ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 414

บทที่ 414 เขามาพร้อมกับสายลมและหิมะ

วันที่สาม เดือนหนึ่ง ยามราตรี

ชายแดนเหนือของแคว้นต้าเซี่ย เมืองจูเป่ย

แม้จะใกล้เที่ยงคืนแล้ว แต่ท้องฟ้ายังคงเป็นสีเทา

สายลมและหิมะพัดโหมตกลงมาอย่างหนักหน่วง ทำให้เมืองจูเป่อยังคงมีบรรยากาศของฤดูหนาว

บุรุษผู้หนึ่งควบขี่อาชาพ่วงพีผ่านประตูเมืองทิศใต้ เขามีร่างกายสูงใหญ่ ซงจางรู้ทันทีว่าคนที่มาพร้อมกับสายลมและหิมะท่านนี้เป็นคนที่ตนเองรอคอย

แล้วเขาก็ต้องอุทานออกมาทันที “ให้ตายเถอะ! ให้ตายเถอะ”

ในที่สุดซงจางก็เข้าใจแล้วว่าทำไมท่านแม่ทัพตู๋กู จึงบอกว่าจุดเด่นของคนแซ่จ้าวผู้นี้คือการมีหน้าตาหล่อเหลา

คิ้วเข้ม ดวงตาเป็นประกายสดใส ใบหน้าคมคายราวกับหยกแกะสลักไร้ตำหนิ แม้จะเดินทางไกล แต่ก็ไม่มีอาการเหนื่อยล้าสักนิด ซ้ำยังดูมีสง่าราศีน่าเลื่อมใส

ซงจางคิดหาถ้อยคำอธิบายความหล่อเหลาของบุรุษผู้นี้ แต่สุดท้ายคำที่หลุดออกมาจากปากกลับมีเพียงคำเดียวคือ “ให้ตายเถอะ”

นี่คือการชื่นชมอย่างสูงสุดแล้ว

สำหรับซงจางที่ชื่นชอบสตรี การชมเชยบุรุษเช่นนี้ ย่อมแสดงให้เห็นแล้วว่าเขากำลังตกตะลึงมากเพียงใด

ซงจางพิศวงเป็นอย่างยิ่งว่าคนเราจะสามารถหล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้ด้วยหรือ เมื่อเทียบกับตัวเองแล้ว เขาก็รู้สึกว่าสวรรค์แทบจะไม่ได้ประกอบร่างเขาเป็นมนุษย์เลยด้วยซ้ำ

ซงจางรีบเดินเข้าไปต้อนรับ ครั้นสอบถามเรียบร้อยแล้ว เขาก็พบว่าบุรุษผู้นี้แซ่จ้าวและมาจากนครหลวงจริง ๆ

…

หลังเดินทางมาสองวันเต็ม ๆ ในที่สุดจ้าวอู่เจียงก็มาถึงเมืองจูเป่ย และภายใต้การนำทางของซงจาง เขาก็ไปถึงจวนที่พักของแม่ทัพใหญ่ในไม่กี่อึดใจให้หลัง

ระหว่างเดินไปที่นั่น จ้าวอู่เจียงได้สอบถามสถานการณ์ในกองทัพแล้ว ซงจางเปิดเผยข้อมูลทุกอย่างโดยไม่ปิดบัง แต่เขาก็เพียงเปิดเผยข้อมูลทั่วไปที่ทหารและชาวบ้านรับทราบดี ซงจางไม่กล้าเปิดเผยข้อมูลเบื้องลึกในกองทัพมากเกินไป

ซงจางรู้ว่าบุรุษผู้นี้มีนามว่าจ้าวอู่เจียง และเป็นคนที่ท่านแม่ทัพตู๋กูสั่งให้รีบพาตัวไปเข้าพบ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าท่านแม่ทัพเชื่อใจและเคารพอีกฝ่ายเป็นอย่างยิ่ง

ฝ่ายจ้าวอู่เจียงก็รู้ดีเช่นกันว่าซงจางเป็นคนที่ตู๋กูเทียนชิงส่งมารอรับตน อย่างน้อยนี่ก็หมายความว่าซงจางเป็นผู้ติดตามคนสนิทที่ตู๋กูเทียนชิงเชื่อใจในเมืองจูเป่ย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน