ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 350

บทที่ 350 หากข้าเป็นผู้มีอำนาจแห่งแคว้นหนานเจียง

จ้าวอู่เจียงยืนมองตามหลี่ชานซีร้องไห้วิ่งหนีไปก็ได้แต่ถอนหายใจ บัดนี้ตนเป็นหนี้ความรักสาวงามมากมายเกินไปแล้ว

แต่ความรู้สึกของคนเราแตกต่างจากสิ่งอื่น ๆ และไม่มีหนี้ใดยิ่งมียิ่งหนักใจไปมากกว่าหนี้รักแล้ว

หลี่ชานซีวิ่งผ่านประตูลานชั้นในออกมาด้วยน้ำตาที่ไหลอาบหน้า นางวิ่งขึ้นไปที่เฉลียงทางเดิน มุ่งตรงไปยังห้องพัก

แต่ระหว่างทางหญิงสาวก็ชนเข้ากับสตรีผู้สวมชุดขาวที่มีความงดงามราวกับหิมะ สตรีผู้นี้คือซูฮัวอี

เมื่อเห็นเด็กสาวร้องไห้อย่างน่าสงสาร ซูฮัวอีก็อดถามด้วยความเวทนาไม่ได้

“ชานซี ผู้ใดรังแกเจ้ากัน?”

“ไม่มีเจ้าค่ะ…” หลี่ชานซีกัดฟัน สีหน้าเศร้าหมอง ทั้งยังร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ข้าสารภาพกับท่านพี่อู่เจียงไปแล้ว…”

ซูฮัวอีเข้าใจความหมายของหลี่ชานซีทันที

นับตั้งแต่วันแรกที่หลี่ชานซีถูกพาตัวมาอยู่ในสำนักไร้ขอบเขต ซูฮัวอีก็รู้แล้วว่าเด็กสาวผู้นี้มีความรู้สึกอย่างไรต่อจ้าวอู่เจียง แต่อีกฝ่ายก็เขินอายมากเกินกว่าจะพูดออกมา

หลังเห็นหยดน้ำตาของหลี่ชานซี ซูฮัวอีก็พอจะคาดเดาได้ว่าจ้าวอู่เจียงคงปฏิเสธรักของนาง

“เขาไม่ชอบอะไรที่รวดเร็วมากเกินไปนักหรอก” ซูฮัวอีสวมกอดหลี่ชานซีไว้ในอ้อมแขนพร้อมปลอบโยน

“เมื่อคนเราอดทนย่อมได้ผลตอบแทนเสมอ โดยเฉพาะสำหรับจ้าวอู่เจียง เจ้าต้องคอยเข้าหาเขา ทุกครั้งที่ข้าต้องการเขา ข้าก็จะหยอกเย้าเขาอย่างหนักหน่วงจนเขาไม่สามารถห้ามใจได้ หากเจ้าทำไม่สำเร็จในครั้งแรก เจ้าก็แค่ต้องพยายามทำต่อไปเรื่อย ๆ”

“บัดนี้อู่เจียงเห็นเจ้าเป็นเพียงน้องสาว เจ้าคงต้องใช้เวลามากสักหน่อย หากไม่ได้ผลจริง ๆ ก็คงต้องใช้กำลังบังคับ รับรองว่าเขาหนีเจ้าไม่พ้นอย่างแน่นอน”

…

จ้าวอู่เจียงไม่ทราบชะตากรรมเลยสักนิด เขาไม่รู้เลยว่าสองสาวงามกำลังปรึกษาหารือว่าจะจัดการเขาอย่างไรดีอยู่ในห้องพัก

ชายหนุ่มยืนถือร่มกระดาษอยู่กลางหิมะพลางเงยหน้าจ้องมองหิมะที่โปรยปรายลงมาอย่างหนัก ไม่นานจิตใจก็เริ่มเหม่อลอยอีกครา

เวลานี้จ้าวอู่เจียงกำลังลองคิดว่า หากตัวเขาเป็นผู้มีอำนาจในแคว้นหนานเจียง เขาจะเดินหมากต่อไปอย่างไรดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน