ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 408

บทที่ 408 ยั่วยวนด้วยชุดเครื่องแบบ

บรรพบุรุษของชาวต้าเซี่ยหลั่งเลือดและพลีชีพเพื่อรักษาไว้ซึ่งเกียรติภูมิของแคว้น

แม้ขณะนี้แคว้นต้าเซี่ยจะอ่อนแอมากกว่าในอดีต แต่เมื่อมรดกตกทอดของเหล่าบรรพบุรุษกำลังจะถูกแย่งชิงไป ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนก็ยินดีที่จะก้าวออกมาข้างหน้า เพื่อเสียสละชีวิตของตนเองเช่นกัน

ในวันส่งท้ายปีเก่าเช่นนี้จึงไม่มีเรื่องใดดีไปกว่าการเข่นฆ่าคนชั่วร้าย เพื่อเป็นเครื่องเซ่นถวายแด่เทพเจ้าและปลอบโยนวิญญาณของบรรพบุรุษอีกแล้ว

นอกจากจะมีการส่งมอบอาหารพระราชทานและมอบโทษประหาร ผู้คนในนครหลวงล้วนเฉลิมฉลองช่วงเวลานี้อย่างมีความสุขและรื่นรมย์

ยามนี้จ้าวอู่เจียงอยู่ที่สำนักไร้ขอบเขตของเขา กำลังกราบไหว้ ทำความเคารพต่อฉีหลินกับหลี่หยวนเจิ่งซึ่งเป็นผู้วายชนม์ หลังกราบไหว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็แจกเงินให้แก่คนในสำนักเป็นจำนวนมาก ส่งผลให้ได้รับถ้อยคำขอบคุณสรรเสริญกลับมาจนหูอื้อ

จ้าวอู่เจียงพูดคุยกับพี่สะใภ้อย่างฮั่วหรูอี้อยู่ไม่กี่คำ จากนั้นก็เดินกลับโดยมีสายตาโหยหาของนางจ้องมองไม่วางตา

ชายหนุ่มเดินไปตามตรอกซอกซอยต่าง ๆ ในนครหลวง โคมไฟถูกจุดสว่างไสว และมีคนไม่มากเท่าเวลาปกติ

เนื่องจากผู้คนส่วนใหญ่ล้วนกินดื่มและใช้เวลาอยู่กับครอบครัว เพื่อรอคอยคืนวันที่ดีในปีหน้าซึ่งใกล้จะมาถึง

จ้าวอู่เจียงค่อย ๆ เดินตรงไปที่จวนซิงชิงหยวน หน้าประตูยังคงมีรูปปั้นสิงโตหินคู่เฝ้าอยู่ทั้งสองข้าง และพวกมันได้รับการซ่อมแซมใหม่จนกลับมาสวยงามดังเดิมแล้ว

ชายหนุ่มผลักประตูเปิดเข้าไปและได้รับการต้อนรับโดยสตรีสามนาง

ซูฮัวอีผู้ที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจมากที่สุดอยู่ในชุดสีขาวราวกับหิมะ กู้เหนียนหยวนงดงามอย่างบริสุทธิ์อยู่ในชุดเสื้อคลุมสีดำราวกับน้ำหมึก และหลี่ชานซีสวมชุดเสื้อคลุมสีม่วงซึ่งดูสดใส สง่างาม

พวกนางเดินเข้ามาหาจ้าวอู่เจียงพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะเจื้อยแจ้ว ก่อนจะลากชายหนุ่มเข้าไปในห้องนอนห้องหนึ่ง

จ้าวอู่เจียงปล่อยให้พวกนางฉุดสองแขนโดยไม่คิดขัดขืน รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏอยู่บนใบหน้า แต่แววตากลับปรากฏความวิตกกังวลเล็กน้อย

ตู๋กูเทียนชิงส่งจดหมายแจ้งผลลัพธ์การพยายามลอบสังหารของแคว้นหนานเจียงถึงตน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน