ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 395

บทที่ 395 สุราอุ่นร้อนและการสังหารมือพระกาฬ

เมื่อมือพระกาฬอีกสี่คนเห็นอาซื่อถูกยกตัวลอย จนดวงตาเหลือกลาน ไม่สามารถขยับร่างกายได้ พลันพวกเขาก็รีบโคจรลมปราณหมายเข้าช่วยเหลือ

ทันใดลมปราณของพวกเขาก็ระเบิดออกจากร่างกาย ทว่า…ก็ถูกต้านทานโดยสายลมและหิมะที่อยู่รอบ ๆ ทำให้ไม่มีเวลาใช้งานได้อีกแล้ว

พวกเขารีบเปลี่ยนกลยุทธ์ หันมาโจมตีใส่จ้าวอู่เจียงด้วยปราณกระบี่ที่ฝึกฝนมาตลอดหลายปี กระนั้นปราณกระบี่ก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้ ด้วยเมื่อพวกเขาปลดปล่อยปราณกระบี่ ปราณฏระบี่ก็ต้องเผชิญหน้ากับกระแสลมรอบทิศทางอย่างกะทันหันจนสลายหายไป

ทุกคนตื่นตระหนก พวกเขาพบว่านี่หาใช่สายลมธรรมดา หากแต่เป็นคลื่นพลังที่ปลดปล่อยออกมาจากอาวุธศักดิ์สิทธิ์ในร่างกายของจ้าวอู่เจียง หากเทียบกับอาวุธศักดิ์สิทธิ์ในมือพวกเขา อาวุธของพวกเขาไม่ต่างจากหิ่งห้อยที่ริอาจไปท้าทายแสงสว่างกับดวงจันทร์

มือพระกาฬอาอู่จ้องมองอาซื่อซึ่งหายใจไม่ออกจนใบหน้าบิดเบี้ยว หัวใจของเขารู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาทันที

ตอนรับคำสั่งจากท่านประมุขว่า พวกเขาทั้งห้าคนต้องมาสังหารจ้าวอู่เจียง พวกเขาต่างก็รู้สึกเหยียดหยามอยู่ในใจ

ด้วยพวกเขามั่นใจ สามารถสังหารจ้าวอู่เจียงได้ง่ายดายเพียงดีดนิ้วมือ อย่าว่าแต่ให้พวกเขาห้าคนผนึกกำลังและร่วมมือกันเลย ในความเห็นของพวกเขา ไม่ใช่ท่านประมุขประเมินจ้าวอู่เจียงสูงส่งมากเกินไปหน่อยหรือ?

จ้าวอู่เจียงคู่ควรจะต้องมาตายด้วยน้ำมือของพวกเขาทั้งห้าคนแล้วหรืออย่างไร?

แต่บัดนี้ พวกเขาค้นพบความจริงอันน่าตกตะลึงว่า พวกเขาคิดผิด คิดผิดอย่างมหันต์!

จ้าวอู่เจียงไม่ได้มีพลังอยู่ในขอบเขตปรมาจารย์ เกรงว่าจะมีพลังอยู่ในขอบเขตเทวะแล้ว ด้วยแม้แต่ยอดฝีมือขอบเขตปรมาจารย์ขั้นสูงระดับแปดจากสุสานกระบี่อย่างอาซื่อ ก็ยังกลายเป็นเพียงลูกไก่ในกำมือของจ้าวอู่เจียง!

อีกทั้งพวกเขาอีกสี่คนที่เหลือ ไม่ว่าจะใช้ลมปราณหรือโจมตีด้วยปราณกระบี่ สุดท้ายก็ยังตกเป็นรองจ้าวอู่เจียง

นี่คือความน่ากลัวของจ้าวอู่เจียงใช่หรือไม่?

พวกเขาไม่ได้พบคู่ต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้มานานนับยี่สิบปีแล้ว ช่วงขณะนี้พวกเขารู้สึกไร้พลังเป็นอย่างมาก

ครั้นนึกถึงการดูถูกเหยียดหยามที่พวกตนแสดงออกมาก่อนมาถึงที่นี่ พวกเขาก็รู้สึกอับอายขายหน้ายิ่ง

คนใจกล้าไม่กลัวตาย แต่สุดท้ายกลับเป็นพวกเขาเองที่ต้องตายได้อย่างไร?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน