บทที่ 450 เด็กสาวผู้มีน้ำใจ
เปลวไฟส่งเสียงปะทุตัวดังเปรี๊ยะปร๊ะอยู่ในถ้ำ
จ้าวอู่เจียงค่อย ๆ ฝังเข็มลงไปกลางหว่างคิ้วของเด็กสาว และบิดหัวเข็มเล็กน้อยเพื่อให้นางตื่นขึ้นมา
ไม่นานหลังจากนั้น แพขนตาของเด็กสาวก็สั่นไหว นางลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ
ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใส
เมื่อเด็กสาวฟื้นขึ้นมา สิ่งที่นางเห็นคือมีบุรุษแปลกหน้ากำลังจ้องมองอยู่ สัญชาตญาณเตือนให้นางรีบตรวจสอบเสื้อผ้าของตนเอง ในเวลาเดียวกันนี้ ไฟราคะในร่างของนางก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งเมื่อกลับมาได้สติ สองแก้มกลายเป็นสีชมพูแดงคล้ายท้องฟ้ายามตะวันตกดิน
บุรุษที่อยู่เบื้องหน้านางคนนี้มีคิ้วคมเข้มและดวงตาอบอุ่นอ่อนโยน เขาให้ความรู้สึกสง่างามและสูงส่ง ทำให้เด็กสาวอดจ้องมองอีกครั้งไม่ได้ ก่อนที่นางจะรีบถอนสายตากลับมา ระบายลมหายใจร้อนอุ่น
เด็กสาวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าบุรุษผู้สง่างามท่านนี้ สามารถกล่าวภาษาของนางได้ด้วยสำเนียงที่แปลกแปร่งไปเล็กน้อย
“อาการของเจ้าไม่ค่อยสู้ดี ข้าไม่ชำนาญพื้นที่ที่นี้ จึงจำเป็นต้องให้เจ้าช่วยหาสถานที่ซึ่งมีสมุนไพรสำหรับรักษาอาการของเจ้า”
“แต่ก็มีอีกทางเลือกหนึ่ง เจ้าติดตามข้าข้ามชายแดนต้าเซี่ยตรงนั้นไป แล้วข้าจะรักษาอาการให้เจ้าเอง”
หมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋ก็เห็นเช่นกันว่าเจ้านายของมันฟื้นขึ้นมาแล้ว มันลุกขึ้นยืน รีบวิ่งเข้ามา โซเซอยู่เล็กน้อย เสี่ยวไป๋ส่งเสียงร้องคราง ต้องการจะใช้หัวที่มีขนปุกปุยของมันเข้าไปคลอเคลียกับผู้เป็นเจ้านาย แต่ก็กลัวว่านางจะอ่อนแอมากเกินไป
เมื่อเด็กสาวเห็นเจ้าหมาป่าหิมะกำลังวิ่งเข้ามาหา สายตาของนางก็เห็นผ้าพันแผลที่อยู่บนร่างกายของเสี่ยวไป๋ เด็กสาวรู้ทันทีว่าบุรุษที่อยู่ตรงหน้านางคนนี้เป็นผู้รักษาอาการบาดเจ็บให้ นางลูบหัวเสี่ยวไป๋เบา ๆ และหันมาสอบถามจ้าวอู่เจียงด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า
“ข้าจะอยู่รอดได้อีกนานเพียงใด ถ้าไม่ได้รับการรักษา?”
“มากสุดคือหนึ่งชั่วยาม” จ้าวอู่เจียงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
เด็กสาวลุกขึ้นนั่งหน้าตาเคร่งเครียด ไฟราคะลุกโชนอย่างรุนแรง นางพยายามอดทนเอาไว้โดยไม่พูดคำใด เมื่อได้ยินคำตอบของจ้าวอู่เจียง นางก็กอดขาตนเองพลางส่ายหน้าเล็กน้อย
“ในเวลาเพียงชั่วยามเดียว เราไปไม่ถึงสถานที่ที่มียาช่วยข้าได้หรอก”
“ถ้าอย่างนั้นก็ติดตามข้ากลับไปยังแผ่นดินต้าเซี่ย ที่นั่นเจ้าจะได้รับการรักษา” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า