ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 349

บทที่ 349 ความรู้สึกของเด็กสาว

“ท่านพี่อู่เจียง ท่านเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ?”

เสียงที่อ่อนหวานพลันดังขึ้นด้านหลังจ้าวอู่เจียง

หลี่ชานซีเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ

นางยืนถือร่มกระดาษอยู่ตรงนั้นได้พักใหญ่แล้ว เมื่อเห็นว่าจ้าวอู่เจียงกำลังขีดเขียนพื้นหิมะด้วยหน้าตาเคร่งขรึมจริงจัง นางจึงไม่กล้ารบกวน

บัดนี้เมื่อเห็นชายหนุ่มลุกขึ้น ทว่ายังมีท่าทางไม่สบายใจ หลี่ชานซีจึงอดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้

จ้าวอู่เจียงเป็นผู้มีพระคุณสำหรับตระกูลหลี่ของนาง และยังเป็นผู้ที่ช่วยชีวิตนางจากการรังแกของอันธพาลข้างถนนอีกด้วย

ก่อนหน้านี้หลี่ชานซีมีความคาดหวังในตัวของจ้าวอู่เจียงจากคำบอกเล่าของหลี่หยวนเจิ่งผู้เป็นพี่ชายอยู่ก่อนแล้ว อีกทั้งนางยังเคารพและชื่นชมเขาในฐานะคนดังแห่งนครหลวงด้วย ดังนั้นในขณะนี้หญิงสาวจึงมีความเคารพรักจ้าวอู่เจียงจนหมดหัวใจ

ทั้งยังมีความรู้สึกเทิดทูนเขาอีกด้วย

วันนี้หลี่ชานซีสวมเสื้อคลุมปักลายดอกเหมยทับกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อน ชายกระโปรงปักลวดลายด้วยเส้นด้ายสีเงิน สีชมพู และสีม่วง ทำให้หลี่ชานซีดูสดใสมากขึ้น

ทรงผมของนางจัดแต่งใหม่ด้วยความช่วยเหลือของซูฮัวอี บัดนี้หน้าผากมีผมหน้าม้าปิดลงมา เส้นผมบริเวณสองข้างของศีรษะมัดเป็นเปียสองเส้น ทำให้หลี่ชานซีดูงามบริสุทธิ์ไร้การปรุงแต่ง

หลี่ชานซีถือร่มกระดาษอยู่ในมือและค่อย ๆ เดินเข้ามาหาจ้าวอู่เจียง นางต้องการจะปกป้องเขาจากหิมะที่กำลังตกหนัก

ดวงตาของนางฉายแววกังวลเล็กน้อย ไม่ว่าบุรุษที่อยู่ตรงหน้านางคนนี้กำลังทุกข์ใจเรื่องใด หลี่ชานซีรู้สึกอยากจะช่วยผ่อนคลายให้เขาบ้าง

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอบอุ่นพลางส่ายหน้า

“ข้ามิได้เป็นอะไร แค่คิดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น”

“เช่นนั้น ท่านพี่อู่เจียงคิดอะไรอยู่บอกข้าได้หรือไม่เจ้าคะ?” หลี่ชานซียกมือขึ้นเล็กน้อย มือขาวผ่องถือร่มกระดาษกันหิมะที่กำลังตกลงมาจากท้องฟ้าให้แก่จ้าวอู่เจียง

แต่ด้วยความที่จ้าวอู่เจียงมีความสูงมากเกินไป นางจึงต้องเขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กน้อย ทว่าหลี่ชานซีก็ภาคภูมิใจในความงดงามของตนเองมาก

ยามนี้หน้าอกอันใหญ่โตของหลี่ชานซีกำลังสัมผัสกับลำตัวของจ้าวอู่เจียง แม้ดูเหมือนว่านางจะไม่ทันได้สังเกต แต่ใบหน้าของนางกลับกลายเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน