ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 384

บทที่ 384 เด็กสาวในชุดสีม่วง

ยามเซิน งานเลี้ยงเลิกแล้ว

เหล่าขุนนางดื่มกินกันจนเมามาย ก่อนจะเดินทางกลับจวนของตนเองพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะด้วยความร่าเริง บางคนชวนกันไปกินเลี้ยงกันต่อที่จวนของตน โดยบอกว่าจะมีการจัดงานเลี้ยงขึ้นที่นั่น ขอให้ทุกท่านไปรวมตัวกัน

บางคนเมามายจนสายตาพร่าเลือน และถึงกับเริ่มลวนลามบรรดาสหายขุนนางที่นั่งอยู่ติดกัน ซึ่งทำให้ทุกคนตื่นตกใจกันพอสมควร

บางคนดื่มมากเกินไปจนเมาหลับหมดสติอยู่บนพื้น เดือดร้อนให้บ่าวรับใช้ต้องมาพากลับไปเมื่อทราบข่าว

จ้าวอู่เจียงเองก็ดื่มมากเกินไปจนกวานประจำตำแหน่งขุนนางที่สวมอยู่บนศีรษะร่วงหลุดลงมาเช่นกัน ผมของเขายุ่งเหยิง ภาพนี้ทำให้หลายคนต้องถอนหายใจ แม้ผมของชายหนุ่มจะยุ่งเหยิง ทว่านอกจากจะไม่ดูขัดหูขัดตาแล้ว จ้าวอู่เจียงกลับยิ่งหล่อเหลา เป็นความหล่อเหล่าที่ดูมีอิสระอย่างยิ่ง เขาดูมีความพิเศษ ความสูงส่งและขวางโลก จนไม่มีผู้ใดในนครหลวงจะเทียบเคียงได้อีก

จ้าวอู่เจียงโบกมืออำลาทุกคน ปฏิเสธไม่ให้ผู้ใดเดินออกมาส่ง และก็ไม่ได้โดยสารรถม้า ชายหนุ่มเลือกที่จะเดินตากลมตากหิมะออกจากหอสุราไป

เมื่อเทียบกับสายลมและหิมะในช่วงเช้า ขณะนี้สายลมและหิมะมีความรุนแรงมากขึ้นอย่างชัดเจน

ท้องฟ้าและแผ่นดินกว้างใหญ่ หิมะตกหนักจนยากจะมองเห็นเมฆขาว ท้องฟ้าขุ่นมัว ความหมองมนกลืนกินบ้านเรือนรอบทิศทาง ไม่เว้นแม้แต่ภูเขาเขียวขจีที่อยู่ห่างออกไป

“ไม่มีแผ่นดินแล้วจะมีแผ่นฟ้าได้อย่างไร…”

จ้าวอู่เจียงอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ พลางจ้องมองความพร่ามัวในสายลมและหิมะ ก่อนจะเดินตรงกลับไปยังจวนซิงชิงหยวนด้วยฝีเท้าที่มั่นคง

…

หลังจากสารภาพความในใจไปเมื่อคราก่อน หลี่ชานซีก็มักจะเกิดความรู้สึกสับสนอยู่เสมอ

ว่ากันว่าผู้ที่อยู่ใกล้น้ำมากที่สุดจะเป็นคนแรกที่ไปถึงดวงจันทร์ นางรู้สึกว่าจ้าวอู่เจียงอยู่ใกล้ตนเองมากที่สุด แต่ก็อยู่ไกลจากตนเองมากที่สุดด้วยเช่นกัน

หญิงสาวจำสิ่งที่ซูฮัวอีคอยพร่ำสอนได้ดี ตนจะต้องค่อย ๆ เข้าหาจ้าวอู่เจียงอย่างนุ่มนวล อย่าบุ่มบ่ามมากเกินไป แต่นางก็ไม่เข้าใจเลยว่าอะไรคือนุ่มนวล อะไรคือบุ่มบ่าม

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา หลี่ชานซีมักจะนึกถึงเรื่องนี้อยู่เสมอ บางครั้งนางก็จะได้ยินเสียงจ้าวอู่เจียงกับซูฮัวอีเล่นสนุกกันอยู่ในห้อง ทำให้รู้สึกเสียใจขึ้นมาเล็กน้อย …เหตุใดเขาถึงปฏิเสธนางหนอ?

กระทั่งวันนี้หลี่ชานซีได้รู้แล้ว และนางก็กำลังรอให้ชายหนุ่มกลับมา

แต่นางไม่รู้เลยว่าจ้าวอู่เจียงจะกลับมาเมื่อใด อีกอย่างเขาก็ไม่ได้กลับมาบ่อยนัก

วันนี้มีหิมะตกหนัก เตาไฟในห้องให้ความอบอุ่น หลี่ชานซีนั่งอยู่ภายในห้อง และทำงานเย็บปักของตนเองไปเงียบ ๆ

ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงเคาะประตูด้านหลัง หัวใจหญิงสาวรู้สึกมีความสุขมาก รีบวางเข็มกับด้ายในมือลง ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูและวิ่งตากหิมะออกไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน