บทที่ 397 หิมะและพายุ
แตกต่างจากสิบสี่ครั้งล่าสุดที่เขาออกศึกและพ่ายแพ้อย่างน่าสมเพช คราวนี้จ้าวอู่เจียงกล้าหาญมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่ต่อสู้ เขามีรัศมีของความมุ่งมั่นอย่างยิ่ง “ข้าจะสู้อีกสิบรอบ!”
เวลาเดียวกันนั้นซูฮัวอีก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ยามนางต่อสู้ แสงสีแดงปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าบอบบางและสวยงาม เครื่องหมายดอกบัวระหว่างคิ้วของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีชมพู ดวงตากลมโตชุ่มฉ่ำสั่นไหว
นางต้องการให้จ้าวอู่เจียงรักนางอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น
แม้นางจะซื่อสัตย์กับจ้าวอู่เจียง แต่ก็สูญเสียความเยือกเย็นตามปกติไป นางกลายเป็นคนร้อนแรง มีเสน่ห์มากขึ้นเล็กน้อย ทว่าศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่ในใจก็ไม่อนุญาตให้เอ่ยคำขอมากเกินไป
ดังนั้นนางจึงคล้องคอของจ้าวอู่เจียงด้วยมือเรียวยาว หอบหายใจรวยริน ยกริมฝีปากสีแดงขึ้นเล็กน้อยพลางรำพัน
“ท่านมีปัญญาทำได้เพียงเท่านี้เองหรือ?”
เมื่อเผชิญหน้ากับทักษะการเยาะเย้ยของโฉมงามที่อยู่ตรงหน้าเขา จ้าวอู่เจียงก็ไม่สามารถหลีกหนีได้อีกแล้ว เขาทำได้เพียงต้องรวบรวมพลังแล้วโจมตีอย่างดุเดือดต่อ
เสียงผิวกระทบกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุดดังราวกับคลื่นที่ซาดซัดเข้าหาชายฝั่ง เสียงครวญครางของโฉมงามดังขึ้นเรื่อย ๆ แต่นางกลับพูดคำเย้ยหยันอย่างรุนแรงไม่ขาด มีปัญญาทำได้เพียงเท่านี้เองหรือ?
แต่ไม่ว่าคนเราจะปากแข็งแค่ไหน ร่างกายกลับซื่อสัตย์นัก
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดซูฮัวอีก็โก่งคอคร่ำครวญ ร่างกายนวลเนียนทรุดลงกับกายของจ้าวอู่เจียง เพื่อให้เขาจัดการกอดรัดแนบแน่น ใบหน้างดงามกลายเป็นสีแดงก่ำ เหมือนกำลังแช่บ่อน้ำร้อนอยู่อย่างไรอย่างนั้น
ดังที่ทุกคนรู้ดี ยามนี้ประตูสู่สงครามได้พังทลายลงแล้ว และน้ำป่าก็หลั่งไหลเข้าท่วมนาผืนน้อยจนเจิ่งนองล้นปรี่
…
เหตุการณ์ทำนองนี้เกิดขึ้นทุกวันเป็นปกติ
เริ่มตั้งแต่วันที่ยี่สิบสี่ของเดือนที่สิบสอง วันต่าง ๆ ผ่านไปวันแล้ววันเล่า ห้าวันผ่านไปในพริบตา แต่จ้าวอู่เจียงกลับรู้สึกว่าเวลาผ่านไปมากกว่าห้าวันแล้ว อาจจะเป็นสิบหรือยี่สิบวันเสียด้วยซ้ำไป
ในวันที่ยี่สิบเก้าเดือนสิบสอง
วันนี้อากาศหนาวมาก แต่ลมและหิมะเบากว่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
ยามนี้พื้นที่ทางตะวันออกและตะวันตกของนครหลวงกำลังคึกคักไปด้วยผู้คนที่ออกมาซื้อหาเสื้อผ้าใหม่สำหรับปีใหม่
ซูฮัวอีพา ‘น้องสาว’ ของนางอย่างกู้เหนียนหยวนและหลี่ชานซีไปที่ตลาดเพื่อซื้อเสื้อผ้า ชาดทาปาก และเครื่องประทินโฉม


ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า