ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 352

บทที่ 352 ความรักเติบโตผ่านกาลเวลา

ความรักถักทอสายใย

ความรักที่ลึกซึ้งนำมาซึ่งความรักที่ไม่มีข้อแม้ จ้าวอู่เจียงรู้สึกได้ถึงความรักที่ไม่มีข้อแม้จากร่างกายของซูฮัวอี

ความรักเติบโตผ่านกาลเวลา ความรักคือสิ่งที่ดำรงอยู่ทุกยุคสมัย

ความรักไม่จำเป็นต้องใช้คำบรรยาย และไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผล

อย่างเช่นซูฮัวอี สำหรับนางความรักไม่ใช่คำพูด …แต่เป็นการกระทำ

ส่วนเซวียนหยวนจิ้ง ความรักคือสิ่งที่เติบโตผ่านคืนวันที่ค่อย ๆ ใกล้ชิดสนิทสนมกัน

เมื่อจ้าวอู่เจียงกลับมาถึงตำหนักหย่างซิน เขาก็พบว่าเซวียนหยวนจิ้งกำลังนั่งอ่านตำราโบราณเล่มหนึ่งอยู่

หญิงสาวไม่ได้มีความเย็นชาเหมือนแต่ก่อนแล้ว ดวงตาของนางเป็นประกายระยิบระยับด้วยความตื่นเต้น

หลังจากได้เปิดเผยความรู้สึกของตนเอง เซวียนหยวนจิ้งก็เขินอายขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้พบหน้าจ้าวอู่เจียง

นางมีตำแหน่งเป็นถึงฮ่องเต้ จึงควรจะมีสง่าราศี มีรัศมีกดดันผู้คน แล้วเหตุใดจึงได้รู้สึกหวั่นไหวเวลาเจอขุนนางผู้หนึ่งเช่นนี้หนอ?

นั่นก็ด้วยเซวียนหยวนจิ้งยังคงเป็นสตรีที่มีความรู้สึก ยามเผชิญหน้ากับบุคคลที่หลงรัก นางย่อมสูญเสียความสงบเยือกเย็นและเขินอายด้วยความจริงใจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เซวียนหยวนจิ้งไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ยามได้พบหน้าจ้าวอู่เจียง นางจะรีบสลายความเย็นชาทันที ด้วยกลัวว่าจะเผลอตัวทำร้ายความรู้สึกของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

จ้าวอู่เจียงยิ้มกว้างและนั่งลงข้างกายเซวียนหยวนจิ้ง เอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่าย นางขัดขืนเล็กน้อย แต่สุดท้ายยอมปล่อยให้ชายหนุ่มจับมืออยู่เช่นนั้น แม้ปากยังแสร้งทำเป็นถาม

“ไยเจ้าต้องมาจับมือข้าด้วย? มีอะไรก็พูดมาสิ!”

“กระหม่อมคิดถึงฝ่าบาทยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ!” จ้าวอู่เจียงหัวเราะในลำคอ

“หา…” เซวียนหยวนจิ้งกลอกตามอง แม้สีหน้าทำเหมือนไม่เชื่อ แต่มุมปากก็ยกเป็นรอยยิ้ม และในใจก็กำลังรู้สึกมีความสุขยิ่ง

“อ้อ กระหม่อมเกือบลืมไปเสียสนิท” จ้าวอู่เจียงเห็นตำราโบราณวางอยู่บนโต๊ะจึงนึกขึ้นมาได้ทันทีว่าเขาต้องการจะทำสิ่งใด

ภายใต้สายตามึนงงสับสนของเซวียนหยวนจิ้ง ชายหนุ่มเริ่มมองหากระดาษกับพู่กัน

ในไม่ช้า จ้าวอู่เจียงก็พบพู่กันและจานฝนหมึกสำหรับเขียนจดหมาย

เขาจุ่มพู่กันลงในหมึกสีดำทมิฬ หมึกชนิดนี้ถูกสกัดขึ้นจากน้ำมันที่ไหลซึมออกมาจากซอกหิน แม้เทียบกับหมึกไม้สนที่โด่งดังแห่งต้าเซี่ยก็หาได้เป็นรอง

จ้าวอู่เจียงมองน้ำหมึกสีดำ สูดดมกลิ่นอย่างใช้ความคิด

เขาเคยอ่านบันทึกทางประวัติศาสตร์และพบว่า นี่คือน้ำมันที่ได้มาจากอำเภอเกานู เป็นของเหลวที่จะไหลออกมาจากก้อนหินในช่วงฤดูใบไม้ผลิทางหุบเขาแดนใต้ของต้าเซี่ย สามารถนำมาจุดไฟให้แสงสว่างหรือจะนำมาใช้เป็นหมึกเขียนอักษรล้วนได้ทั้งสิ้น แต่น้ำมันชนิดนี้รับประทานไม่ได้ ผู้คนจึงเรียกว่า น้ำหมึกศิลา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน