ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 505

บทที่ 505 ความเศร้าโศก

ในที่สุดจ้าวอู่เจียงก็เดินทางมาถึงเมืองฉางตงทางฝั่งตะวันออก

เมืองฉางตงและเมืองอวิ๋นซุยต่างก็เป็นเมืองทางฝั่งตะวันออกของแคว้นต้าเซี่ย เมืองฉางตงอยู่ทางฝั่งเหนือ ส่วนเมืองเมืองอวิ๋นซุยอยู่ทางฝั่งใต้

จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่บนหลังม้าพลางกางแผนที่ดู ดวงตากวาดมองสัญลักษณ์ที่อยู่บนแผนที่

เมื่อเดินทางมาถึงจุดสำคัญ จ้าวอู่เจียงก็จะตรวจสอบแผนที่ทุกครั้ง เพื่อให้มั่นใจว่าไม่ได้เลือกเส้นทางผิดพลาด

แผนที่ฉบับนี้ตู๋กูเทียนชิงเป็นคนมอบให้มาก่อนออกเดินทาง เป็นแผนที่ที่มีรายละเอียดเกี่ยวกับเส้นทางต่าง ๆ ในฝั่งตะวันออกของแคว้นต้าเซี่ยอย่างละเอียด

ในฝั่งตะวันออก ตามแนวชายฝั่งทะเลตงไห่มีป้อมปราการสร้างไว้ตลอดแนว ด้านในมีตัวเมืองคอยตั้งรับ ด้านนอกมีหมู่เกาะน้อยใหญ่ทำหน้าที่เป็นกันชนด่านแรก ป้องกันการบุกรุกของศัตรู

จ้าวอู่เจียงเดินทางมาชายแดนฝั่งตะวันออกครั้งนี้ จุดหมายหลักคือเมืองตงเฉิงและเกาะตงจีนอกชายฝั่งของเมืองตงเฉิง

เหตุผลสำคัญที่ชายหนุ่มต้องเดินทางไปเมืองตงเฉิงกับเกาะตงจี เพราะสถานที่ทั้งสองแห่งถือเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญในเขตแนวป้องกันชายแดนฝั่งตะวันออกของแคว้นต้าเซี่ย

ชื่อของเกาะตงจีก็มีที่มาด้วยเหตุผลนี้

ตามการคาดเดาของจ้าวอู่เจียง ถ้าชาวโพ้นทะเลบุกโจมตีชายฝั่งตะวันออกของแคว้นต้าเซี่ย เป้าหมายแรกคงหนีไม่พ้นเกาะตงจี ตามด้วยเมืองชั้นในอย่างเมืองตงเฉิง

จ้าวอู่เจียงเร่งกระตุกสายบังเหียน ปรับเปลี่ยนทิศทางเล็กน้อย ควบม้ามุ่งหน้าไปยังเกาะตงจี

ชายหนุ่มกังวลเหลือเกินว่ายามนี้เกาะตงจีหรือแม้แต่เมืองตงเฉิงจะพ่ายไปเสียแล้ว ทว่าก็ต้องกดเก็บความกังวลนี้ไว้

ครั้งนี้ชาวโพ้นทะเลยกพลมาเต็มกำลัง พวกมันย่อมบุกโจมตีจุดสำคัญที่สุดของชายฝั่งตะวันออกของแคว้นต้าเซี่ย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกาะตงจีกับเมืองตงเฉิง

จ้าวอู่เจียงไม่ได้กระตุ้นให้เจ้าม้าเสี่ยวหงเร่งความเร็วแต่อย่างใด แต่เจ้าเสี่ยวหงเป็นม้าแสนรู้ มันไม่มัวรั้งช้า วิ่งโดยที่ความเร็วไม่ตกลงเลย

หากเทียบในรุ่นเดียวกัน เจ้าเสี่ยวหงนับเป็นสุดยอดอาชา ตลอดการเดินทาง มันจึงใช้เวลาพักไปเพียงสี่ชั่วยามเท่านั้น

แม้แต่จ้าวอู่เจียงก็ยังอดพูดไม่ได้ว่าสงสารเจ้าเสี่ยวหงที่ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

เสี่ยวหงก็รู้สึกสงสารนายท่านของมันเช่นกัน นายท่านไม่เคยหยุดพักเลยตลอดทาง แม้แต่ตอนที่มันนอนพัก นายท่านก็ไม่ได้พักด้วย ดวงตาภายใต้ปีกหมวกไม้ไผ่ของนายท่านมีแต่ความวิตกกังวล นายท่านมักจะถูนิ้วมืออย่างใช้ความคิด บางครั้งก็จะกำมือและคลายออกอยู่เช่นนั้นซ้ำ ๆ ราวกับมีบางอย่างให้ขบคิดอยู่ตลอดเวลา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน