขอรับ”
จ้าวอู่เจียงประสานมือคำนับ ในเมื่ออีกฝ่ายแสดงท่าทีเป็นมิตรกับเขา เขาย่อมแสดงท่าทีเป็นมิตรตอบ ส่วนเหตุผลที่เปิดฉากโจมตีก่อนหน้านี้ ก็ด้วยว่าบรรดาผู้อาวุโสสามท่านนั้นไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา นั่นจึงสมควรต้องโดนสั่งสอนเสียบ้าง
ผู้อาวุโสใหญ่มีดวงตาเป็นประกายลุ่มลึก
“หากเป็นเช่นนั้น เมียวเจิ้นกำลังฝึกวิชาอยู่ด้านหลังเขา ไม่ทราบว่าท่านกล้าเข้าไปหรือไม่?”
ผู้อาวุโสใหญ่ไม่ได้ถามว่ายินดีเข้าไปหรือไม่ แต่ถามว่ากล้าเข้าไปหรือไม่…
ในเมื่อที่นั่นเป็นสถานที่ต้องห้าม แล้วจะอนุญาตให้ผู้อื่นเข้าไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?
“กล้าเข้าไปขอรับ”
จ้าวอู่เจียงไม่ต้องเสียเวลาขบคิด เขาเพียงแย้มยิ้มเล็กน้องแล้วตอบกลับไป
จ้าวอู่เจียงเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดดี หยางเมียวเจิ้นยินดีถูกกักขังเพื่อเขา แล้วเขาจะไม่บุกป่าฝ่าด่านเข้าไปหานางได้อย่างไร?
ไม่ว่าจะต้องใช้พลังและความกล้าหาญมากมายเพียงใด เขาย่อมต้องไปหานาง
ผู้อาวุโสใหญ่มีสีหน้าอ่อนโยนมากขึ้น เขายิ้มตอบกลับว่า
“การสวมหน้ากากมาเจอสหายเก่าคงไม่ใช่เรื่องเหมาะสมสักเท่าไหร่นัก”
จ้าวอู่เจียงพยักหน้าเข้าใจ ชายหนุ่มค่อย ๆ ปลดหน้ากากทองแดงที่ทำเลียนแบบมาจากหน้ากากของซากโบราณสถานซานซิงตุย*[1]ในความทรงจำ บัดนี้เขาเผยใบหน้าสู่สายตาคนทั้งหมด เปิดเผยหน้าตาอันหล่อเหลาอย่างแท้จริง
“ให้ตายเถอะ!…”
เมื่อชายหนุ่มถอดหน้ากาก แม่ชีน้อยจำนวนมากต่างก็อุทานออกมาด้วยความเขินอายทันที
คิ้วเข้ม แววตาใสกระจ่าง นัยน์ตาดำเป็นประกายระยิบระยับคล้ายกับมีดวงดาราลอยวนอยู่ในนั้น ให้ความรู้สึกคล้ายกับกำลังจ้องมองท้องฟ้ายามสะท้อนอยู่บนผิวน้ำ ชวนให้อยากต้องการจะล่องลอย


ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า