ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 396

บทที่ 396 กระหน่ำแทง

นับจากตอนที่จ้าวอู่เจียงเปิดปากพูดเป็นครั้งแรก จนถึงตอนที่มือพระกาฬทั้งห้าคนร่างกายแหลกสลายหายไป เหตุการณ์ทั้งหมดกินเวลาเพียงเก้าลมหายใจเท่านั้น

เขาไม่ได้พูดอะไรมากและไม่ได้ปล่อยให้ศัตรูพูดอะไรมากความเช่นกัน ชายหนุ่มเพียงดูดพลังชีวิตและลมปราณของอีกฝ่ายมาพร้อมรอยยิ้มเท่านั้น

บริเวณหน้าประตูเมืองของทางเข้านครหลวงทางทิศใต้ ท่ามกลางทุ่งหิมะเหลือจ้าวอู่เจียงยืนอยู่ผู้เดียวเท่านั้น

ต่อมาชายหนุ่มก็เดินกลับไปนั่งลงบนม้านั่งตัวเดิม และปรับระดับพลังเงียบ ๆ

เขาหยิบขวดน้ำเต้าสุราขึ้นดูและก็พบว่ายังคงอุ่นร้อนอยู่

ชายหนุ่มจึงดึงฝาจุกออกและกระดกดื่มอึกใหญ่

ความร้อนอุ่นของสุราไหลผ่านลงไปในกระเพาะ ยามนี้ร่างกายสดชื่นด้วยฤทธิ์ของน้ำเมาและพลังที่ดูดซับเข้ามา

การต่อสู้ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ทุกอย่างเป็นไปตามการคาดเดาของจ้าวอู่เจียง

เป่ยจิ้งเฉิงจากสุสานกระบี่ต้องการสวมวิญญาณเข้าสู่ร่างกายของจ้าวอู่เจียง เขาจึงดักเล่นงานจ้าวอู่เจียงระหว่างทางกลับนครหลวง

แต่เป่ยจิ้งเฉิงก็ต้องเสียชีวิตลงด้วยน้ำมือของจ้าวอู่เจียง และชายหนุ่มก็รู้ดีว่าการหายตัวไปของเป่ยจิ้งเฉิง คงทำให้สุสานกระบี่ต้องส่งยอดฝีมือคนอื่นมาจับตัวเขากลับไป หรือไม่ก็สังหารเขาทิ้งเสีย

แต่คนของสุสานกระบี่ไม่ทราบเลยว่า จ้าวอู่เจียงมีระดับพลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว…

ในการต่อสู้ครั้งนี้ เขาดูดซับพลังจากยอดฝีมือขอบเขตปรมาจารย์ขั้นสูงระดับเจ็ดและระดับแปดมาเป็นของตนเองจนหมดสิ้น นี่คือพลังที่ต้องเสียเวลาหลายปีหลอมรวมขึ้นมา แต่จ้าวอู่เจียงกลับสามารถครอบครองด้ภายในชั่วพริบตา เขาอยากรู้เหลือเกินว่าหากหลอมรวมพลังจนเสร็จสิ้น ตนจะสามารถบรรลุเข้าสู่ขอบเขตเทวะได้หรือไม่

ขณะนี้ปราณกระบี่ในร่างกายของเขากำลังตีกันจนยุ่งเหยิง เขาจำเป็นต้องใช้เวลาคัดแยก ปราณกระบี่เหล่านี้มีมากพอที่จะกลายเป็นอาวุธสังหาร เมื่อเวลานั้นมาถึง ต่อให้จ้าวอู่เจียงเผชิญหน้ากับยอดฝีมือขอบเขตเทวะ เขาก็จะสามารถรับมือได้อย่างมั่นใจ

และเขาก็คงไม่ต้องกลัวผู้ใดที่มีมีพลังต่ำกว่าขอบเขตเทวะอีก!

จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่บนม้านั่งตัวนั้น เงยหน้ามองท้องฟ้าสีเทา ใช้ความคิดพลางดื่มสุรา

…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน